Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου μου ( "Το "ΟΧΙ" του λαού στον φασισμό" | γράφει ο Θεόδωρος Ρηγανάς (*) (skiathoslife.gr) ), αισθάνομαι την ανάγκη να μην περιοριστώ σε μια ιστορική χρονική περίοδο, όπως αυτής της δικτατορίας του Μεταξά καταγγέλλοντας τα εγκλήματα του φασισμού εκείνης της εποχής. Η ανάγκη αυτή μετατρέπεται σε χρέος απέναντι στον διαχρονικό αντιφασιστικό αγώνα της ελληνικής κοινωνίας και ως συνειδητό μέλος αυτού του ιερού αγώνα απέναντι σε όσους υμνούν και ακολουθούν τις ακραίες και απάνθρωπες αρχές των νεοφασιστικών ιδεολογιών, θα προσπαθήσω να αναφέρω βασικά γεγονότα/τομές στην ιστορία, στοιχεία και χαρακτηριστικά τους. Φυσικά και το φάσμα των εγκληματικών διαπιστευτηρίων που έχει αφήσει πίσω της η ακροδεξιά, ο εθνικισμός, ο φασισμός και ο νεοναζισμός στην χώρα, δεν δύναται να καλυφθεί πλήρως και να περιγραφεί λεπτομερώς σε ένα και μόνο άρθρο. Αλλά επαναλαμβάνω ότι θεωρώ χρέος μου να κάνω αυτή την προσπάθεια, πόσω μάλλον δε λαμβάνοντας υπόψιν την επάνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων στις βουλευτικές εκλογές του 2023.

 Ανέκαθεν, καθεστώτα με φασιστικό υπόβαθρο, όπως αυτά των Μεταξά, Φράνκο, Μουσολίνι και Χίτλερ. έδιναν βαρύνουσα σημασία στον εξωραϊσμό της εικόνας τους προς την κοινωνία με τα πολυπληθή μέσα προπαγάνδας που διέθεταν. Πρωτίστως, φρόντιζαν να παρουσιάζονται οι ίδιοι ως χαρισματικοί ηγέτες, ευγενικοί, καλοκάγαθοι, συμπονετικοί και ακριβοδίκαιοι άνθρωποι με πυγμή και αποφασιστικότητα. Έπειτα, βασική τακτική τους ήταν να προβάλλουν διαρκώς το ''κοινωνικό έργο'' τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η ίδρυση του ΙΚΑ από τον Μεταξά, οι υποσχέσεις του Χίτλερ για αναστύλωση της οικονομίας και δουλειές σε όλους τους Γερμανούς, το ''Ισπανικό Θαύμα'' επί δικτατορίας Φράνκο, η δαπάνη υπέρογκων ποσών για την κατασκευή έργων οδοποιίας, σχολείων και νοσοκομείων στην φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Και άλλες πολλές ''κοινωνικές πολιτικές''. Τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα, ακριβώς γιατί αναπαράγονται μέχρι και σήμερα από τους νεοναζί και τους νεοφασίστες οπαδούς τους. Τέλος, για να δικαιολογήσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η κοινωνία όπως ήταν η φτώχεια, η ανεργία, και η πείνα, απέδιδαν τα αίτιά τους σε φανταστικούς και κατασκευασμένους από τους μηχανισμούς προπαγάνδας που διέθεταν, κινδύνους και απειλές. Ο ''κομμουνιστικός κίνδυνος'' αφορούσε τότε όλα τα προαναφερόμενα καθεστώτα, προσθέτοντας την απειλή από τους Εβραίους για όλους πλην του Μεταξά που θεωρείται από την ιστοριογραφία ότι τους προστάτευσε. Εν τέλει, ακολούθησαν τα πιο συγκλονιστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε ο φασισμός και δεν θα αναλωθώ να τα καταγράψω διότι είναι γνωστά σε όλους. Προφανώς και ο Μεταξάς δεν βαρύνεται με τέτοιας διάστασης εγκλήματα αν και πολύ αμφιβάλλω για το περιεχόμενο μιας ενδεχόμενης συνέχειας του καθεστώτος του, σε περίπτωση που δεν απεβίωνε το 1941. Αυτή η αμφιβολία μου έγκειται στο γεγονός ότι ο Μεταξάς είχε φιλογερμανικά αισθήματα, διατηρούσε γραμμή ουδετερότητας απέναντι στο πρότυπό του, Αδόλφο Χίτλερ και ως ένας φασίστας ηγέτης ενός φασιστικού καθεστώτος, βαρύνεται από την Ιστορία για πολλά εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής, εγκλήματα που παρέθεσα στο προηγούμενο άρθρο, αλλά θα αναφέρω ενδεικτικά: φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις. Αυτ;o ήταν τo σχόλιo γύρω από την βασική τακτική που ακολουθούσαν τα φασιστικά καθεστώτα εκείνης της εποχής ( και ακολουθούν επικαιροποιώντας την στο σήμερα τα νεοναζιστικά και νεοφασιστικά μορφώματα, θα αναφερθώ εκτενώς γι' αυτό παρακάτω). Καταλήγω στο συμπέρασμα: Θεωρώ αδιανόητο η ανθρώπινη ζωή να μπαίνει σε οποιουδήποτε είδους ζυγαριά. Όταν αυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα σαν αυτό του Μεταξά, βαρύνονται με εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής, πολύ φοβάμαι ότι όποιος τολμήσει να την τοποθετήσει στο ένα ζύγι, και τα κατ' αυτόν ''έργα και ημέρες'' στο άλλο, - θα το πω επιεικώς - έχει διαλέξει τον λάθος δρόμο. Και ακόμη χειρότερα, όταν στην συνέχεια η ζυγαριά συνειδητά δεν κλίνει προς την ανθρώπινη ζωή για τον ίδιο, πολύ φοβάμαι ότι κάπου εκεί χάνει την ανθρώπινη ιδιότητά του.

