Όλος ο μεγάλος κόλπος στ’ ανατολικά της Σκιάθου, απ’ το πλάτωμα στη δεξιά άκρη της βραχονησίδας ‘’Μαραγκός΄΄ με τις αρίφνητες πεταλίδες πάνω στη ξέρα στα ρηχά - γίνονταν μπουκιά και συχώριο στο τσουκάλι με τα μάραθα, τις παπαρούνες και τις καυκαλίθρες ή το ρυζάκι-, μέχρι το ιχθυοτροφείο της λίμνης του Αη Γιώργη, αποτελούσε πριν από εξήντα-εβδομήντα χρόνια έναν άφταστο ψαρότοπο, μοναδικό στη σύνθεσή του για όλη την Άσπρη θάλασσα.

Εδώ έβρισκαν καταφύγιο, απάγκιαζαν και κοιμόντουσαν τα κουρασμένα πελαγόψαρα. Αμέτρητα από δαύτα γλιστρούσαν αμέριμνα κάτω απ’ το πέτρινο γεφυράκι και φυλακίζονταν άθελά τους στη λίμνη απ’ τα στημένα μαστορικά καπίκια.

Και τι δεν είχε τούτη  η λίμνη, όλα τα αλμυρά καλούδια του Θεού! Τσιπούρες, λαβράκια, κεφαλόπουλα, πορφυρένιους μεγαλογοβιούς -για εξαιρετική ψαρόσουπα-, χέλια, γαρίδες, καβούρια, κοχύλια, χταπόδια και σουπιές. Στην δε επιφάνειά της χόρευαν οι χήνες και οι πάπιες κι όλων των ειδών τ’ αποδημητικά πουλιά. Ένας επίγειος μικρός παράδεισος όπου μοσχοβόλαγαν τα ίτσια και τα ξυπόλυτα παιδιά έριχναν τα αγκαθωτά στιβιά τους και μάζευαν γαρίδες για το αναμμένο τηγάνι, με την ανοχή του φύλακα φυσικά, που απ’ το καλυβάκι του στο έμπα της λίμνης, έκανε τα στραβά μάτια στους αμούστακους επιδρομείς.  

Και τα βράδια- ω τα βράδια!- ο κόλπος όλος άχνιζε απ’ την αστροφεγγιά και τα πυροφάνια που έρχονταν γιαλό- γιαλό να πιάσουν στον ύπνο τα ψαράκια. Για τούτα θα’ γραψε ο ποιητής τους άγιους στίχους:

‘’Καίει το πυροφάνι του ψαρά

κι οι σταλαχτίνες λάμπουν σαν αστέρια

και (στoυ κόλπου) τα διάφανα νερά

φεγγοβολούν καντήλια κι αγιοκέρια.’’

 Ζωγραφική: ‘’Τα πυροφάνια’` της Γωγώ Τσιάπα