To Mάργκινους Μόριους έχει κάνει δεύτερη έκδοση στην Ελλάδα (2015) και αγγλική έκδοση στη Μεγάλη Βρετανία: «Marginus Morius», Vanguard Press, 2014. Eξέπληξε το λογοτεχνικό κόσμο με τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου του μυθιστορήματος και κέρδισε τις καρδιές των Ελλήνων γράφοντας για τα παράξενα και την αδικία του κόσμου, για τον σκληρό αγώνα της επιβίωσης, τα "νοικιασμένα αισθήματα" των ανθρώπων αλλά και για το "ζωντανό πανεπιστήμιο των ανθρώπινων αξιών".   ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ «Δεν ονειροβατώ και δεν πετώ σε σύννεφα… Μπορεί για λίγο να γίνομαι ρομαντικός, αλλά γρήγορα εκλογικεύω τα πάντα. Στη ζωή μου κάτι κυριαρχεί και δεν κυριαρχείται… Δεν θρήνησα ποτέ για ό,τι μου συνέβη…, ίσως να κρατώ ένα παράπονο για τις ανθρώπινες συμπεριφορές… Αφήνω τα πάντα πίσω μου…, κλειδώνω την καρδιά και το μυαλό και προχωρώ στο νόημα… Πιστεύω πως κάπου στον κόσμο αυτό υπάρχουν Άνθρωποι και όχι μόνο ανθρωπάκια… Δεν παρασύρθηκα ποτέ από το χρήμα, τη δημοσιότητα ή την κοινωνική θέση των ανθρώπων… Η δική μου κλίμακα ζωής υπαγορεύει να μένω κοντά σ’ αυτούς που μόνο εγώ εκτιμώ, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια…, όσους δεν μου κάνουν τους βγάζω από τη ζωή μου όποιοι και αν είναι αυτοί…, είτε επώνυμοι είτε ανώνυμοι…, είτε οικείοι είτε οικιακοί. Για τον λόγο αυτό δεν με ενδιαφέρει να είμαι ευχάριστος σε κανέναν…, όποιος «δει», όποιος «νιώσει», με έχει δίπλα του… Δεν πιστεύω εύκολα τους ανθρώπους…, θέλω έργα και όχι λόγια…, τα λόγια πείθουν τους κουτούς…, οι άλλοι πείθονται από τις πράξεις… Για όλα αυτά είμαι αμετακίνητος, έτσι, για να πατώ πάνω στη γη σαν να μου ανήκει, γιατί η γη ανήκει σε όλους μας.» http://www.chalkitis.gr/viografiko/ «"Κοινωνικά μυθιστορήματα με φιλοσοφικές προεκτάσεις" θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τα τρία βιβλία του Στέλιου Χαλκίτη - γιατί το τέταρτο, το «Ante Tractatum» είναι... ξεκάθαρα φιλοσοφικό, διδάσκεται μάλιστα στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Η ιδιαίτερη τέχνη της γραφής του συγγραφέα καταφέρνει να δώσει τα πολλαπλά σημαινόμενα. Μας διεισδύει στην φιλοσοφία του κόσμου, στο πραγματικό νόημα της ζωής καλώντας μας σε μια ενδοσκόπηση, σε μια στροφή στον εαυτό μας και σε ανάδειξη της ομορφιάς της ζωής. Επιχειρεί ένα εσωτερικό ταξίδι αναζητώντας τις απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα για τη ζωή, τον έρωτα μα πιο πολύ για τον ίδιο τον άνθρωπο. Μέσα σε όλα συγκαταλέγεται και η κατά πρόσωπο αντιμετώπιση του θανάτου. «Ζούμε με τον φόβο του θανάτου φανερό και συγκαλυμμένο, και δεν ζούμε τη ζωή μας• αν κατανοήσουμε τον θάνατο, τότε ο φόβος του θανάτου θα γίνει αγωνία για ζωή, και τότε θα ζήσουμε. Αλλιώς απλά θα επιβιώνουμε σαν τρομαγμένοι άνθρωποι. Να μη ζούμε τη ζωή που μας υπαγορεύουν οι άλλοι.» Καθένας από τους φόβους μέσα μας ισοδυναμεί με θάνατο και πασχίζουμε να τον αποφύγουμε με κάθε τρόπο. Έτσι