Συμπληρώθηκαν εννέα μέρες από τη θλιβερή αναγγελία του θανάτου της αγαπημένης συναδέλφου Αίγλης Δημόγλου, Διευθύντριας της Διεύθυνσης Αρχείων Μουσείων Βιβλιοθηκών του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ. Η αεικίνητη και πάντα δραστήρια Αίγλη, ακούραστη εργάτρια της επιστημονικής έρευνας στα πεδία της βιομηχανικής κληρονομιάς και της ιστορίας της πόλης του Βόλου, οραματίστρια και αρχιτέκτονας του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου πέρασε στην αντίπερα «όχθη», χτυπημένη ύπουλα από ασθένεια, ακολουθώντας τον έτερο αγαπημένο συνεργάτη Γιάννη Κουτή που προπορεύτηκε τόσο αναπάντεχα. Παρά την πρόωρη αποχώρηση της αφήνει τεράστιο αποτύπωμα στην έρευνα της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης του Βόλου, καθιστώντας την όποια προσπάθεια καταγραφής της συμβολής της ελλιπή, μεταθέτοντας αυτό το βάρος στην ιστορία, που τόσο πιστά η ίδια υπηρέτησε. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να μην αναφερθεί, έστω επιγραμματικά, • στην καταλυτική συμβολή της στην έρευνα της βιομηχανικής κληρονομιάς του Βόλου και του προβιομηχανικού Πηλίου, • στη διάσωση και οργάνωση του Ιστορικού Αρχείου του Δήμου Βόλου, • την προσέλκυση αξιόλογων και σημαντικών συλλογών, αρχείων και βιβλιοθηκών τοπικού ενδιαφέροντος και πανελλήνιας εμβέλειας, • την διοργάνωση σημαντικών επιστημονικών συναντήσεων και συνεδρίων, • τη δημιουργία και συντονισμό των «εκδόσεων Βόλος» με τις εξαιρετικές εκδόσεις λευκωμάτων και του περιοδικού «Εν Βόλω», • την υιοθέτηση πρωτοποριακών και καινοτόμων τρόπων για την εμψύχωση και ευαισθητοποίηση του κοινού στην ιστορία του Βόλου, • για να καταλήξει στο πρωτοποριακό και βραβευμένο Μουσείο της Πόλης του Βόλου, όπου αναδεικνύεται μια υπερ-30χρονη διαδρομή συγκέντρωσης τεκμηρίων, έρευνας, μελέτης και σύγχρονης αντίληψης της μουσειακής εμπειρίας. Για μας τους συνεργάτες της υπήρξε φίλη, αρωγός, συμπαραστάτης σε δύσκολες στιγμές, ακριβοδίκαιη, οργανωτική, με ταλέντο στο να ανασύρει και να αξιοποιεί τις ιδιαίτερες δεξιότητες που είχε ο καθένας μας. Χωρίς να προβάλει το θεσμικό της ρόλο, ο σεβασμός και η παρακίνηση προέκυπταν αυθόρμητα, αφού πάντα πρώτη «σήκωνε» τα μανίκια για δουλειά. Αγαπημένη μας Αίγλη, όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε ως συνάδελφο στη δουλειά, φίλη στην παρέα, συνεργάτη στο σχεδιασμό και την υλοποίηση των δράσεων σε αποχαιρετούμε με πόνο βουβό. Ευχαριστούμε για την υπέροχη διαδρομή που κάναμε μαζί. Τιμή και χρέος μας να συνεχίσουμε την πορεία που δεν πρόλαβες να ολοκληρώσεις όπως θα ήθελες