 Όσον αφορά την Ελληνική Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής, τον κυρίως πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τον είχαν οι αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στους οποίους οφείλεται σε μεγάλο, ίσως και στον μεγαλύτερο βαθμό η απελευθέρωση της Ελλάδας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Ο ''κομμουνιστικός κίνδυνος'' δηλαδή, κατά την ακροδεξιά ρητορική. Και ευρύτερα, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οφείλεται επίσης κατά μεγάλο βαθμό στην Σοβιετική Ένωση. Πάλι, δηλαδή, στον ''κομμουνιστικό κίνδυνο''. Μία παρατήρηση, που κακώς την έκανα, θεωρώ.

 Επειδή όμως επιθυμώ να μην αφήσω την παραμικρή υπόνοια ότι το κείμενο που διαβάζετε διατηρεί συγκεκριμένες ιδεολογικές αποχρώσεις, καθώς αναφέρομαι σε δύο αντιδιαμετρικές έννοιες: από την μία, την ανθρωπιά (που δεν έχει σχέση με το που τοποθετείται πολιτικά ο καθένας) και τον φασισμό από την άλλη, θα συνεχίσω γράφοντας για ένα ιστορικό γεγονός-κλειδί (από τα πολλά) στην ανάλυση του τι εστί ακροδεξιά στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι άλλο από την μάχη του Μελιγαλά. Πρώτα θα αναφερθώ όμως σε κάποια ιστορικά στοιχεία για τα Τάγματα Ασφαλείας.

