Τα τροχαία ατυχήματα των εκπαιδευτικών οφείλονται κυρίως στην κούραση, από τις πολλές ώρες στην εργασία και στο οδικό δίκτυο  και διαπιστώνεται ότι έχουν μεγάλη συχνότητα εμφάνισης ειδικά τα τελευταία χρόνια. Οι εκπαιδευτικοί, δέχονται καθημερινά μεγάλη πίεση καθώς είναι πολλοί χιλιάδες που εργάζονται  σε πάνω από 2 σχολεία την εβδομάδα, οι μεταθέσεις είναι ελάχιστες και οι μακρινές μετακινήσεις συνεχίζονται επί δεκαετίες αφού αδυνατούν να συντηρούν  δύο και τρία νοικοκυριά, οι αποσπάσεις με το σταγονόμετρο και η συντήρηση των προσωπικών ΙΧ στις πλάτες των ελάχιστα αμειβόμενων, σε δρόμους «καρμανιόλες». Έτσι την προηγούμενη εβδομάδα  πέρασε στα "ψιλά" ότι τρεις γυναίκες εκπαιδευτικοί είχαν σοβαρό τροχαίο ατύχημα στον οδικό άξονα Φλώρινας-Καστοριάς, κατά την διάρκεια της διαδρομής που κάνουν καθημερινά για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα σχολεία της περιοχής. Σε ανακοίνωση του ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Ν. Καστοριάς επισημαίνει ότι «δεκάδες συνάδελφοί μας , διανύουν πολλά χιλιόμετρα καθημερινά από τον τόπο διαμονής τους για να φτάσουν στα σχολεία που υπηρετούν, κάτω από  επικίνδυνες συνθήκες». Και συμπληρώνει: «Οι συνθήκες της διαδρομής είναι εξαιρετικά δύσκολες έως επικίνδυνες τους χειμερινούς μήνες με τον παγετό, αλλά και τις επικίνδυνες καθιζήσεις και  κατολισθήσεις που πολλές φορές κάνουν την διαδρομή απαγορευμένη. Πολλές φορές χρειάστηκε να διανύσουν επιπλέον χιλιόμετρα επειδή ο δρόμος ήταν κλειστός. Η καθημερινή διαδρομή ενός τόσο δύσκολου οδικού δικτύου αυξάνει τις πιθανότητες για ατυχήματα. Ταυτόχρονα είναι κατανοητό  πόσο δύσκολο, κουραστικό, χρονοβόρο, αλλά και δαπανηρό είναι όλο αυτό, έχοντας υπόψη τους πενιχρούς μισθούς μας ειδικά των αναπληρωτών και των πρωτοδιόριστων συναδέλφων μας». Πριν μερικούς μήνες τρεις εκπαιδευτικοί τραυματίστηκαν έπειτα από τροχαίο στον δρόμο προς Σητεία, μετά το χωριό Καβούσι, στην Κρήτη, όταν πήγαιναν προς το σχολείο τους, το Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Σητείας. Οδηγός από το αντίθετο ρεύμα, μετά από στροφή, έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν οι τρεις εκπαιδευτικοί, παρά το γεγονός ότι του έκαναν σινιάλο με τα φώτα. Οι τρεις εκπαιδευτικοί ήταν η Ειρήνη, που είχε στο σπίτι της ένα μωρό 20 μηνών, η Ελπινίκη, που ξεκινούσε την κοινή ζωή της με τον σύντροφό της και η Κατερίνα που για τέταρτη χρονιά άφησε τον άντρα της και τα δυο παιδιά της για να διδάξει παιδιά στην ειδική αγωγή. Τέτοιο καιρό πέρσι σε ανακοίνωσή της η ΕΛΜΕ Ιωαννίνων δήλωνε τη συμπαράστασή της και ευχόταν ταχεία ανάρρωση στους εκπαιδευτικούς του Γυμνασίου Χρυσοβίτσας που είχαν τροχαίο ατύχημα κατά τη μετάβασή τους στο σχολείο. Ευτυχώς αυτή τη φορά η τύχη ήταν με το μέρος τους και δεν έχασαν τη ζωή τους. Γυρνώντας προς τα πίσω, πριν από περίπου δυο χρόνια, ένα αυτοκίνητο με τέσσερις εκπαιδευτικούς από το Γενικό Λύκειο Λεχαινών εξετράπη της πορείας του, έπεσε πάνω σε κολόνα της ΔΕΗ και προσγειώθηκε σε παράδρομο. Νεκροί ανασύρθηκαν δυο από τους επιβαίνοντες: ο καθηγητής Μαθηματικών Νίκος Ρόδης, 57 ετών, και ο καθηγητής Φυσικής Δημήτρης Βασιλακόπουλος, 50 ετών, που ανήκαν στο μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό του ΓΕΛ Λεχαινών. Οι δυο καθηγητές ήταν μόνιμοι κάτοικοι Πατρών και κάθε μέρα πήγαιναν οδικώς στο σχολείο μέσω της Πατρών-Πύργου. Ο Νίκος Ρόδης ήταν πατέρας δυο παιδιών, ενώ ο Δημήτρης Βασιλακόπουλος ήταν πατέρας ενός ανήλικου. Στο αυτοκίνητο επέβαιναν ακόμα δυο καθηγητές οι οποίοι μεταφέρθηκαν με τραύματα στο νοσοκομείο.

