Στη χθεσινή σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, παρακολουθούμε τη συνομιλία του Χριστού με έναν άνθρωπο, ο οποίος, όπως φαίνεται από τη διήγηση, ήταν πλούσιος και σπουδαίος, ήταν κάποιος άρχοντας. Πλησιάζει, λοιπόν, αυτός τον Κύριο και με περιπαικτική διάθεση, με σκοπό κι αυτός να τον παγιδέψει (όπως και σε άλλες περικοπές βλέπουμε) τον ρωτάει «Δάσκαλε αγαθέ και καλέ, τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνιο ζωή;» Ο Χριστός, αμέσως κατάλαβε τη διάθεση του ερωτώντος και του παύει την περιπαικτική διάθεση απαντώντας του πρώτα «Γιατί με λες αγαθό και καλό; Πέρα από το Θεό κανείς δεν είναι όντως αγαθός και καλός, κανείς δηλαδή δεν έχει την όντως αγαθοσύνη και την πλήρη καλοσύνη πέραν του Θεού» και συνεχίζει λέγοντάς του «Τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου τις ξέρεις, μη μοιχεύσεις (μην απατήσεις δηλαδή τη γυναίκα σου και μη πορνεύσεις), μη σκοτώσεις, μη κλέψεις, μη πεις ψέματα που θα καταδικάσουν κάποιον και να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου.» Συνεχίζει, παρ’ όλ’ αυτά, με περίσσιο θάρρος  ο άρχων αυτός και του λέει «Όλα αυτά τα έχω κάνει από μικρό παιδί». Είχε λοιπόν αυτός την αίσθηση ότι είχε δικαιωθεί πλέον στα μάτια του Θεού αλλά και εμπρός στο Χριστό. Ο Κύριος, όμως, που γνωρίζει καρδίας και νεφρούς, δηλαδή όλα τα κρυφά της ψυχής του ανθρώπου, του ξαναλέει «Αν τώρα όντως θες να σωθείς, ένα σου λείπει, ένα πάθος έχει μείνει μέσα σου το οποίο δε θα σε αφήσει να σωθείς. Όλα όσα έχεις πούλησέ τα, δώσε τα ελεημοσύνη στους φτωχούς, απέκτησε έτσι επουράνιο θησαυρό (η βοήθεια στους φτωχούς είναι κατάθεση στην τράπεζα του ουρανού) και απελευθερωμένος πλέον από τα πάθη σου έλα να με ακολουθήσεις, να σε κάνω Απόστολό μου, μαθητή μου και όχι μόνο να σώσεις την ψυχή σου αλλά να γίνεις όντως ακόλουθος Θεού και αγαθού Διδασκάλου». Αλλά ο άνθρωπος αυτός, αντί να χαρεί που του δόθηκε η απάντηση που ζητούσε και που του προσφέρθηκε μια θέση στον ουρανό, στεναχωρήθηκε, σκυθρώπιασε και έφυγε, γιατί είχε πολλά χρήματα, ήταν πολύ πλούσιος, αγαπούσε τα χρήματά του και δεν ήθελε με τίποτα να τα αποχωριστεί. Έχασε, λοιπόν, δυστυχώς ο άνθρωπος αυτός τη θέση του στον ουρανό, δίπλα στο Θεό του οποίου τις εντολές από μικρό παιδί νόμιζε ότι ακολουθούσε. Είχε την αίσθηση ότι ήταν δικαιωμένος και τέλειος απέναντι στο Θεό, όμως όταν του ζητήθηκε να αφήσει το πάθος για να βρει τη Χάρη, προτίμησε τα επίγεια, προτίμησε μια άνετη σύντομη υλική ζωή παρά την αιώνια χαρά του Παραδείσου. Είδαν όλοι, στη συνοδεία του Χριστού, το σκηνικό και βλέποντας ο Χριστός τη στάση του πλουσίου είπε «Πόσο δύσκολο είναι πράγματι να εισέλθουν οι πλούσιοι στη Βασιλεία του Θεού, πιο εύκολο είναι να περάσει χοντρό σκοινί από τρύπα