“Αγάπες του Πολέμου”  ήταν το τελευταίο βιβλίο της Κατίνας Λατίφη- Τέντα και η τελευταία δημόσια συμμετοχή της στην παρουσίαση του σε Αλμυρό και Βόλο στις 19 και 20 Νοεμβρίου, που έγινε μέσω ζωντανής σύνδεσης από το σπίτι της στην Αθήνα. Η Κατίνα Λατίφη- Τέντα έφυγε 9 Ιανουαρίου 2023, σε ηλικία 95 ετών, αφήνοντας ένα σπουδαίο συγγραφικό έργο, αλλά και ένα σημαντικό ιστορικό αποτύπωμα, με την ίδια να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξορίες και στις φυλακίσεις ως αγωνίστρια, ΕΠΟΝίτισσα, ΕΛΑΣίτισα και μαχήτρια του ΔΣΕ. Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή 13/1/2023 στις 2:00 μ,μ, στον ιερό ναό Ευαγγελίστριας στον Αλμυρό. “Ο χορός στο Γράμμο πριν τη μεγάλη μάχη ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου. Μαζευτήκαμε όλα τα τμήματα πριν ξεσπάσει η Κορωνίδα τον Αύγουστο του 1948. Όλοι μαζί σ’ ένα ξέφωτο με ένα φοβερό αυγουστιάτικο φεγγάρι κι άρχισαν να χορεύουν, ο Υψηλάντης με τον επίτροπο του και ακολουθεί όλο το τάγμα, πρώτα οι ασυρματιστές που σε δυο μέρες είχαν σκοτωθεί, αγόρια και κορίτσια, χόρευαν με λύρες ποντιακές και τραγουδούσαν «μη με δέρνεις μάνα με τα αργαλειού τα δίχτυα». Ονειρεύτηκα την Πλατεία Συντάγματος, ότι θα βγουν να χορέψουν εκεί, όταν το θυμάμαι ανατριχιάζω ακόμα. Και μετά όταν ήρθε ο Πωλ Ελυάρ και οι Γάλλοι ποιητές στο βουνό, ανάβαμε φωτιές και χαιρόμασταν. Γενικά χορεύαμε πολύ, τραγουδούσαμε πολύ, νιώθαμε αγέρωχοι. Με ρωτούσαν μια φορά οι φοιτητές στο Παρίσι αν ήμουν ερωτευμένη. Ε, 17 χρονών και δε θα ήμουν ερωτευμένη; Με όλα ερωτευόσουν, με το βλέμμα, με την παλληκαριά.” Απόσπασμα από συνέντευξή της στον καθηγητή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Χρήστο Τρικαλινό.  Βιογραφικό Η Κατίνα Τέντα- Λατίφη γεννήθηκε στον Αλμυρό Μαγνησίας. Μαθήτρια ακόμη στην Κατοχή, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, εντάχθηκε αρχικά στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ. Μετά τη Βάρκιζα, όπως και άλλοι αγωνιστές κυνηγήθηκε από παρακρατικές ομάδες, διώχθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Ικαρία. Κινδυνεύοντας να παραδοθεί πίσω στον τόπο της στα χέρια των ταγματασφαλιτών, δραπέτευσε και κατέφυγε στο βουνό, όπου εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό και πήρε μέρος στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι. Με την ήττα του ΔΣ, πέρασε στις Ανατολικές Χώρες, όπου έζησε την επόμενη δεκαπενταετία, με εξαίρεση τη διετία 1952-54, όταν, ως μέλος της ομάδας του Ν. Μπελογιάννη, κατέβηκε και έδρασε παράνομα στην Αθήνα. Στη Μόσχα, το Βουκουρέστι και το Παρίσι σπούδασε κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες, με ειδίκευση στο διεθνές εμπόριο. Με τον οικονομολόγο Κώστα Λατίφη, παντρεύτηκε και απέκτησε μία κόρη. Τον Αύγουστο του 1974, μετά την πτώση της χούντας, επέστρεψε στην Ελλάδα, επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια που της είχαν στερήσει και εργάστηκε ως διευθύντρια εξαγωγών σε εταιρείες πετρελαιοειδών κ.ά., καθώς και σε αμπελο-οινικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, έως τη συνταξιοδότησή της. Είχε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα και στα βιβλία της «Τα Απόπαιδα» (1999, 2019, γαλλική έκδοση: Les enfants répudiés de Grèce, 2014), Πέτρος Σ. Κόκκαλης: Βιωματική βιογραφία, 1896-1962 (2011), Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη (2019) καταγράφονται πολλές από τις μνήμες της στη διάρκεια της συμμετοχής στο κίνημα.