Άλλος έχασε έναν γιο σε έναν δρόμο που θα έπρεπε να είναι σωστά φτιαγμένος. Μια γυναίκα αποχαιρέτησε την μάνα της νωρίτερα σε ένα νοσοκομείο υποστελεχωμένο κ με βασικές ελλείψεις. Κάποιος τρίτος κατάγεται από έναν τόπο που τον έπνιξε η λάσπη. Ένας άλλος γεννήθηκε σε ένα χωριό που έθαψε δεκάδες παιδιά του εξαιτίας μιας καθυστέρησης κατασκευαστικής. Κάποιοι από εμάς είμαστε ξαδέλφια, συμφοιτητές, εραστές, φίλοι και γονείς (αχ... γονείς!) μερικών άτυχων που απλώς αποφάσισαν να ταξιδέψουν με το τρένο...

Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις της κρατικής αμέλειας κ ανεπάρκειας που γίνεται αιτία να χαθούν ένας, μία, δύο, πέντε, εφτά, δεκαοχτώ, πενήντα επτά άνθρωποι.

Είναι πολύ λυπηρό αλλά... αλλά αυτή είναι η ισχυρότερή μας συγγένεια, ο πιο διαδεδομένος δεσμός που έχουμε μεταξύ μας εμείς οι Έλληνες: Πως είμαστε όλοι, μακρινοί ή και κοντινοί συγγενείς ενός πλάσματος που του στερήθηκε το μέλλον... έτσι. Από την "κακιά ώρα".

Πόσες δεκαετίες ακόμη θα κρατήσει αυτή η κακιά ώρα;