«-...πουλάκια μου, εἶπε (ἡ Φραγκογιαννού), δῶστέ μου καὶ τὴ χάρη σας, νὰ πετάξω!…» (Α.Παπαδιαμάντης- «Η Φόνισσα») Με όση σεμνότητα μπορεί και πρέπει να προσεγγίζει κανείς τα σπουδαία έργα, θα πω, έχοντας πλήρη επίγνωση των λεγομένων μου, πως η αριστουργηματική «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη βρήκε τη σύγχρονη έκφρασή της στη «Φόνισσα» του μουσικοσυνθέτη Γιάννη Πισιμίση και της Πολιτιστικής Ομάδας ΗΧΟΔΡΑΜΑ, που από πέρυσι δημιούργησε και λειτουργεί το μοναδικό ’’SKIATHOS GARDEN THEATRE”* ανεβάζοντας, σχεδόν καθημερινά και για όλη τη θερινή περίοδο, καταπληκτικές παραστάσεις στο νησί. H «Φόνισσα» που παρακολούθησα στο υπέροχο θεατράκι, με άφησε κυριολεκτικά άφωνο. Άφωνο και συνάμα δυστυχή γιατί οι πολλοί φαίνεται πως αγνοούν τα ‘’χάδια της ψυχής”, ή δε γνωρίζουν πως ακριβώς δίπλα τους μπορεί και να συμβαίνουν θαύματα ενός παράλληλου κόσμου ‘’ακαταλήπτων πραγμάτων’’ … Όταν τελείωσε η παράσταση, επί πολλά λεπτά της ώρας δεν κουνήθηκα απ’ τη θέση μου. Μου ήταν αδύνατο. Είχε προς στιγμήν ‘’ψηλώσει ο νους μου”. Κοίταζα συνεχώς τον έναστρο ουρανό. Ήθελα να φωνάξω προς τους συντελεστές: «ευχαριστώ που μου δώσατε τη χάρη σας, να πετάξω!…» Και δεν ήταν απλά η μέθεξη του Παπαδιαμάντη που με καθήλωσε, μα και η παραμυθένια παράσταση με την κίνηση, τη μουσική (τι τραγούδια!), την εικόνα. Αυτά που βίωσα ψες το βράδυ στη Σκιάθο ( ναι σε τούτη την πολύβουη καλοκαιρινή Βαβέλ ), μόνο ο κυρ- Αλέξανδρος θα μπορούσε ίσως να αποδώσει με λόγια σαν και κι εκείνα του 1896 στο άρθρο του: «Aι Aθήναι ως ανατολική πόλις» « Ἤκουες μειλιχίους ψιθυρισμοὺς ν᾿ ἀναμειγνύωνται μὲ τὴν νυκτερινὴν αὔραν, καὶ ὅλα αὐτά, ἡ μελῳδία τῶν ᾀσμάτων, τῆς κιθάρας οἱ φθόγγοι, τὸ φύσημα τῆς αὔρας, οἱ ψιθυρισμοὶ εἰς τὸ σκότος, καὶ τῶν ἀνθέων τὸ ἄρωμα, ἀπετέλουν κρᾶμά τι ἡδυπαθές, ἀπερίγραπτον, ἄρρητον, τὸ ὁποῖον μόνον ἡ τουρκικὴ λέξις γκιουζὲλ θὰ ἠδύνατο κατὰ προσέγγισιν νὰ ἐκφράσῃ.» *https://www.facebook.com/skiathos.garden.theatre