Το τελευταίο χρόνο πριν επιστρέψει ο Παπαδιαμάντης οριστικά από την Αθήνα Σκιάθο, διαμένει στη Δεξαμενή στο τέρμα της οδού Βουκουρεστίου, απέναντι απ’ τον πευκώνα του Λυκαβηττού, σ’ ένα άδειο δωματιάκι κάτω από μια ταρατσούλα, στο σπίτι της κυρά Μαρουδιάς ή Κουμιώτισσας. Σε τούτη τη φτωχή γριά εκμυστηρεύτηκε τη διαίσθησή του πως φτάνει το φυσικό του τέλος και της ζητά όταν συμβεί, ν’ ανάβει κανένα κερί στη μνήμη του… Ήδη από την 1η Ιανουάριου του 1907 δημοσίευσε στην Εφημερίδα «Αλήθεια» το μικρό διήγημα ‘’ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ’’, δηλαδή τα δώρα του στον κόσμο που θα εγκαταλείψει για πάντα λίγο αργότερα… Στο διήγημα ένας άγγελος, «ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος.

Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως.» «Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου… Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον…. Εἰς τὸν δρόμον συνήντησε πολλοὺς ἀνθρώπους… εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν…. Αλλά, πουθενά δὲν εὗρε παρηγορίαν.» Τότε «ἐπῆρε τὰ πτερόεντα δῶρά του ― τὸ ἄστρον τὸ προωρισμένον νὰ λάμπῃ εἰς τὰς συνειδήσεις, τὴν αὔραν, τὴν ἱκανὴν διὰ νὰ δροσίζῃ τὰς ψυχάς, καὶ τὴν ζωήν, τὴν πλασμένην διὰ νὰ πάλλῃ εἰς τὰς καρδίας, ἐτάνυσε τὰς πτέρυγας, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίας ἁψῖδας.»

Την πνοή αληθινής ζωής που έφερε ο άγγελος Παπαδιαμάντης ουδείς μπόρεσε ποτέ τελικά να αισθανθεί, ν’ αφομοιώσει, να την κάνει προσωπικό βίωμα μειώνοντας τον εγωισμό, την απληστία και την υποκρισία του. Ούτε οι πτωχοί, ούτε οι πλούσιοι, Ούτε οι αμαρτωλοί, ούτε οι ‘ενάρετοι’...