όμως καταλήγουμε να σκοτώσουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Να σκοτώσουμε τον αυθορμητισμό μας, την ευαισθησία μας, τα συναισθήματά μας, την αλήθεια μας και να βιώνουμε μέσα μας το θάνατο, που τόσο πασχίζουμε να αποφύγουμε. Χαμένοι στους φόβους μας, όμως, δεν ζούμε τη ζωή μας πραγματικά. Ο μόνος τρόπος να ζήσουμε αληθινά είναι να ρισκάρουμε να κινηθούμε έξω από τη ζώνη άνεσης που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας. Αλλιώς καταλήγει να λειτουργεί σαν φυλακή. Δεν τον ενέπνευσε η κρίση αφού έγραφε από μικρό παιδί στις χαρτοσακούλες, εκείνες τις παλιές, του μπακάλη. Η βαθύτερη κρίση συνειδήσεων και αξιών όπως φαίνεται τον εξώθησε να γράψει το “De Profundis, Αναμάρτητοι Ερωτες”. Αυτή η αδράνεια της βαθύπλουτης εκκλησίας, η ελεημοσύνη στα συσσίτια, τον έκαναν όπως λέει να νιώσει έναν ψυχικό διεμβολισμό. «Παραλάβαμε μια οικονομία ρημαγμένη… Εξεταστική επιτροπή για τον τάδε πολιτικό που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα… Στη φυλακή Μητροπολίτης…. Αστυνομικός πυροβόλησε παιδί δι’ ασήμαντον ή καθόλου αφορμήν…. Ιερέας ασελγούσε σε ανήλικο… Τροχιοδεικτικά βλήματα φωτίζουν τον νυχτερινό ουρανό…. Σοβαρά τραυματισμένη βρέθηκε νεαρή γυναίκα στην οδό…., ασυνείδητος οδηγός εγκατέλειψε το θύμα του….  Σελ. 113 “De Profundis, Αναμάρτητοι Ερωτες Θέτει ερωτήσεις, διαφωνεί, στοχάζεται. Μας μαθαίνει να στοχαζόμαστε για αυτά που αποσιωπούνται. Προκαλώντας μας να σκεφτούμε και να ανακαλύψουμε πως ανά πάσα στιγμή είμαστε εξαλείψημοι.  Κλείνοντας αυτό το βιβλίο θα έλεγα πως: "Η περιουσία σου είναι ότι έχεις δει και ότι έχεις αισθανθεί." Τα υπόλοιπα μπορεί να τα χάσεις. Τίποτα δεν μας ανήκει ούτε και το σώμα μας. Από τα βιβλία που σε καθηλώνουν! Βίντεο από την ομιλία του συγγραφέα στην παρουσίαση του βιβλίου "De Profundis, Αναμάρτητοι Έρωτες" που έγινε στη Θεσσαλονίκη https://www.youtube.com/watch?v=nADo-VOeshs ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Στο "καταφύγιο", κοντά στο τριζοβόληµα της φωτιάς, στον ήχο της βροχής και στης άνοιξης τις αύρες, ανδρώθηκε η φιλία του Μητροπολίτη Νικόλαου µε τον άθεο µηχανικό Κορνήλιο Βερόνη, µια καθαρή συναναστροφή, απαλλαγµένη από µικρότητες και φθηνές παραστάσεις αποκριάτικου βίου. Σε πλούσιο αφηγηµατικό χρόνο, µε εικονοπλασία επενδεδυµένη µε βάθος πνευµατικό, µια δικαστής κάνει βουτιά στα άδυτα του συναισθήµατος, εµπλέκοντας στον παράξενο έρωτα τον κραταιό Μητροπολίτη ο οποίος καταφεύγει -κατά την ανατρεπτική τους συµπόρευση- στις άγνωστες συµπαντικές στιγµές του Ιησού και της Μαγδαληνής που αναδύονται µέσα από τα µυστικά Τετράδια του γερο-Πιτσιρίκου. Τετράδιο τέταρτο, σελίδα τριάντα µία: Είχαν αποµακρυνθεί... "Γιατί, Κύριέ µου, αφήνεις να Σε σταυρώσουν;" ψιθύρισε µε απόγνωση. "Τυπώνω Μαρία στο σώµα µου αυτά που δεν λέγονται". "Και τι θα κερδίσεις, Βασιλιά µου;" "Πολλές φορές Μαρία, δεν έχει σηµασία πόσα κέρδισες, αλλά πόσα δεν έχασες. Κι εγώ ετοιµάστηκα