Εν όψη της αυριανής ανοιχτής ημερίδας στη Σκιάθο για τον τουρισμό, έχω να επαναλάβω συνοπτικά τα παρακάτω:  Αν δεν απαντηθεί το θεμελιώδες ερώτημα του τίτλου, δεν μπορεί να χαραχθεί τουριστική πολιτική. Για 50 χρόνια έμεινε αναπάντητο στη Σκιάθο. Άλλοι προτιμούν λίγους και πλούσιους, άλλοι πολλούς και μικρομεσαίους και το νησί πηγαίνει με τον αυτόματο πιλότο και με ρυθμούς χελώνας.

"Δεν θέλετε τους Έλληνες", σχολίασε ένας φίλος σ' ένα παλιότερο άρθρο μου για τον εσωτερικό τουρισμό. Είναι αλήθεια; Κι αν ναι, ποιοί δεν τους θέλετε, οι ιδιοκτήτες των μικρών καταλυμάτων που ζούν απ' αυτούς; Οι περισσότεροι που ασκούν το επιχειρείν στη Σκιάθο, συνδέουν το τουρισμό με το οικονομικό επίπεδο των επισκεπτών και κατά το συμφέρον τους. Και το 'συμφέρον' του νησιού; Σκέφτηκε κανείς πόσο επιβαρύνεται ο ευλογημένος τόπος μας απ' την άναρχη ανάπτυξη;

Η δική μου απάντηση στο ερώτημα του τίτλου, είναι απλή: H Σκιάθος χρειάζεται ποιοτικούς επισκέπτες, όχι με βάση το εισόδημά τους, αλλά με βάση τις απαιτήσεις τους. Τουρίστες που δεν θα αναζητούν μόνο ήλιο και θάλασσα γιατί αυτά μπορούν να τα βρουν κι αλλού. Θέλουμε κόσμο που να ενδιαφέρεται και για τον πολιτισμό, την ιστορία, το φυσικό περιβάλλον, τη γνησιότητα, τη διαφορετικότητα. Μ' αυτό το πρίσμα μπορούμε να σχεδιάσουμε και τη στρατηγική εκτός σεζόν, να αναδείξουμε πράγματα ξεχασμένα, να ξαναδώσουμε την ταυτότητα που αρμόζει στη Σκιάθο.

Αυτή η λύση βέβαια είναι επίπονη. Θέλει συλλογική δουλειά, πολλές δράσεις και ομαδικό πνεύμα. Μόνο έτσι όμως υπάρχει ελπίδα η Σκιάθος να βρει το χαμένο δρόμο της συνέχειας. Αλλιώς το νησί θα περάσει στους καιροσκόπους και στους κερδοσκόπους και σε λίγα χρόνια δε θα θυμίζει σε τίποτα το τόπο που μεγαλώσαμε κι αγαπήσαμε...