Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που γεννήθηκε και πέθανε ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο έτερος των μεγάλων αστέρων της Σκιάθου.

Γεννήθηκε στις 15/10/1850 και απεβίωσε στις 25/10/1829 στο λατρεμένο του νησί κι όπως το φθινόπωρο, έτσι γκρίζα υπήρξε και η σεμνή ζωή του.

Ήταν γιος του Δημητρίου Μωραϊτίδη, της μανιάτικης αρχοντικής οικογένειας των Μωραϊταίων απ’ την οποία κρατούσε και η μητέρα του Παπαδιαμάντη,  και της παπαδοκόρης Συνιώρας Νικολάου που είχαν άλλα έξι παιδιά, τρία αγόρια και τρία κορίτσια.

Ο Αλέξανδρος το 1867, δηλαδή στα δεκαεφτά του χρόνια, θα φύγει για την Αθήνα για να βγάλει το γυμνάσιο. Θα επιστρέψει δε διά παντός στη Σκιάθο μόλις τον Ιούνιο του 1929, εξήντα δύο χρόνια αργότερα κι αφού προηγουμένως διετέλεσε για δυο χρόνια ως καθηγητής στο νησί (1886-1888).

Στις αποσκευές της επιστροφής του κουβαλούσε το Εθνικό Αριστείο του 1920 για το λογοτεχνικό του έργο και τον τίτλο του πρόσεδρου μέλους της Ακαδημίας Αθηνών που του αποδόθηκε το 1928, όπως και τα σπουδαία έργα του τυπωμένα πια σε βιβλία.

Στη Σκιάθο όμως επέστρεψε για να καρεί μοναχός, όπως και έγινε στη μητρόπολη των Τριών Ιεραρχών στις 16 του Σεπτέμβρη του 1929 όταν και πήρε το όνομα Ανδρόνικος.

Γράφτηκε στο μοναχολόγιο της Ι.Μ Ευαγγελισμού και επρόκειτο να μονάσει στο κάθισμα του Αγίου Χαραλάμπους όπου και άρχισε να επισκευάζει τα κελιά.

Δεν πρόλαβε όμως ν’ ανεβεί στο ασκηταριό του. Ο Θεός τον ήθελε αμέσως κοντά του και στις 25/10 ξεψύχησε στο σπίτι της ανεψιάς του που έμενε προσωρινά.

Η κηδεία του έγινε την επομένη το πρωί, του Αγίου Δημητρίου, στην ίδια μητρόπολη που πριν σαράντα ημέρες έλαβε το Αγγελικό σχήμα.

Αιωνία του η μνήμη!