Μὲ πρωτοβουλία τοῦ π. Νεκταρίου Μαμαλούγκου, συλλειτουργοῦντος καὶ τοῦ π. Ἰωακεὶμ Ἰωακειμίδη, λειτουργήθηκε, στὶς 9 Ὀκτ. 2024, ὅταν τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ἐξ Ἀντοχείας τῆς Συρίας ὁσιακοῦ ζεύγους τοῦ 6^ου μ.Χ. αἰ. Ἀνδρονίκου καὶ Ἀθανασίας, ὁ ἱστορικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου στὴν Ἀθήνα, στὴν Πλάκα. Ἱεροψάλτης ὁ κ. Μιχαὴλ Δημητριάδης, εἰς τόπον καὶ τύπον ἱεροψάλτου Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Ἐπίτροπος, ὁ θαλλερώτατος, ἀκάματος, χαλκέντερος ’Ελισσαῖος Τσεκούρας, ὁ φερώνυμος τοῦ Ναοῦ.

Στὸ θεῖο κήρυγμά του ὁ π. Νεκτάριος, βασιζόμενος στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς ἡμέρας, συνέδεσε τὴ θαυμαστὴ κατάπαυση τῶν ἀνέμων καὶ τῆς ταραχῆς τῶν ὑδάτων, μὲ τὴ γαλήνη ποὺ προσφέρεται ἀπὸ τὸν σύνδεσμό μας μὲ τὸν Χριστό, γεγονὸς ποὺ ἀποδείχθηκε καὶ στὸν βίο τῶν ἑορταζομένων ὁσίων Ἀνδρονίκου καὶ τῆς συμβίας αὐτοῦ, μετὰ τὸν θάνατο τῶν τέκνων τους. ἀλλὰ καὶ τὴ σχέση του Ναοῦ καὶ τῆς σημερινῆς μνήμης τῶν ὁμοζύγων ὁσίων, μὲ τὸν λόγιο σκιαθίτη Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη· τὸν κοιμηθέντα ὡς μοναχὸ Ἀνδρόνικο στὴ μονὴ Εὐαγγελισμοῦ στὴ Σκιάθο. Ὡς γνωστόν, τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου διακονοῦσε, ὡς λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἅγιος παπα-Νικόλαος ὁ Πλανᾶς, μὲ ἱεροψάλτες –στὶς κατανυκυτικὲς ἀγρυπνίες, ποὺ τελοῦνταν τακτικὰ στὸν Ναό‒ τὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη (†3.1.1911), ὡς δεξιὸ ἱεροψάλτη καὶ τὸν τριτεξάδελφό του Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη ὡς ἀριστερό, στὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ. Στὶς ἀγρυπνίες αὐτὲς ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης (†25.10.1929) γνώρισε τὴ Βασιλικὴ Φουλάκη τὴν ὁποία ἔλαβε, τὸ 1901, ὡς σύζυγό του. Ἕνας γάμος ποὺ διήρκησε μέχρι τὸ 1914, ἔτος θανάτου τῆς Βασιλικῆς, καὶ ἦταν ἕνας γάμος ἐν παρθενίᾳ, ἄνευ σαρκικῆς σχέσης. Λίγους μῆνες πρὸ τοῦ θανάτου της ἔλαβε τὸ μοναχικὸ ἀγγελικὸ σχῆμα μὲ τὸ ὄνομα «Ἀθανασία». Ὁ Ἀλέξ. Μωραϊτίδης, ἐπίσης, λίγες ἡμέρες πρὸ τῆς κοιμήσεώς του, ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Σκιάθου, μὲ τὸ ὄνομα Ἀνδρόνικος: μὲ σκοπὸ νὰ συνεορτάζουν, ἐν οὐρανοῖς, μὲ τὴ σύζυγό του Βασιλικὴ καὶ μετέπειτα Ἀθανασία μοναχή, στὶς 9 Ὀκτωβρίου.

Ἐπίσης, πρὸ τῆς ἀπολύσεως, ἐτελέσθη μνημόσυνο μετὰ κολλύβου ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τοῦ ζεύγους τῶν μοναχῶν Ἀνδρονίκου καὶ Ἀθανασίας, τῶν κατὰ κόσμον Ἀλεξάνδρου Μωραϊτίδη καὶ Βασιλικῆς Φουλάκη.

Οἱ ἱερεῖς μετὰ τοῦ ἱεροψάλτου καὶ τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἐν κατανύξει, ἔψαλαν καὶ εὐχήθηκαν τὸ  α ἰ ω ν ί α  ἡ  μ ν ή μ η  αὐτῶν.