Στη Σκιάθο πραγματοποιούνται – ωραία και καλά- πάμπολλες εκδηλώσεις που αφορούν τον πολιτισμό, τον τουρισμό και κάθε φύσεως κοινωνικό θέμα. Για τον αγροτικό-κτηνοτροφικό τομέα όμως και την πρωτογενή παραγωγή δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Σαν να μην υπάρχουν. Σαν να μην είμαστε φέτος σε χρονιά συγκομιδής της ελιάς που για μια ακόμη φορά, χτυπήθηκε ανελέητα απ’ το δάκο –άρα πάει η φημισμένη της ποιότητα με τα χαμηλά οξέα- αφού ουδέν πράττουμε εναντίον του. Ούτε εμείς, ούτε οι περιβόητες Αρχές. Τέλος, ελάχιστοι πια φροντίζουν τα χτήματά τους κατά πως πρέπει για ν’ αποδώσουν καρπό. Διαβάζω σε μια μελέτη για το 2020 : «Η ποσοτική υστέρηση της ελαιοπαραγωγής στη Μαγνησία ανήλθε σε 27% και στις Σποράδες σε 70%, ενώ η παραγωγή επιτραπέζιας (βρώσιμης) ελιάς μειώθηκε κατά 40%». Και φέτος πάμε για 90% τουλάχιστον στη Σκιάθο, γιατί στα άλλα νησιά κάτι προσπαθούν. Ας μην ξεχνάμε πως η Σκόπελος διαθέτει αγροτικό ελαιουργικό συν/μό και δύο ελαιοτριβεία ενώ εμείς, εδώ και χρόνια, τίποτα! Διαθέτουμε μόνο αμέτρητες, μα κατά τα φαινόμενα, απλά διακοσμητικές ελιές! Σαν τα ‘αισθητικά’ μας δάση. Τι γίνεται τελικά; Γιατί τόση σιγή και αδιαφορία; Συμβιβαστήκαμε πλήρως πως, μετά τα αμπέλια, τελειώσαμε και με τις ελιές; Πως τα χωράφια με το ευλογημένο δέντρο δεν είναι παρά οικόπεδα προς πώληση και ανοικοδόμηση; Κι όμως, όπως ήδη έγραψα απ’ αυτό το βήμα στο άρθρο ΄Τα λιοτρίβια της Σκιάθου΄: «Η λαδιά, αν και εμφανιζόταν κάθε δεύτερο χρόνο, στήριξε τον τόπο σε περιόδους δύσκολους που μακάρι να μην ξανάρθουν ποτέ. Αν, ω μη γένοιτο, όμως εμφανιστούν, μόνο η τουριστική μονοκαλλιέργεια δε θα μπορεί να τον σώσει…»