Ο Μωραϊτίδης στα στερνά του βίου του αποφάσισε ένα τελευταίο ταξίδι με ατμόπλοιο από τη Σκιάθο στον Πειραιά για να διευθετήσει τις υποθέσεις του πριν επιστρέψει οριστικά τον Ιούνιο του 1929 στο νησί, όπου εκάρει Μοναχός τον Σεπτέμβριο αποδήμησε εις Κύριον τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Να τι συνέβη στο ξεκίνημα εκείνου του ταξιδιού… «Εν ω ιστάμενος όρθιος εν τω Καπνιστηρίω του ατμοπλοίου, πλήρες επιβατών, αποχαιρετούσα κατά το τελευταίον μου ταξείδιον τα εύμορφα της νήσου μου ακρογιάλια, αποθαυμάζων τα απερίγραπτα θέλγητρά των, εκεί όπου γιαλό- γιαλό επερνούσαμε από της Κουκκουναριαίς, μίαν πάγκαλον παραλίαν κοιλάδα, καλυπτομένην όλην από πίτυς, ωσάν ένα άλσος αρχαιοφύτευτον, μία κίνησης αιφνιδία του ατμοπλοίου, από ένα θαλασσάκι ελαφρόν, μ’ έκαμε να χάσω την ισορροπίαν και να καταπέσω κατακέφαλα κάτω της όπισθέν μου κοχλιώδους κλίμακος, ήτις έφερε προς τους κοιτώνας. Προς στιγμήν εκεί που άστραψαν απαισίως τα μάτια μου, όταν συνεκρούσθη η κεφαλή μου προς την τελευταίαν μεταλλίνην βαθμίδα, ενόμισα ότι ετελείωσα πλέον. Θαυμαστώς όμως ηγέρθην αμέσως υγιής, ζαλισμένος μόνον, και ανέβαινα επάνω εις θάμβος των συνταξιδιωτών μου, οι οποίοι έσπευσαν έντρομοι να με βοηθήσουν. Όμως εμωλωπίσθην βαρύτατα και επί μήνα κατόπιν εν Αθήνας ησθανόμην τους πόνους, οι οποίοι τότε μου επέρασαν, όταν μετά τινάς ημέρας επιστολή σταλείσα μου έφερε την θλιβεράν είδησην, ότι οι εύμορφαις η Κουκκουναραιές εκάησαν από αιφνιδίαν πυρκαϊάν. Συνεκινήθην πολύ από την θλιβεράν καταστροφή αυτήν και έκλαυσα. -Χαλάλι, είπα, εις την πτώσιν μου εκείνη. Υπήρξε ωσάν θυσία προς μίαν καλλονήν της Νήσου μου εκ των σπανιωτάτων την οποία δε θα ξαναϊδώ πλέον… Ο μεγαλείτερος πόνος, κατενίκησεν τον μικρότερον…»