Και, ξαφνικά, στις ψηφίδες από ανοιχτό γκρι, κυματισμούς του γαλάζιου της θάλασσας, δαντέλες πιο σκούρες, βαθιές σκιές που μοιάζουν ακατοίκητες καθώς τελειώνει η μέρα, κυριαρχεί το πράσινο. Ενα πράσινο σε κοντινές παραλλαγές και ημιτόνια, περίπου σαν σμαράγδι ριγμένο στο πέλαγος. Ενα πράσινο ζωντανό σαν να έχει μόλις δημιουργηθεί. Που λουσμένο στα μπλε ημιτόνια της θάλασσας θυμίζει τα ψηφιδωτά των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Είναι το νησί με τις κουκουναριές μαζί με τα μικρονήσια του. Είναι το νησί του Παπαδιαμάντη, που οι ιστορίες του μιλάνε για τους τόπους και τις ψυχές σαν ένα σύνολο. Που στο βιβλίο του «Οι έμποροι των εθνών» μας λέει πάλι σήμερα την ίδια παλιά ιστορία: «Είστε αυτόνομοι και ελεύθεροι. Μην αφήσετε να πάρουν τα νησιά σας».

Η πρόσκληση του Πολιτιστικού Συλλόγου «Η Σκιάθος» μου έδωσε τη χαρά να ξαναδώ μετά από πολλά χρόνια το νησί, αλλά επίσης να γνωρίσω ανθρώπους που το φροντίζουν και το αγαπούν. Στην πράξη και με την πράξη τους. Ηταν μια συνάντηση που μου επιβεβαίωσε ότι δεν πάνε όλα χάλια στον τόπο μας. Οτι δεν είναι ο τόπος που φταίει, αλλά όσοι άνθρωποι τον βλέπουν σαν ένα ξέφραγο αμπέλι, παρανάλωμα πυρός της βουλιμίας τους.

Οι φίλοι που με καλωσόρισαν ξέρουν ότι η Σκιάθος ή οποιοδήποτε άλλο νησί μας δεν έχουν μείνει ανέγγιχτα από την επέλαση του τουρισμού. Αλλά ξέρουν και να φροντίζουν και να αξιοποιούν την κληρονομιά τους. Το σπίτι του Παπαδιαμάντη που είχα γνωρίσει ως καταρρέον ερείπιο αποκαταστάθηκε και λειτουργεί. Εξίσου σημαντικές ήταν οι νεανικές εκδηλώσεις μνήμης που παρακολούθησα.

Βλέπεις τα πρόσωπα, ακούς τις φωνές των κοριτσιών και των αγοριών που τραγουδούν, τα όργανά τους που τις συνοδεύουν όλοι και όλες μαζί, μαθήτριες, μαθητές και καθηγητές, ακούς τα ερωτήματά τους και αναγνωρίζεις πως εδώ λειτουργούν δάσκαλοι και δασκάλες, πολίτες και κοινωνία. Αξια να είναι οικουμενικό πνευματικό κέντρο, μακάρι η Σκιάθος να έχει την πορεία που της αξίζει.