Είναι σαφές ότι η θέσπιση εισιτηρίου για την είσοδο στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου-Βορείων Σποράδων που επιβλήθηκε με την Κοινή Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθ. ΥΠΕΝ/ΥΠΡΓ/84580/8195/2020 (Φ.Ε.Κ. Β’ 3832/9.9.2020) μόνο επιζήμια είναι για την οικονομία του νησιού και των κατοίκων της, καθώς λειτουργεί ως ανασταλτικός και αποτρεπτικός παράγοντας για τους τουρίστες που θέλουν να επισκεφθούν το νησί και ειδικά για όσους εκ των επισκεπτών του νησιού έρχονται με ιδιόκτητο η ενοικιασμένο τουριστικό σκάφος αναψυχής.

Τα ολέθρια αποτελέσματα για τον τουρισμό και την οικονομία του νησιού της Αλοννήσου έγιναν αισθητά ήδη από την πρώτη θερινή σεζόν επιβολής του εισιτηρίου, καθώς πέρσι το καλοκαίρι (2023) η τουριστική κίνηση επαγγελματικών πλοίων αναψυχής σύμφωνα με τα στοιχεία του Λιμενικού Ταμείου εμφάνισε μείωση της τάξεως περίπου του 10%,και 50% τα ιδιωτικά σε σχέση με το 2021. Με μαθηματικούς όρους αυτό συνεπάγεται στο 10%,ότι όταν σε κάθε σκάφος επιβαίνουν κατά μέσο όρο 4 άτομα, τότε η μείωση επισκεπτών είναι πολλαπλάσια, δηλαδή σε ποσοστό 30-40% με ανάλογη μείωση δαπανών κατανάλωσης, διαμονής, διατροφής και ούτως καθ’ εξής και αναλογικά μειώθηκαν και οι εισπράξεις από τα τέλη ελλιμενισμού.

Επιπλέον, σύμφωνα με τους πρατηριούχους υγρών καυσίμων του νησιού η προμήθεια καυσίμων για τα σκάφη παρουσίασε μείωση 20% στο Πατητήρι σε σχέση με το έτος 2022 και 50% στο λιμάνι της Στενης Βάλας. Σύμφωνα με τους επαγγελματίες πάσης φύσεως (ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, supermarket κ.λπ) της Στενής Βάλας, που είναι και τα τελευταία σημεία του νησιού που μπορεί ένα σκάφος να διέλθει χωρίς να πληρώσει εισιτήριο, οι εισπράξεις του καλοκαιριού 2023 ήταν λιγότερες κατά 30% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Φυσικά οι αντιδράσεις βεβαιώνουν ότι οι μειώσεις θα συνεχιστούν δραματικά.
Εκτός από τις οικονομικές συνέπειες, πρόκειται για μία απόφαση που αντιβαίνει απροκάλυπτα στους Νόμους του κράτους, στο Σύνταγμα αλλά και την κοινή λογική. Σημειωτέον ότι το εν λόγω εισιτήριο δεν υποχρεώνει να πληρώνουν αντίτιμο μόνο οι επισκέπτες του θαλάσσιου πάρκου αλλά ακόμα και οι απλώς διερχόμενοι από την ζώνη αυτού. Κάτι τέτοιο αντιβαίνει στην κοινή λογική οποιουδήποτε νοήμονα ανθρώπου καθώς θα καλούνται να πληρώνουν όλοι οι ναυτιλλόμενοι που διέρχονται, ακόμη κι αν έχουν ως προορισμό κάποιο σημείο εκτός θαλασσίου πάρκου.

