Ένα ατμοσφαιρικό ξέφωτο που αναδύει την ομορφιά του παλιού και του παραδοσιακού πλάι στις σύγχρονες τάσεις της τέχνης είναι η παράσταση που παρουσιάζει η Όλια Λαζαρίδου στο Παλαιό Πανεπιστήμιο. Πάνω σ’ ένα πατάρι, με μια σειρά από φαναράκια και μερικά απλωμένα ασπρόρουχα, οι ήχοι του χωριού, το θρόισμα των φύλλων το θαλασσινό αεράκι εισβάλουν μαγικά σαν φως που γλιστράει από χαραμάδες. Εκεί, διαδραματίζεται «Ο γάμος του Καραχμέτη» το -μεταφυσικής χροιάς- διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που προβάλλει την ιδεολογία και το όραμα της αγάπης. Ο Κουμπής, προεστός ενός χωρίου στη Σκιάθο μετά από δεκαπέντε χρόνια στείρου γάμου με τη Σεραϊνώ, διψά από την επιθυμία να αποκτήσει παιδιά. Δεν ήθελε όμως να το κάνει με μια παλλακίδα. Έτσι, απαγάγει την «ωραία, ροδόπλαστος, σεμνή, ταπεινή, πτωχή και άμεμπτος, απροστάτευτη και πεντάρφανη» Λελούδα και με δόλο την παντρεύεται πάνω στη ναυαρχίδα του τούρκου στόλου. Δεν αποκαλύπτει στη Σεραϊνώ το σχέδιο του όμως εκείνη το καταλαβαίνει, αποδέχεται χωρίς πίκρα την απόφαση του συζύγου της και, όταν εκείνος την διώχνει από το σπίτι, εκείνη υπάκουη έως θανάτου τον παρακαλεί να της επιτρέψει να μείνει μαζί του μόνο και μόνο για να του αναθρέψει τα παιδιά. Η Σεραϊνώ άγιασε μας αφήνει να καταλάβουμε ο Παπαδιαμάντης. Η παράσταση μας φέρνει σε επαφή με τα υπόγεια ρεύματα και τις δυνάμεις του έργου. Με τρυφερότητα και συναίσθημα η Ιφιγένεια Γρίβα, με αυθεντικότητα ο Νίκος Χαλδαιάκης, πετυχαίνουν να μας συγκινήσουν δίχως να διαταράξουν την σκηνοθετική γραμμή που «αφηγείται» το έργο. Ο λόγος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη φτάνει σ’ εμάς με όλους τους χυμούς και τη μουσικότητα που τη διακρίνει. Οι δυο ηθοποιοί υπενθυμίσουν ότι το ανθρώπινο σώμα μπορεί να γίνει να τέλειο σκηνικό εργαλείο, ο ηθοποιός να γίνει αγωγός και κοινωνός -όχι απλώς του λόγου, της φωνής ή κάποιων ιστοριών- αλλά της ίδιας της πολιτισμικής του ταυτότητας. Ο κόσμος της παράδοσης με τους μύθους και τους θρύλους, τα ήθη στην Ελλάδα της τουρκοκρατίας, ο κόσμος των γυναικών, ο κόσμος του πραγματικού αλλά και μια ιδέα αυτού που μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτόν είναι οι εννοιολογικοί πυρήνες γύρω από τους οποίους η Όλια Λαζαρίδου συγκρότησε τη σκηνοθεσία της. Τους πυρήνες αυτούς πρόβαλε σε μια παράσταση που ανιχνεύει το υποκείμενο και επαληθεύει τα θεωρήματα για την ανθρώπινη συνείδηση, για το θαύμα της αγιότητας στον παράλογο κόσμο μας. Σκηνικά παίζει με την πυκνότητα του λόγου και την περιγραφικότητα και με τον πιο διακριτικό τρόπο αφήνει να φανούν οι ιδέες του κοσμοκαλόγερου της ελληνικής πεζογραφίας, του Παπαδιαμάντη, ο οποίος ταυτίζεται με την εσχατολογική σκέψη. Η Σεραϊνώ απαρνείται την ταυτότητά της και τον εαυτό της. Ουσιαστικά η αγάπη είναι το κοινό στοιχείο, που μοιράζεται το έργο του με τη θεολογική σκέψη. Δεν είναι ένα θέατρο αυτοενδοσκόπησης, παθητικών εξάρσεων ή κοινωνικών ερωτημάτων. Είναι μια παράσταση θεμελιωμένη στη λογοτεχνικότητα του κειμένου, που αναζωπυρώνει σκέψεις γύρω από τον άνθρωπο και αποθεώνει την ζωντανή γλώσσα και τον ποιητικό λόγο. «Ο γάμος του Καραχμέτη» παρουσιάζεται, για λίγο ακόμα στο Παλαιό Πανεπιστήμιο, στο πλαίσιο του εορτασμού των 180 χρόνων λειτουργίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η οργάνωση έγινε από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τον συντονισμό-επιμέλεια του Ιωσήφ Βιβιλάκη και είναι υπέροχη η ιδέα του να κλείνει η βραδιά με την παράσταση θεάτρου σκιών «Ο Καραγκιόζης νεκροθάπτης» από τον Άθω Δανέλλη και τον συνεργάτη του Νικόλα Τζιβελέκη. Θα το απολαύσετε! Σημειώστε πως από 20/10 θα ξεκινήσει νέος κύκλος παραστάσεων του «Γάμου του Καραχμέτη» στο Από Μηχανής Θέατρο.