Κοντεύουν εκατό χρόνια από το θάνατό του! Κι όμως, αυτός «ο αθόρυβος, ο μετριόφρων, ο σιωπηλός, ο ανεύρετος, ο αόρατος, ο ακοινώνητος, ο ιδιότροπος, ο ιδιόβιος συγγραφεύς..που.. εάν έζη εν Ευρώπη,… θ' ανήρχετο τας αναβαθμίδας της προόδου του, καταλαμβάνον υψίστην θέσιν εν τη φιλολογία του έθνους του», κατά πως έγραψε ο Β. Γαβριηλίδης (1/1/1892), δεν βρήκε ακόμα μια γωνιά να ξαποσταίνει το λαμπρό πνεύμα του που τριγυρνά μόνιμα στη Σκιάθο και να στεγαστούν τα διάσπαρτα ενθυμήματά του, παρότι συνδέεται με τρία σπίτια στο νησί. Το πρώτο όπου γεννήθηκε είναι πλέον γνωστό μπαρ στο παλιό λιμάνι! Μ’ αυτό το σπίτι προικίστηκε η αδελφή του Αρετώ κι εκείνος μετακόμισε στο δεύτερο σπιτάκι όπου έζησε στο πλάι της Παναγίας Λημνιάς. (Εκεί είχε στηθεί τη δεκαετία του εξήντα κι η προτομή του για να μεταφερθεί πρόσφατα στο Μπούρτζι…). Όταν πάντρεψε την άλλη αδελφή του τη Σοφία της έδωσε προικιό το σπίτι της Παναγίας –αχ αυτά τα προικιά!- Kι απόμεινε να τον φιλοξενεί το σπίτι του Ραφτάκη στη θέση ‘Περιβόλα’ όπου το 1992 αποπερατώθηκε το Πνευματικό Κέντρο Ιερών Ναών Σκιάθου. Στο σπίτι αυτό άφησε την τελευταία του πνοή ως μοναχός Ανδρόνικος. Μια προτομή και μάλιστα στη σκιά εκείνης του Παπαδιαμάντη, ένας δρόμος στο όνομά του κι ένας ταπεινός τάφος είναι, δυστυχώς, ότι μπορεί να βρει κανείς στη Σκιάθο σήμερα για τον Μωραϊτίδη κι όποτε το συλλογίζομαι μου’ ρχεται στο νου ο Βούλγαρος διηγηματογράφος Ελίν Πελίν που ένα μόλις χρόνο μετά το θάνατό του οι συμπατριώτες του μετονόμασαν μια ολόκληρη πόλη (Νοβοσέλτσι) προς τιμήν του…