Με αφορμή την επικείμενη έλευσή της στον Βόλο, η κ. Λεμονή μίλησε για τη «Ζωή… χαρισάμενη», που επιχειρεί… βαθιά βουτιά στην Ιστορία της Ελλάδας στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα. «Έτσι όπως έχει γράψει το κείμενο ο κ. Τσιάνος και ο χειμαρρώδης λόγος του, αλλά και κρίνοντας φυσικά από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, μιλάμε για ένα έργο που ήρθε για να μείνει και παραμένει επίκαιρο μέχρι και σήμερα», σχολίασε στο ξεκίνημα της συζήτησης, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε με περισσότερες λεπτομέρειες στον ρόλο της: «Η ηρωίδα του έργου γεννήθηκε το 1927. Βρέθηκε πεταμένη ουσιαστικά και τη μάζεψαν κάποιοι χωριαταραίοι, οι οποίοι τη μεγάλωσαν. Έχει εισπράξει μεγάλη απόρριψη από την πρώτη στιγμή που θυμάται τον εαυτό της. Στο κείμενο χαρακτηριστικά λέει «χωρίς μάνα, είσαι ένα τίποτα. Δεν υπάρχεις… Αυτό είμαι κι εγώ. Η Ζωίτσα η πεντάρφανη, δίχως μάνα». Από μικρή αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα, αλλά καταλήγει δίχως αγάπη και συμπόνια, πάμφτωχη και αγράμματη. Περνά δύσκολες και σκληρές καταστάσεις, γεμάτες πόνο. Όμως, ο αγώνας του ανθρώπου δεν έχει τέλος. Ποτέ δεν παύουμε να παλεύουμε και αντλούμε δύναμη από τις δυσκολίες. Κάποιοι τα καταφέρνουν και πιάνουν τη ζωή από τα… μαλλιά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλοι που χάνονται στον δρόμο». Τα ταραγμένα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και η Κατοχή από τους Γερμανούς, ο Εμφύλιος και ο… Γολγοθάς που ανέβηκε η Ελλάδα μετά τη λήξη του, συνθέτουν το σκηνικό της παράστασης. «Εκείνη η γενιά δεν μπορούσε με τίποτα να σηκώσει κεφάλι, πέρα από τη φτώχεια και την πείνα που βασάνιζαν τόσο και τόσο κόσμο. Όμως, από την άλλη, εκείνοι οι άνθρωποι είχαν μια στωικότητα, που δεν τη συναντάς εύκολα σήμερα», υπογράμμισε η κ. Λεμονή και πρόσθεσε κλείνοντας: «Όχι βέβαια πως σήμερα δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Μετανάστες, πρόσφυγες, άνθρωποι που καταστράφηκαν οικονομικά – στην Αθήνα πλέον περπατάς και συναντάς ανθρώπους που έχουν στήσει το σπιτικό τους στο πεζοδρόμιο».