 Στην Κατοχή, η δωσίλογη κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη με σκοπούς την πλήρη επιβολή εξουσίας και ελέγχου από τις ναζιστικές δυνάμεις και την αντιμετώπιση του ''κομμουνιστικού κινδύνου'', οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας. Τα Τάγματα Ασφαλείας επανδρώθηκαν από δωσίλογους Έλληνες αξιωματικούς, εθελοντές πολίτες και τα μέλη της φρουράς των Ευζώνων του Άγνωστου Στρατιώτη, οι γνωστοί σε όλους μας ''ταγματασφαλίτες'' και ''γερμανοτσολιάδες'', οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους Ναζί και βαρύνονται με φρικτά εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού. Στο τέλος της Κατοχής, προστάτευσαν τα γερμανικά στρατεύματα ώστε να αποχωρήσουν με ασφάλεια από την ελληνική επικράτεια. Μετά την Κατοχή, λίγοι από αυτούς τιμωρήθηκαν από την Δικαιοσύνη με τις κατηγορίες της εσχάτης προδοσίας και των εγκλημάτων που διέπραξαν σε συνεργασία με τους Ναζί. Οι υπόλοιποι, μεσολαβούντως των Βρετανών, πρωταγωνιστούν στον Εμφύλιο Πόλεμο στις καταδιώξεις και εκτελέσεις κομμουνιστών, ενώ η ''καριέρα'' κάποιων απ' αυτών συνεχίζεται τριάντα χρόνια μετά, στην Χούντα των Συνταγματαρχών, κατά την επταετή διάρκεια της οποίας, λαμβάνουν υψηλόβαθμες κρατικές θέσεις από του πρωτεργάτες της.

 Στο χωριό του Μελιγαλά της Πελοποννήσου, τον Σεπτέμβριο του 1944, μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατιωτικών δυνάμεων, οχυρώνεται μία δύναμη περίπου 1000 ταγματασφαλιτών η οποία περικυκλώνεται από περίπου 1200 αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ακολουθεί μία τριήμερη μάχη η οποία καταλήγει στην επικράτηση του ΕΛΑΣ και στην αιχμαλωσία των ταγματασφαλιτών. Οι αντάρτες μην μπορώντας να συγκρατήσουν το εκδικητικό μένος των οικογενειών θυμάτων των ταγματασφαλιτών και των Ναζί, πολλοί από τους αιχμαλώτους ταγματασφαλίτες δολοφονούνται από τα χέρια όσων από τα θύματα τους επέζησαν. Οι υπόλοιποι εκτελούνται από τους αντάρτες στην Πηγάδα του Μελιγαλά. Η ιστοριογραφία ποικίλει για τον αριθμό των εκτελεσθέντων. Οι πιο ρεαλιστικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 500-1000 νεκρούς. Ορισμένοι ιστορικοί αναφέρουν ότι μεταξύ των εκτελεσθέντων υπήρξε και άμαχος πληθυσμός, κάτι το οποίο βέβαια δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. Όπως και να έχει, εάν μεταξύ των εκτελεσθέντων υπήρξαν και αθώοι, αυτό αναμφίβολα είναι κάτι καταδικαστέο. Για το αν ήταν σωστό να αποφασιστεί η εκτέλεση των αιχμαλώτων, με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, βάσει των θηριωδιών που διέπραξαν τα τάγματα ασφαλείας αλλά και λαμβάνοντας υπόψιν τους κανόνες που διέπουν τον πόλεμο, είναι κάτι για το οποίο δεν μπορώ να πάρω θέση. Σίγουρα όμως, κανείς υγιώς σκεπτόμενος νους δεν στενοχωριέται στο άκουσμα της εκτέλεσης ναζί εγκληματιών πολέμου.

 Η σύγχρονη ελληνική Ακροδεξιά είναι αυτή που τιμά μέχρι και σήμερα την μνήμη των εκτελεσθέντων ταγματασφαλιτών στην Πηγάδα του Μελιγαλά, μνημονεύοντάς τους ως ''πατριώτες''. Η σύγχρονη ελληνική Ακροδεξιά είναι αυτή που χαιρετά πότε στα κρυφά, πότε και στα φανερά, τεντώνοντας το δεξί χέρι ψηλά, ναζιστικά. Είναι αυτή που υμνεί τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Μεταξά και αναπολεί τα εγκλήματά τους. Είναι αυτή που ξυλοκοπάει, απειλεί, δολοφονεί. Οι μάσκες έχουν πέσει εδώ και καιρό. Πώς όμως συνεχίζει και παραμένει σταθερά στο 10% της εκλογικής προτίμησης των Ελλήνων ψηφοφόρων; Είναι όλοι τους πραγματικά ακροδεξιοί;

 Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι: όχι. Η τακτική προσέγγισης της ελληνικής κοινωνίας από τις εθνικιστικές, ακροδεξιές, νεοφασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις παραμένει σχεδόν η ίδια όπως την περιέγραψα στην αρχή του κειμένου για τα φασιστικά καθεστώτα των Μεταξά, Μουσολίνι, Χίτλερ και Φράνκο. Αρχικά, επιχειρούν να περάσουν στο μυαλό του Έλληνα ψηφοφόρου, την θεωρία των δύο άκρων. Δηλαδή, μια ψεύτικη εικόνα ακραίου χάους, το οποίο δήθεν επικρατεί στην χώρα. Το ένα άκρο. Το ''χάος'' το αποδίδουν (όπως διαχρονικά κάνουν τα φασιστικά μορφώματα) σε έναν φτιαχτό ''εχθρό'': τους μετανάστες. Αυτοί ευθύνονται για τα δεινά του τόπου, την ανεργία, την φτώχεια, τα υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας, ''εισβάλουν'' παράνομα στην χώρα μας και αλλοιώνουν το πολιτισμικό και θρησκευτικό dna μας, δεν σέβονται τις συνήθειες και τα έθιμα μας, επιβάλλοντας τα δικά τους, και άλλες φαιδρές και ανυπόστατες κατηγορίες, ενώ παράλληλα απαιτούν την άμεση απέλασή τους. Κι ενόσω δεν ικανοποιούνται τα θέλω τους, παίρνουν δράση: δολοφονίες, ληστείες, ξυλοδαρμοί, απειλές, απόπειρες δολοφονιών εις βάρος μεταναστών από τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν εκλείπουν όμως ούτε και στο σήμερα. Τέλος, διαφημίζουν το ''κοινωνικό έργο'' τους (βλέπε συσσίτια και αιμοδοσία μόνο για Έλληνες από την ΧΑ στο παρελθόν). Η λύση που προτάσσουν είναι φυσικά η επικράτηση της Ακροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται αλλά και ''λύσεις'' που έφεραν εις πέρας οι ίδιες, και ήταν εγκληματικές. Το άλλο άκρο.

 Συγχρόνως με την συμβολή των ΜΜΕ κανονικοποιούνται με την υπέρμετρη προβολή τους στα μάτια του κόσμου και παρουσιάζονται στους οπαδούς τους ως αντισυστημικά. Κάτι φυσικά εντελώς αναληθές. Όχι μόνο δεν είναι αντισυστημικά, αλλά αποτελούν και δεξί χέρι του συστήματος, συμψηφίζοντας νομοσχέδια κατά διαστήματα, έχοντας στενές επαφές με κυβερνητικά στελέχη κ.ά. Άλλες φορές αποτελούν βασικό μέρος του συστήματος. Άλλωστε, πρώην διακεκριμένα στελέχη της Ακροδεξιάς κάθονται σήμερα σε υπουργικές καρέκλες. Επίσης, την περίοδο που τα Τάγματα Εφόδου της ΧΑ αλώνιζαν και τρομοκρατούσαν την κοινωνία, η δεξιά κυβέρνηση, δεν καταδίκαζε πάντοτε τις εγκληματικές ενέργειές τους ενώ αρκετές φορές δεξιά(;) στελέχη έσπευδαν να θολώσουν τα νερά και να μην ξεκαθαρίζουν τις θέσεις τους. Ιδιαίτερα από την άνοδο της ΧΑ και έπειτα, η Ακροδεξιά έχει εντρυφήσει στους κόλπους της ΕΛΑΣ με τα αποτελέσματα αυτής της διείσδυσης να γίνονται αντιληπτά με τους χειρότερους δυνατούς τρόπους έως και σήμερα (αστυνομική βία σε έξαρση). Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις άριστες σχέσεις των Χρυσαυγιτών με τους Έλληνες εφοπλιστές, τους ''σωτήρες του έθνους'' όπως τους αποκαλούσαν, η οποία οδήγησε και στην απόπειρα ανθρωποκτονίας στελεχών του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο Πέραμα το 2013. Το σύστημα είναι αυτό που γεννά και θρέφει τον φασισμό λοιπόν.