Για παράδειγμα, οι επισκέπτες του νησιού που θέλουν να ταξιδέψουν με το σκάφος τους με αφετηρία το λιμάνι της Αλοννήσου και προορισμό τη Σκύρο προς ανατολικά, προς Χαλκιδική στα βόρεια, ή προς Λήμνο βορειανατολικά, θα καλούνται να πληρώσουν εισιτήριο και για το σκάφος και για τους επιβάτες, καθώς θα διέρχονται από την «επίμαχη» ζώνη. Ως εκ τούτου, θα υποχρεώνονται να αλλάξουν πορεία για να παρακάμψουν το ΕΘΠΑΒΣ (και το εισιτήριο που αυτό συνεπάγεται), με αποτέλεσμα εν τέλει να διανύουν μεγαλύτερη απόσταση, η οποία συνεπάγεται μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμων, η οποία με
την σειρά της επιφέρει μεγαλύτερη μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος.
Όσον αφορά την μη νομιμότητα και την αντισυνταγματικότητα της ΚΥΑ υπ’ αριθ. ΥΠΕΝ/ΥΠΡΓ/84580/8195/2020 (Φ.Ε.Κ.Β’ 3832/9.9.2020) παρατίθενται τα ακόλουθα:
1. Υπέρβαση της νομοθετικής εξουσιοδότησης που δόθηκε με το αρ. 88 του Νόμου 4605/2019 στους Υπουργούς Περιβάλλοντος και Ενέργειας και Οικονομικών .
2. Παραβίαση του άρθρου 5 του Συντάγματος περί δικαιώματος ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας αφού θίγει την ελευθερία και την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας καθώς και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απόλαυση του θαλάσσιου και φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο αποτελεί έκφανση της προσωπικής ελευθερίας που κατοχυρώνεται στο αρ.5 του Συντάγματος.
3. Παραβίαση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του Montego Bay που κυρώθηκε από την Ελλάδα με το Νόμο 2321/1995 και αποτελεί διάταξη υπέρ νομοθετικής ισχύος.
4. Παράβαση ουσιώδους τύπου της διαδικασίας καθώς, σύμφωνα με το αρ. 88 του Νόμου 4605/2019, ο Φορέας Διαχείρισης θα έπρεπε πριν την θέσπιση της ΚΥΑ να εκδώσει αιτιολογημένη εισήγηση αναφερόμενος στην αναγκαιότητα του εισιτηρίου, στην ανταποδοτικότητά του και στους λόγους που θα οδηγούσαν στην αύξηση της επισκεψιμότητας του Πάρκου. Ωστόσο,εκείνος απευθύνθηκε για την σύνταξη της εισήγησης σε μία ιδιωτική κεφαλαιουχική εταιρία με την επωνυμία «GREEN2SUSTAIN», η οποία δεν περιείχε την παραμικρή τεκμηρίωση όσων απαιτούσε ο Νόμος.

Αντιθέτως, περιείχε ένα σχέδιο ΚΥΑ το οποίο υιοθετήθηκε «τυφλά» από τα αρμόδια Υπουργεία, χωρίς να περιέχει την
απαιτούμενη από τον νόμο τεκμηρίωση σχετικά

α) με την αναγκαιότητα της θέσπισης του εισιτηρίου

β) με την ανταποδοτικότητα προς τους πολίτες

γ) με την αξιοποίηση των εσόδων.

5. Αντίθεση στην αρχή της αναλογικότητας (αρ. 25 παρ. 1 Συντ.) η οποία επιτάσσει ένα δυσμενές για τον πολίτη μέτρο (όπως το εισιτήριο) να είναι αναγκαίο, κατάλληλο και stricto senso αναλογικό προς τον επιδιωκόμενο σκοπό .

6. Παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών και του δικαιώματος προστασίας από την αθέμιτη συλλογή, επεξεργασία και χρήση προσωπικών δεδομένων, καθώς προβλέπεται ο εντοπισμός των παραβατών μέσω δορυφορικών δεδομένων ή δεδομένων κινητής τηλεφωνίας, δεδομένα τα οποία είναι προσβάσιμα μόνο στις δικαστικές και εισαγγελικές αρχές για τη διακρίβωση αξιόποινων πράξεων.