βελόνας, παρά να εισέλθει ο πλούσιος στον Παράδεισο». Φοβήθηκαν όμως οι παρευρισκόμενοι και είπαν «Μα τότε ποιός θα σωθεί;» γιατί ήξεραν πόσο δύσκολα αποκολλάται ο άνθρωπος από τα πάθη του. Και δίνει τη σωτήρια απάντηση ο Κύριος «Αυτό που είναι αδύνατο για τον άνθρωπο, για το Θεό είναι εφικτό». Γενικότερα ίσως να υπάρχει η αντίληψη ότι ο Χριστός δε θέλει τα πλούτη, ότι μας θέλει όλους φτωχούς, ρακένδυτους και κακομοίρηδες. Ή ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι ο Χριστός μισεί τους πλούσιους και δεν τους θέλει στον Παράδεισο. Αυτό όμως επ’ ουδενί ισχύει. Ο Χριστός δε μας θέλει φτωχούς, ή μάλλον μας θέλει φτωχούς, αλλά φτωχούς στα πάθη, μας θέλει γυμνούς από την αμαρτία. Τα πάντα χορηγεί ο Χριστός, και την υγεία και τα αγαθά και τα χρήματα και όλες τις ανέσεις, ο Σωτήρας μας θέλει να είμαστε υγιείς, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι. Δε μας θέλει λυπημένους, κουρελιασμένους και διαλυμένους. Μας θέλει να μην είμαστε προσκολλημένοι στα πάθη, να μην κάνουμε το παν για την ικανοποίηση των παθών μας ακόμα και εις βάρος των άλλων. Πολλοί, μπορεί να θεωρήσουν ότι αυτή η παραβολή δεν τους αφορά γιατί οι περισσότεροι δεν είμαστε πλούσιοι. Όμως η αμαρτία δεν υπάρχει μόνο σε μια κατηγορία ανθρώπων. Όλοι προσκολλόμαστε στα πάθη, πολλοί είμαστε που ανάγουμε σε ύψιστη ανάγκη την απόκτηση υλικών αγαθών και ακόμα περισσότεροι είμαστε όσοι δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτα άλλο παρά για να αποκτήσουμε όλο και περισσότερα, όλο και καλύτερα. Αδελφοί μου, όλα χρειάζονται και όλα είναι ευλογημένα από το Θεό και η εργασία και η απόκτηση χρημάτων και η εξυπηρέτησή μας από τα υλικά αγαθά. Το σημαντικό είναι όμως, όλα αυτά να γίνουν μέσα και όχι αυτοσκοπός. Όλα δηλαδή τα αγαθά και τα χρήματα να γίνουν βοηθητικά μέσα στη ζωή μας με τα οποία θα καλύπτουμε τις ανάγκες μας και θα βοηθούμε τους άλλους αλλά να μη γίνουν κύριος σκοπός της ζωής μας, να μη γίνουν ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, να μη γίνει η ύλη το παν για μας. Όσα αγαθά κι αν αποκτήσουμε μια μέρα θα φύγουμε γυμνοί από αυτόν τον κόσμο, ακόμα και τα ρούχα μας θα μείνουν πίσω. Το μόνο που θα μπορούμε να κουβαλήσουμε θα είναι οι αρετές και ο αγιασμός μας, το μόνο που θα μας περιμένει στον ουρανό θα είναι οι «καταθέσεις» μας, δηλαδή το καλό που πράξαμε στο συνάνθρωπό μας και η αγάπη που του δείξαμε. Ας ανταποκριθούμε, λοιπόν, στο κάλεσμα του Θεού, ας αφήσουμε την προσκόλληση στα αγαθά και ας μη φοβηθούμε πώς θα τα καταφέρουμε, τα «αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί», εμείς ας βάλουμε την ειλικρινή μας διάθεση και τη φιλότιμη προσπάθειά μας και ο Θεός θα βάλει τα υπόλοιπα και θα μας βοηθήσει να μη μείνουμε έξω από τον Παράδεισο. Αμήν.