Τον Ortwin Widmann τον γνώρισα σε μια εαρινή ομαδική απόδραση στο Κάστρο, από εκείνες που όποιος τις βιώνει, νιώθει πράγματι ευλογημένος... Εξηγούσε στους συμπατριώτες του Γερμανούς φυσιολάτρες, τα πάντα για το φυσικό φρούριο σαν να' ταν ντόπιος. Μου έκανε εντύπωση η βαθιά αγάπη του και ο σεβασμός του για τη Σκιάθο και την ιστορία της. Μόνιμος κάτοικος από το 1994 του νησιού, επιδίδεται, αμείωτα επί 25 χρόνια, στο τόσο ωφέλιμο για το σημερινό άνθρωπο, σπορ της πεζοπορίας.  Άνοιξε μόνος του μονοπάτια στα βουνά, τα καθάρισε, τα σηματοδότησε, τα χαρτογράφησε, τα συντηρεί και ξεναγεί ομάδες τουριστών απ' όλο τον κόσμο προβάλλοντας παντού μια άλλη Σκιάθο, την αληθινή και συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του εκτός αιχμής τουρισμού που τόσο τον έχουμε ανάγκη... Έγραψε μάλιστα κι ένα καταπληκτικό βιβλίο το οποίο κυκλοφορεί σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά). Ο τίτλος του είναι "Σκιάθος: περπατώντας στον παράδεισο του Αιγαίου". Προτείνει 25 φανταστικές διαδρομές που καλύπτουν 197 χιλιόμετρα πεζοπορίας! Μέσα απ' αυτές μοσχοβολούν ως και τα βότανα του τόπου και φωσφορίζει η μοναδική μπλε καμπανούλα μας που φυτρώνει στις ξερολιθιές... Ο Όρτβιν πλησιάζει πια τα 70 μα συνεχίζει ακάθεκτος δίνοντας μαθήματα τρόπου ζωής. Αυτό τον άνθρωπο- εθελοντή πρεσβευτή μας, απ' όσο ξέρω, δεν το τιμήσαμε όσο άξιζε, δεν τον αξιοποιήσαμε καν για την προβολή του νησιού. Αντίθετα, δεν ξέφυγε, όπως κανείς, απ' το αθεράπευτο, ως δυσδιάκριτο, ελάττωμα των νεοελλήνων, τη μίρλα... Ας αποτελέσει τουλάχιστον παράδειγμα για το πού θα έπρεπε να στραφεί ο τουρισμός μας...