Η καταγραφική προσέγγιση του Βασίλη Νιμπή, με έμφαση στην αισθητική των εικόνων, τραβηγμένων αποκλειστικά τις νυχτερινές ώρες, συμβάλλει στην εξιδανίκευση του χώρου και τη μεταμόρφωσή του στον μαγικό κόσμο των τρένων που θαύμαζε από παιδί. Η διαισθητική περιπλάνησή του ακόμη και στις εγκαταλελειμμένες και σκοτεινές περιοχές του σταθμού, αντανακλά την ανάγκη για απομόνωση και ηρεμία, οδηγώντας τον σε ανάκληση αναμνήσεων και ενδοσκόπηση. Η πειραματική προσέγγιση του Θοδωρή Πατακιούτη και η απόφασή του να βρίσκεται ταυτόχρονα πίσω και μπροστά από την κάμερα, αντικατοπτρίζουν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο αποδοχής και διαχείρισης των εμμονών και του άγχους του. Η κίνηση και οι αφηρημένες φόρμες εκφράζουν την εσωτερική του κατάσταση. Για εκείνον ο σταθμός λειτουργεί συμβολικά ως τόπος διαρκών αναχωρήσεων και αφίξεων,

αποσυνδέσεων και επανασυνδέσεων, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που χαρακτηρίζει και τη ζωή του.

 

Ο διάλογος των εργασιών αναδεικνύει την εγγενή υποκειμενικότητα της φωτογραφικής διαδικασίας, αλλά και τη θεραπευτική δύναμη της τέχνης, όπως και τη δυνατότητά της να βοηθά όσους την υπηρετούν να ανακαλύψουν άγνωστες πτυχές του εαυτού τους. Άλλωστε, η συνδιαλλαγή με θέματα-σύμβολα και υπαρξιακά ερωτήματα, αναπόφευκτα οδηγεί στην εξωτερίκευση, επικοινωνία, ή και απομυθοποίησή τους, όπως αυτό γίνεται φανερό στις φωτογραφικές αφηγήσεις των Βασίλη Νιμπή και Θοδωρή Πατακιούτη.