Το πώς ακριβώς λέγεται δεν είναι απολύτως διασαφηνισμένο, αφού συχνά θα το δείτε να γράφεται ως «Άρκος» (γένους θηλυκού) –και, πράγματι, έτσι το ξέρουν οι περισσότεροι. Πιο επίσημα, όμως, ονομάζεται Αρκό (σε γένος ουδέτερο) ή Άρκο, μερικές φορές και Αρκάκι, σπανιότερα και Αρκόνησος. Πλέον, πάντως, φαίνεται ότι όλα θεωρούνται σωστά.
Η Άρκος δεν έχει ανάλογη διασημότητα με παραλίες της Σκιάθου σαν τα Λαλάρια ή τις Κουκουναριές. Σταθερά, όμως, κερδίζει τους δικούς της θαυμαστές, χάρη στον συνδυασμό πεύκων και καθαρών, γαλαζοπράσινων νερών, αλλά και χάρη στην ευκαιρία που δίνει για να ξεφύγει κανείς από τη θερινή κοσμοσυρροή στο κοσμοπολίτικο νησί του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος γίνεται για ένα γραφικό, ακατοίκητο νησάκι έκτασης 0,414 τ.χλμ. στις Βόρειες Σποράδες, το οποίο εντοπίζεται απέναντι από τη Σκιάθο (όπου και υπάγεται διοικητικά), ανατολικά από την έξοδο του κυρίως λιμανιού της, στην πόλη της Σκιάθου –αφού περάσει κανείς τη νησίδα Μαραγκός. Πλοία, ασφαλώς, δεν προσεγγίζουν εδώ (παρότι τα δρομολόγια προς και από τη Σκόπελο περνάνε από τα ανοιχτά, στο βόρειο τμήμα της Άρκου), οπότε ο μόνος τρόπος να έρθετε είναι με σκάφος.
Πεύκα, άμμος και τρεις παραλίες
Σημαντικό ατού της Άρκου είναι ότι, αν και ακατοίκητο νησάκι, δεν είναι γυμνό ή ξερό. Αντιθέτως, είναι κατάφυτο από βλάστηση και πεύκα, αποπνέοντας έτσι μια «πράσινη» αίσθηση, η οποία γοητεύει το μάτι καθώς προσεγγίζεις από τη θάλασσα στην κεντρική του παραλία –τη λεγόμενη «παραλία Άρκος», στο μέσον του δυτικού τμήματος.Η παραλία Άρκος δεν είναι η μοναδική στο νησάκι, είναι όμως η πιο προσβάσιμη και εντυπωσιακή: πρόκειται για μια μικρού μεγέθους αμμουδιά, δίπλα σε ήσυχα, καθαρά και γαλαζοπράσινα νερά. Μάλιστα, η αμμουδιά ξεκινά από τον λόφο (από υψόμετρο 30 μέτρων περίπου) καταλήγοντας στην ακτή, με τα πεύκα να φτάνουν σχεδόν μέχρι τη θάλασσα. Παράλληλα, λειτουργεί και σαν δίοδος προς τα ενδότερα, για όσους θέλουν να κάνουν και μια εξερεύνηση του τοπίου με τα πόδια.
Η ταβέρνα λειτουργεί σε ετήσια βάση, συνήθως από τον Μάιο ως τα τέλη του Σεπτέμβρη. Χάρη στην οργάνωση αυτή, εντωμεταξύ, η παραλία έχει αρχίσει να γίνεται προορισμός για σκάφη κατά τα τελευταία χρόνια, οπότε μπορεί να βρείτε και αρκετό κόσμο εδώ, αν έρθετε στην αιχμή του καλοκαιριού –άλλωστε η ακτή είναι και μικρή, όπως είπαμε. Εξαιρουμένων τέτοιων περιόδων, ωστόσο, η Άρκος παραμένει μέρος που διατηρεί την ησυχία και τη (σχετική) του απομόνωση.
Όσοι έρθουν με δικό τους σκάφος, ασφαλώς, μπορούν να φτάσουν και στις υπόλοιπες, πιο απόμερες και εντελώς ανοργάνωτες παραλίες της Άρκου. Αρκετοί, ας πούμε, θεωρούν ότι η ωραιότερη βρίσκεται νότια της βασικής αμμουδιάς, στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού. Άλλοι, πάλι, στοχεύουν προς το βορειοδυτικό κομμάτι, όπου υπάρχει μια βραχώδης ακτή με βότσαλα, σε θέση καλά προστατευμένη από τους νοτιάδες.
Μια πολύ όμορφη και απομονωμένη αμμουδιά, όμως, βρίσκεται και στα νοτιοανατολικά, έχοντας θέα στην απέναντι νησίδα Ρέπι (ή Ρέπιο), όπου στέκεται κι ένας χαρακτηριστικός φάρος, χτισμένος το 1914. Τέλος, όσοι αγαπούν τις καταδύσεις ή την κολύμβηση με αναπνευστήρα προσεγγίζουν στην ανατολική πλευρά της Άρκου –αν το επιτρέπει ο καιρός, ασφαλώς– όπου ο βυθός είναι καταπληκτικός.