Ο τρόμος των αποστάσεων

  «Κάνουμε το σταυρό μας και μπαίνουμε στα αυτοκίνητα», αναφέρει νηπιαγωγός που διδάσκει σε ορεινή περιοχή της Αχαΐας. «Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά...Και είχα πει φέτος ότι ήρθα πιο κοντά από την Ηλεία σε χωριό της Αχαΐας, αλλά και πάλι τρέμω στο δρόμο», συμπληρώνει νεαρή εκπαιδευτικός. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει άλλη ομάδα εργαζομένων που να εργάζεται σε 2 και 3 μέρη διαφορετικά ή που να αναγκάζεται να κάνει καθημερινή 50, 100 ή και 200 χιλιόμετρα. «Πριν από χρόνια, κάθε μέρα έκανα 250 χιλιόμετρα Αθήνα - Ορχομενός - Αθήνα. Ξεκινούσα στις 6 το πρωί από τη Δάφνη για τον Ορχομενό όπου είχα διοριστεί καθηγητής στο Γυμνάσιο. Περίπου 125 χιλιόμετρα, έφτανα συνήθως ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το κουδούνι για να αρχίσει το μάθημα. Νωρίς το μεσημέρι έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής για Αθήνα. Αλλα 125 χιλιόμετρα. Επρεπε να είμαι σπίτι πριν από τις 5 μ.μ., γιατί τότε έφευγε η σύζυγος για δουλειά και έπρεπε να βρίσκομαι με τον γιο μου που ήταν δυο ετών». Αυτά μας είπε ο καθηγητής Χ.Κ. και είναι μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις καθηγητών, δασκάλων και νηπιαγωγών που για χρόνια ολόκληρα οδηγούν κάθε μέρα δεκάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στο σχολείο. Οι συνθήκες δουλειάς για τους εκπαιδευτικούς παραμένουν σκληρές και ιδιαίτερες: «Εγω μένω περίπου 16 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Κάνω δηλαδή σχεδόν 35 χιλιόμετρα την ημέρα. Υπάρχουν όμως συνάδελφοι στον νομό που κάνουν ακόμα και 140 χιλιόμετρα την ημέρα για να παρουσιαστούν στα σχολεία τους. Συνάδελφοι που έρχονται, ας πούμε, από τα Ιωάννινα για να πάνε σε χωριά πολύ ορεινά, με στενούς δρόμους οι οποίοι γίνονται επικίνδυνοι τον χειμώνα». «Σας τα λέω μετά λόγου γνώσεως» σημείωνε πριν από λίγο καιρό ο πρόεδρος του συλλόγου των δασκάλων και των νηπιαγωγών στη Βόνιτσα. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» για τους δεκάδες χιλιάδες νεοδιόριστους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που  έχουν να αντιμετωπίσουν, είτε τα απλησίαστα ενοίκια είτε το υψηλό κόστος των καυσίμων και των διοδίων που ροκανίζουν το 50% του πενιχρού μισθού τους. Θα οδηγούσες 100 χιλιόμετρα την ημέρα για να κάνεις μάθημα στους μαθητές σου; Αν αναρωτιέστε πώς μένουν ανοιχτά σχολεία, κυρίως Δημοτικά, σε δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές αλλά και σε πολύ μικρά νησιά, αυτά που χαρακτηρίζουμε νησιά της άγονης γραμμής, η απάντηση είναι μία: Μένουν ανοιχτά χάρη στην τρέλα και στην αυταπάρνηση των εκπαιδευτικών. Δημόσιων λειτουργών, δηλαδή, που έχουν κατασυκοφαντηθεί στην Ελλάδα. Κάπως έτσι, πυκνά συχνά μαθαίνουμε για τροχαία με θύματα εκπαιδευτικούς που κάνουν καθημερινά πολλές δεκάδες χιλιόμετρα για να μετακινηθούν στο σχολείο ή στα σχολεία όπου υπηρετούν.