 Δυστυχώς, πολλοί έχουν πέσει θύματα αυτής της τακτικής και μετατρέπονται σε οπαδούς τέτοιων οργανώσεων. Στις ακραίες καταστάσεις φτώχειας, πείνας και κοινωνικής εξαθλίωσης την περίοδο της οικονομικής κρίσης, την προηγούμενη δεκαετία, ένα ''κύμα αγανακτισμένων'' στρέφεται στην λύση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής. Άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι από το κράτος, τυφλωμένοι από την αγανάκτηση, που αναζητούσαν μία αχτίδα φωτός και τελικά την βρήκαν, δίχως να γνωρίζουν όμως ότι αυτή ήταν αντανάκλαση στις κόρες των οφθαλμών αυτού του φιδιού. Του φασισμού.

 Ο φασισμός στην χώρα μας ηττήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2020 με την ιστορική καταδίκη της ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση. Από τότε, όποια προσπάθεια έχει γίνει από τον φασιστικό χώρο, να ορθώσει ανάστημα και να εξαπολύσει τρομοκρατία στην κοινωνία, έχει τσακιστεί από την ίδια την κοινωνία και τον αντιφασιστικό αγώνα. Ενόσω όμως εγκλήματα μισαλλοδοξίας, μίσους και ρατσισμού, από τα κατάλοιπα των Κασιδιάρηδων και Μιχαλολιάκων συνεχίζονται, η κοινωνία δηλώνει βροντερά παρούσα. Το μήνυμα που θα απευθύνω παρακάτω, δεν αφορά τους παραπλανημένους ψηφοφόρους της Ακροδεξιάς. Δεν αναφέρεται σε αυτούς, καθώς κατανοώ την αγανάκτησή τους, την αδυναμία τους να κατανοήσουν το φρικτό και απάνθρωπο μέγεθος των όσων πρεσβεύει ο Εθνικισμός, αναγνωρίζοντας τους ως θύματα ενός καλοστημένου μηχανισμού προπαγάνδας και ακροδεξιάς ρητορικής. Το μήνυμα έχει αποδέκτες τα δίποδα κατασκευάσματα, τους συνειδητούς ψηφοφόρους των ακροδεξιών μορφωμάτων που εισήλθαν στην Βουλή, τους συνειδητούς νεοναζί και επίγονους των ταγματασφαλιτών. Το μήνυμα απευθύνεται σε όσους αναπολούν τις θηριωδίες κατά της ανθρωπότητας, σε όσους γελούν χαιρέκακα με τον θάνατο ενός μετανάστη, χαιρετούν ναζιστικά, προσκυνούν την σβάστικα, μολύνουν την ελληνική σημαία όταν την αγγίζουν, διασπείρουν τον ακροδεξιό οχετό τους, όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Το μήνυμα το στέλνω σε όσους ακούν ''Λαός'' και τρέμουν και βγάζουν αφρούς από το στόμα. Το μήνυμα θέλω να έχει αποδέκτες τους εγκληματίες και τους εν δυνάμει εγκληματίες, αυτούς που δολοφόνησαν, ξυλοκόπησαν, απείλησαν και όσους σκέφτηκαν να το κάνουν. Στους ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ νεοναζί και νεοφασίστες λοιπόν, στέλνω το παρακάτω μήνυμα:

 Κύριο σύνθημα του αντιφασιστικού αγώνα αποτελεί το "Ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες". Ως συνειδητά μέλη του αντιφασιστικού αγώνα και της ελληνικής κοινωνίας αλλά πάνω από όλα ως άνθρωποι, οφείλουμε να σας ενημερώσουμε ότι το σύνθημα δεν είναι απολύτως ρεαλιστικό. Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν την θέση μας. Μπορείτε να κρυφτείτε πίσω στα λαγούμια σας ως συνήθως. Αν δεν σας ικανοποιεί ο χώρος και σας στενεύει, οι υπόνομοι είναι έτοιμοι να σας υποδεχτούν. Ούτως ή άλλως, τα σκατά μαζί με τα σκατά πάνε. Αν όμως, αυτοί που σας κλείνουν κρυφά το μάτι, σας έχουν δώσει τυφλές ελπίδες και τολμήσετε να ξεμυτίσετε, μία επιλογή απομένει: η Πηγάδα. Και πιστέψτε μας, έχει πολύ χώρο ακόμα.