Με λίγες μόλις μέρες πριν από τη μαύρη επέτειο αυτού του τραγικού γεγονότος, η μητέρα της, Μαρία Καρυστιανού, μίλησε στο larissanet για την πορεία της υπόθεσης και την αναζήτηση δικαιοσύνης για τα 57 θύματα αυτής της τραγωδίας στα Τέμπη.
«Συγκάλυψη»
«Ένα χρόνο μετά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως δεν υπάρχει σημαντική βελτίωση πέρα από αυτά που συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα.
Έχουμε δύο ανθρώπους στη φυλακή, ένα μπάζωμα για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και κάποιες ανακρίσεις, αλλά τίποτα ουσιώδες. Ένα χρόνο μετά είμαστε στο ίδιο σημείο», σημειώνει η ίδια στην αρχή της συζήτησης.
«Δεν ελπίζω τίποτα από την Ελληνική Δικαιοσύνη»
«Γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη κινείται με τους δικούς της ρυθμούς», συνεχίζει συμπληρώνοντας ότι, «θεωρούσαμε ότι το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να δοθεί μία προτεραιότητα και μία σοβαρότητα στο έγκλημα των Τεμπών.
«Το μόνο που έχουμε εμείς από την Ελληνική Δικαιοσύνη είναι τις δύο με τρεις ενημερώσεις από τον Άρειο Πάγο, ότι κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Μας αναφέρουν ότι δεν υπάρχουν μεγάλου μεγέθους υπολείμματα ανθρώπων, άρα… δεν χρειάζεται να στεναχωριόμαστε, ενώ ενδιάμεσα μας δίνουν και συμβουλές ψυχολογικής φύσεως», συμπληρώνει η πρόεδρος του συλλόγου θυμάτων Τεμπών.
«Μέχρι τέλους…»
«Θα το τραβήξω μέχρι τέλους και θα κερδίσω, αυτό το θεωρώ δεδομένο. Δεν θα αφήσω αυτό που συνέβη και θα συνεχίσω να κυνηγάω την υπόθεση», εξηγεί σημειώνοντας πως στο δρόμο της εμφανίζονται οι άνθρωποι και ελάχιστες πληροφορίες για να συνεχίσει.
«Οι υπεύθυνοι να μπουν στη φυλακή»
Η κα Καρυστιανού ζει με μοναδικό στόχο «να μπουν οι υπεύθυνοι στη φυλακή και να τιμωρηθούν για όλη την αδιαφορία και την απερισκεψία τους», σημειώνει που πλέον στη ζωή της ψάχνει να βρει δικαίωση για την κόρη της και τα υπόλοιπα θύματα που ήταν πάνω στο τρένο. Η Μάρθη Ψαροπούλου, θα γιόρταζε τα 20ά γενέθλια τον περασμένο Απρίλιο. Ένα κορίτσι με πολλά όνειρα για τη ζωή, που είχε την ατυχία να πληρώσει την αμέλεια κάποιων, ταξίδευε το βράδυ του Φεβρουαρίου και λίγο πριν τις 23.30 είδε να κόβεται το νήμα της ζωής μετά τη σύγκρουση των τρένων.
«Η ζωή μου είναι αφιερωμένη μόνο σε αυτό και το κάνω με τέτοιο τρόπο που θαρρείς πως έχω πάρει μία μεγάλη ανάσα και τρέχω και η επόμενη ανάσα θα είναι όταν έρθει η δικαίωση.
Είναι πόνος, οργή και θυμός, αλλά θα τους δικαιώσουμε. Δεν μας έχει μείνει κάτι άλλο. Σίγουρα δεν θα μείνουμε βουβοί, άλαλοι και ήσυχοι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο» προσθέτει.