7. Κάμψη της αρχής της νομιμότητας του φόρου του αρ. 78 του Συντάγματος καθώς το εν λόγω εισιτήριο αποτελεί φόρο και όχι «τέλος» όπως καταχρηστικά τιτλοφορήθηκε και επομένως θα έπρεπε να έχει επιβληθεί με τυπικό νόμο ψηφισμένο από την νομοθετική εξουσία και όχι με κανονιστική πράξη της διοίκησης.
Συγκεκριμένα, στην ελληνική έννομη τάξη γίνεται διάκριση μεταξύ «φόρων» και «τελών». Τα τέλη έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα και επιβάλλονται στους πολίτες ως «αντίτιμο» για κάποια παροχή που προσφέρει το κράτος σε αυτούς (π.χ. τα δημοτικά τέλη επιβάλλονται για υπηρεσίες καθαριότητας, ηλεκτροφωτισμού κ.α.). Συνεπώς, υπάρχει άμεση σύνδεση παροχής και αντιπαροχής.
Οι φόροι δεν συνδέονται άμεσα με κάποια παροχή του κράτους στους πολίτες του αλλά αποτελούν απλώς κρατικά έσοδα.
Η ειδοποιός νομική διαφορά μεταξύ φόρων και τελών είναι ότι οι φόροι πρέπει να θεσπίζονται με τυπικό νόμο, δηλαδή με νόμο που έχει ψηφιστεί από την πλειοψηφία του νομοθετικού σώματος, δηλαδή από Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 78 του Συντάγματος. Αντιθέτως, τα τέλη δεν χρειάζεται να ψηφιστούν από την Βουλή αλλά μπορούν να θεσπιστούν και με διοικητικές πράξεις, π.χ. με Κοινή Υπουργική Απόφαση.

Το εν λόγω εισιτήριο δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί «ανταποδοτικό» καθώς δεν συνδέεται με καμία παροχή προς αυτούς οι οποίοι θα κληθούν να το πληρώσουν. Ωστόσο, «βαφτίστηκε» καταχρηστικά ως «τέλος» ούτως ώστε να μπορέσει να επιβληθεί με Κοινή Υπουργική Απόφαση, χωρίς να χρειαστεί να εισαχθεί στην Βουλή για συζήτηση. Συνεπώς, η εν λόγω ΚΥΑ είναι κατάφορα παράνομη και αντισυνταγματική καθώς αντιβαίνει ευθέως στο άρθρο 78 του Συντάγματος.
Είναι φανερό ότι η απόφαση πάρθηκε με απόλυτη προχειρότητα, χωρίς καμία ναυτική ή οικονομική μελέτη από τον ΟΦΥΠΕΚΑ η οποία να καταδεικνύει ποιος εν τέλει ωφελείται από αυτό το εισιτήριο και τί είδους «ανταπόδοση» προσφέρει στους πολίτες που θα κληθούν να το πληρώσουν και το σημαντικότερο χωρίς να ενημερωθεί ποτέ η τοπική κοινωνία και να ερωτηθεί για τη θέσπιση αυτή.
Συνεπώς, το εν λόγω εισιτήριο δεν είναι μόνο παράνομο και αντισυνταγματικό αλλά έχει καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα “χαρατσιού” χωρίς ανταπόδοση και αποβαίνει άκρως βλαβερό για τον τουρισμό, την οικονομία και κατ’ επέκταση την γενικότερη εικόνα της Αλοννήσου. Ας σημειωθεί ότι δεν έχει θεσπιστεί καν μηχανισμός ελέγχου των εισπράξεων έτσι ώστε να υπάρχει απόλυτη αδιαφάνεια ως πρός την διαχείριση του εισπραττόμενου “χαρατσιού” .Ο μόνος προφανής σκοπός του “χαρατσιού” αυτού είναι η πρόσληψη ημετέρων χωρίς διαγωνισμό και αγνώστων προσόντων και ειδικοτήτων.

Για τους λόγους αυτούς ο Δήμος Σκιάθου να λαμβάνει ομόφωνη απόφαση με την οποία να εκφράζει την αντίθεσή του στην ως άνω εκδοθείσα ΚΥΑ και να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να καταργηθεί το παράνομο και επιζήμιο εισιτήριο.