Οι μέρες μνήμης του ολοκαυτώματος της Σκιάθου από τους Γερμανούς κατακτητές μου φέρνει στο μυαλό τις διηγήσεις του παππού μου του Ηλία Κ. Μουτζούρη από τα γεγονότα που έζησε τις μέρες αυτές. Η ιστορία του παππού μου αρχίζει στην περιοχή της δεξαμενής στα κοτρόνια οπού είχε καταφύγει για να κρυφτεί από τους Γερμανούς κατακτητές τον Αύγουστο του 44 ,εκεί μια διμοιρία τον συλλαμβάνουν κι τον κτυπούν βίαια με το κοντάκι στο στήθος, το κτύπημα ήταν τόσο βαρύ που ξεκίνησε να αιμορραγεί. Τον σέρνουν προς την παραλία ,στην περιοχή καταφύγια η διμοιρία διασπάτε για να εισβάλει στο σπίτι του Θεοδόση Παρίση που σύμφωνα με τον παππού μου είχε στην αγκαλιά του, τον γιο το, του τον αποσπούν με βία και τον σέρνουν έξω από το σπίτι του. Οι Ναζί εκτέλεσαν την ίδια μέρα τον Θεοδόση με βάναυσο τρόπο στην παραλία. Δυο στρατιώτες των Ναζί φυλούσαν τον τραυματισμένο Ηλία ο οποίος εκείνη την στιγμή είδε ένα όραμα, την παναγία να του λέει: -Ηλία εσύ δεινός κυνηγός τουφεκίζεις το θήραμα με εκατοντάδες σκάγια κι δεν το πετυχαίνεις, φοβάσαι μια σφαίρα; συμπτωματικά , ένας από τους δύο στρατιώτες βγάζει τα τσιγάρα του από την τσέπη του βάζει στο στόμα ένα κι προσπαθεί να το ανάψει με ένα τσακμάκι που είχε ,το οποίο δεν ανάβει κι έχει στρέψει όλη την προσοχή του στην κίνηση του αντίχειρα να το ανάψει, ο δεύτερος παρατηρούσε και σπεύδει να του το δώσει φωτιά, τότε ο πρώτος βάζει το όπλο στον αριστερό του βραχίονα σαν να το αγκαλιάζει και σκύβει προς την φλόγα , αστραπιαία ο Ηλίας ρίχνει με όλη του δύναμη μια γροθιά στο κεφάλι του ενός στην συνέχεια κουτουλάει τον δεύτερο ,πέφτουν τα κράνη από τη μία μεριά τα όπλα από την άλλη κι σε αυτή τη στιγμή της σύγχυσης ξεκινάει να τρέχει την κατηφόρα προς τα 2 πηγάδια , οι Ναζί σηκώθηκαν κι ξεκίνησαν το ανθρωποκυνηγητό, σφαίρες έπεφταν βροχή στο έδαφος κι εκτόξευαν κομμάτια που έσκιζαν σαν ξυράφι τον Ηλία, το μυδράλιο που ήταν τοποθετημένο στο μύλο γάζωνε κι αυτό, στο τέλος της κατηφόρας υπάρχει μια πεζούλα καταφέρνει την υπερπηδά και κρύβεται, χάθηκε μέσα στα στενά κι κατόρθωσε να φτάσει κάτω από το πατρικό του(Άγιος Νικόλαος) κι να κρυφτεί στα σχοίνια που υπήρχαν εκεί μετά κόπων και βασάνων. Δύο-τρεις ώρες μετά κάποιος καταδίδει στους Ναζί το σπίτι του, είχανε περικυκλώσει όλη την γειτονική περιοχή και φωνάζανε. -Κώστα σε βλέπουμε. -Νίκο σε βλέπουμε. -Γιάννη σε βλέπουμε. Επομένως ο Ηλίας αισθάνθηκε ότι τον βρήκανε κι σηκώνει το κεφάλι σιγά σιγά για να παραδοθεί ,όμως αντιλαμβάνεται πως οι Ναζί είχανε στραμμένα τα βλέμματα τους σε άλλη κατεύθυνση και ξανακρύφτηκε. Αυτή η προσπάθεια των κατακτητών συνεχίστηκε για ώρες ,φύγανε αφού πρώτα κατακάψανε το σπίτι του Ηλία μαζί με τις σοδειές και όλα του τα υπάρχοντα, το σπίτι ανακαινίστηκε το 1948. Εν τέλει η Δύναμη και η επιθυμία για ζωή υπερνικά τον φόβο , Αυτό ήταν ένα από τα διδάγματα του σε μένα. Γιάννης Μουτζούρης