Σήμερα Αγίου Φλώρου και Λαύρου.  Το εκκλησάκι τους, σχεδιασμένο αριστοτεχνικά το 1965 απ' τον αρχιτέκτονα Δημήτρης Πικιώνης  κατά παραγγελία του εφοπλιστή Θωμά Επιφανειάδη, ήρθε να στολίζει ως λευκό κόσμημα το καταπράσινο ερημονήσι του Τσουγκριά. Στέκεται πάνω απ' την πέτρα και την ακρογιαλιά σαν λευκό περιστέρι και χαιρετά τα διερχόμενα πλοία που στο αντίκρισμά του αψηφούν το μένος του Ποσειδώνα. Αυτή η εικόνα μου θύμισε το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ευλογημένο καράβι' που αν και το μάθαμε στα παιδικά μας χρόνια, ωριμάζοντας καλούμαστε να εμπεδώσουμε το βαθύ νόημά του... «Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό; Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι; Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό, πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;» «Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή. Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω. Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.» «Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι; Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη; Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;» «Ψηλά στο εκκλησάκι του βράχου, που ασπρίζει, για μένα έχουν κάμει κρυφή λειτουργία· ορθός ο Χριστός το τιμόνι μου αγγίζει, στην πλώρη μου στέκει η παρθένα Μαρία.»