Ο "μεγαλομπακάλης" της γειτονιάς, όπως τον αποκαλούσαμε χαριτολογώντας, το Σταύρο Γεωργίου και τη σύζυγό του Μαρία Σουλτάνη, ήταν σημεία αναφοράς με το κατάστημα τους στη πλατεία του ενοριακού ναού επί σαράντα τρία χρόνια .

Πάντοτε έτοιμοι και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους, αλλά και να βοηθήσουν τους επισκέπτες που ζητούσαν πληροφορίες.

Αλλά και με το Σταύρο έτοιμο σε κάθε ενοριακή πανήγυρη να πρωτοστατεί στον σημαιοστολισμό της πλατείας.

Μικρό το κατάστημα αλλά χωρούσε πολλή αγάπη. Όλη η γειτονιά έβρισκε τα είδη μπακαλικής που οι νοικοκυρές χρειάζονταν την τελευταία στιγμή, ενώ τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να γευθούν λιχουδιές παίζοντας στη πλατεία.

Τα χρόνια περνούν. Οι συνθήκες αλλάζουν μαζί με τις ανάγκες της καθημερινότητας και η ομορφιά του παρελθόντος αντικαθίσταται με την άσχημη τυποποιημένη ομοιομορφία.

 

Οι εικόνες των παιδικών μας χρόνων μένουν να στολίζουν ένα παρόν που φτιασιδώνεται κακήν κακώς θέλοντας να κερδίσει λίγο από τη προσοχή μας. Μάταια όμως, γιατί όλοι όσοι ζήσαμε όμορφα και ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια στις γειτονιές της Σκιάθου, δύσκολα παρασυρόμαστε από το ρεύμα της εποχής.

Το MARKET της γειτονιάς λοιπόν έκλεισε και η γειτονιά μας δυστυχώς ερήμωσε έτι περαιτέρω.

 

Οι τελευταίες πινελιές που χρωματίζουν τη πλατεία είναι οι ενορίτισσες που μένουν γύρω από το ναό, που μαζεύονται κάθε απόγευμα στη πλατεία δίπλα από μια ακόμη παραφωνία, ένα "στοιχειωμένο" περίπτερο, δίνοντας ζωντάνια ειδικότερα τα απογεύματα του χειμώνα απτόητες από τυχόν χαμηλές θερμοκρασίες.

Τέλος εποχής ίσως, αλλά οφείλουμε να κοιτάμε πάντα μπροστά.

 

Η ιστορική αυτή γειτονιά - πλατεία της αξίζει να αναγεννηθεί μέσα από χωροταξικές παρεμβάσεις, οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων κ.α..