για να τα δώσω όλα. Στύβω τις πέτρες και µατώνω"... Η Άσπεργκερ αδελφή του Μητροπολίτη, αµείλικτα προκλητική, δηλώνει παρούσα και πλέκει στον κόσµο της το όνειρο µε την πραγµατικότητα, µε απεγνωσµένη γενναιότητα και µε πολεµική διάθεση ενάντια στην ανθρώπινη αλλοτρίωση. Και ο συγγραφικός προβολέας ανάβει, για να φωτίσει την Ψυχανάλυση παράλληλα και τη ζωή των άλλων ολοζώντανων χαρακτήρων, που υπόσχονται να µιλήσουν σε συλλεκτικές στιγµές, να ανατρέψουν βεβαιότητες, να υποτάξουν τις εκατονταρχίες του ψεύδους και να αφήσουν τη βροχή να συνοδεύει το παράπονό τους. Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή Νοέμβριος 2016 Αριθμός σελίδων: 444 ISBN 9786185231330 ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο κ. Παναγιώτης Δόικος, Αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας (Α.Π.Θ.) γράφει… Μέσα στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται από την ορμή της επαφής ανάμεσα στην ιερότητα και τον αισθησιασμό, ο άντρας, από τον χώρο της εκκλησίας, και η γυναίκα, λειτουργός της δικαιοσύνης, αισθάνονται τον έρωτά τους να φλέγεται αλλά και να εξυψώνεται καθώς ανασαίνει τα ίχνη του μυστηρίου που αναδύεται από τη θέρμη της συνάντησης μεταξύ του Ιησού και της Μαγδαληνής. Το γενναίο ζευγάρι αγγίζεται ολοένα με το συνταρακτικό του αρχέτυπο, και η ιστορία τους μας συνεπαίρνει καθώς η τέχνη του Χαλκίτη την οδηγεί με σοφία και πάθος από τα εξωτερικά τοπία της στα άδυτα του σύμπαντος και της καρδιάς μας. Η κα. Έντιθ Ζέλλερ, Δικαστής, Πρόεδρος AEAJ (Ένωση  Ευρωπαίων Διοικητικών Δικαστών) γράφει… Είναι μια ιστορία που ιχνηλατεί στα μύχια της καρδιάς. Η γραφή χαρακτηρίζεται από ένταση, δύναμη και βάθος νοήματος.  Ο συγγραφέας αποκαλύπτει όλα τα μυστικά της ανθρώπινης φύσης και τις όψεις της κοινωνίας με τρόπο υπέροχο. ‘Ένα μυθιστόρημα εξαιρετικά γραμμένο που συνδέει άμεσα την ψυχή και τον νου. Απεικονίζει τέλεια και εντοπίζει τα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής, τα οποία είναι εξίσου σημαντικά για την εκπλήρωση δικαστικών καθηκόντων. Διαβάζεται απνευστί. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ «Μάργκινους Μόριους» Περιγράφει με απόλυτη καθαρότητα τη ζωή του κεντρικού του ήρωα, του επτάχρονου Οδυσσέα, ο οποίος ελάχιστα εμφανίζεται μπροστά μας σαν γιος αφού πολύ γρήγορα μεταβάλλεται σε απόκληρο της ζωής και κακοποιείται στο σώμα του και στην ψυχή του σε χώρους εκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας. Παρουσιάζεται ως ένα παιδί ευαίσθητο με έντονη εσωτερικότητα, κατατρεγμένο από τη μοίρα, που δεν θα βρει στοργή και αγάπη στο σπίτι που το φιλοξενεί και θα στραφεί στα στοιχεία της φύσης για να εναποθέσει εκεί τη σκέψη και τα προβλήματά του. Μα ούτε το επίσημο σχολικό περιβάλλον θα σταθεί κοντά στον μικρό Οδυσσέα. Μόνο μια νέα φωτισμένη δασκάλα θα του προσφέρει παιδαγωγική και εκπαιδευτική στήριξη μέχρις ότου «αι βουλαί των ανθρώπων» θα την απομακρύνουν από κοντά του. Ο μικρός Οδυσσέας μετασχημάτισε τη θλίψη σε δύναμη και πίστη και άρχισε να προχωρεί όλο και πιο βαθιά στην εσωτερική του αναζήτηση. Ο συγγραφικός προβολέας ανάβει για να φωτίσει τη ζωή και των άλλων ολοζώντανων χαρακτήρων που θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στην πνευματική του εξέλιξη. Οι ζωές τους συγκλίνουν και μαζί διαβαίνουν τις πύλες του ανεξήγητου.  «Ο Λούσηρος» Ο Στέλιος Χαλκίτης παρουσιάζει μέσα στις σελίδες του βιβλίου του τους χαρακτήρες της μικρής κοινωνίας ενός νησιού, με έμφαση στην πανάρχαια συνθήκη σύνδεσης του αρσενικού με το θηλυκό, του άντρα με τη γυναίκα, αναδεικνύοντας τον ιδιόμορφα ξεχωριστό ρόλο της συντρόφου, της μητέρας, της μάνας, που, όπως αρχίζει να γράφει «Αν το μυθιστόρημα ήταν ταινία θα ‘θελα να ξεκινούσε με μια μουσική υπόκρουση, σαν ρέκβιεμ, και να εμφανιζόταν μια μάνα και γιαγιά μαζί σε ένα τοπίο άχρωμο, ασπρόμαυρου φόντου, [...] και σαν περάσει απέναντι, να στέκεται βουβή, να παρατηρεί και να σκέφτεται σοφή και ολιγομιλούσα [...] και όταν δει το ορθό, χαμογελά ευτυχισμένη, και στο λάθος σε παίρνει στον κόρφο της και μυρίζεις το άρωμα της μάνας. Έχει δεμένη την ποδιά στη μέση της· ακόμα μας υπηρετεί». Ίσως είναι αυτό που ψάχνει ο ήρωας του βιβλίου, ίσως είναι αυτό που κάποτε βρίσκει, ίσως είναι και αυτό ακόμα, το ανέφικτο... «Ο ΛΟΥΣΗΡΟΣ» ξεφυλλίζει κοινωνικές συμβάσεις, ανατρέπει παραδοχές, στέκεται κριτικά σε οικείες καταστάσεις, στοχάζεται, προσπαθεί να εμβαθύνει στο αίνιγμα της ύπαρξης, δεν διστάζει να καταποντιστεί στον άγνωστο βυθό της ανθρώπινης ψυχής, αναδύει το κάλλος των συναισθημάτων στην αλήθεια τους, αγγίζει ποιητικά τον αισθησιασμό τους. ANTE TRACTATUM – ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (Αποσπάσματα)

• Ανατέλλω και χάνομαι, είναι στιγμές που μέσα μου βράζει καζάνι, δεν καταλαβαίνω, δεν μπορώ να δεχτώ πράγματα που γίνονται έτσι, ενώ θα ‘θελα να ‘ταν αλλιώς, και ύστερα μου μιλούν για ελευθερία, μα ελευθερία είναι να σχεδιάζω εγώ κάθε στιγμή το δικό μου το σύμπαν, κι εσείς το δικό σας, και όλα μαζί να φτιάχνουν μια λαμπρή ύφανση από έντιμους κόσμους.
• Ο πόθος, η χαρά, τα συναισθήματα γενικά, επενεργούν έως ότου κατακτηθεί το αντικείμενο του πόθου· αν αυτό επισυμβεί, τότε το ποθούμενο είναι μια στρεβλή εικόνα μιας άλλης εσωτερικής απουσίας.
• ".....για μένα τώρα η ζωή δεν έχει νόημα γιατί λείπουν οι άλλοι, λείπει ο άλλος, αυτός που θα κοιτάξω ίσια στα μάτια και θα δω την ομορφιά μέσα του, λείπει ο άλλος που θα με σηκώσει όταν πέσω, που θα δούμε μαζί το λυκαυγές, λείπει ο άλλος που θα μ' ερωτευτεί και θα με κάνει να θυμάμαι, λείπει ο άλλος να του δώσω την αγάπη που ξεχειλίζει μέσα μου, λείπει ο άλλος που με κάνει ανθρώπινο, λείπει ο άλλος, λείπει το νόημα της ζωής."

Στην ιστοσελίδα του κ. Χαλκίτη http://www.chalkitis.gr/ μπορείτε να βρείτε συνεντεύξεις, διαλέξεις, φωτογραφίες, βίντεο από τις παρουσιάσεις καθώς και αποφθέγματα και πληροφορίες για τα βιβλία.