Φλόγα κεριού, φως ιλαρό, συμποτικό τραγούδι, ψυχή σαν άπραγου παιδιού, σα μυστικό λουλούδι. Μέχρι τα μύχια της ψυχής, έφτανε η ματιά σου, κι ας ήταν πάντα χαμηλή εις το περπάτημά σου. Τις ώρες της απόκοσμης, της άγιας μοναξιάς σου, εσταύρωνες τα χέρια σου, χαμήλωνε η ματιά σου, και μέσα σου ατένιζες Σκιαθίτικα ακρογιάλια, πάθια του κόσμου 'στόραγες και με ματιά καθάρια, στα βάθη της ανθρώπινης μα και της γύρω φύσης, εκαθοδήγαγες το νου, πλούσια να τρυγήσει. Κι αυτοί που δε σε γνώριζαν, σαν των γραμμάτων δόξα, ευλαβικά στεκόντουσαν μπρος στης μορφής τα φώτα. Από τη νήσο τούτη δω, που λες «γειτονικήν σου», στέλνω ψηλά στον ουρανό για σε την προσευχή μου. Να 'ναι ο παράδεισος γι αυτόν, συμποτικό τραπέζι, Σκιαθίτικο αγνάντεμα και εκκλησιά να ψέλνει. Κι αφού όπως λες «δεν έχουν τελειωμό τα βάσανα και οι καημοί του κόσμου», τα λόγια σου σα φυλαχτό θα τα κρατώ εντός μου. Βαγγέλης Γ. Κοσμάς