«Πάω σπίτι μου. Το γράφω και δεν το πιστεύω. Πάω σπίτι μου! Πάω σπίτι μου!!! Μαμά, έρχομαι. Τα κατάφερα. Ζω, αναπνέω, περπατάω. ΖΩ. Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν θα τα καταφέρω μέσα σε αυτούς τους μήνες; Και τα κατάφερα! Είμαι ζωντανή. Ακόμα και αυτήν την στιγμή, νομίζω ότι ονειρεύομαι. Πώς σκατά τα κατάφερα;». Αυτά είναι τα λόγια της 24χρονης Αναστασίας Τασούλα, της πρώτης ασθενούς με κυστική ίνωση -μια ασθένεια που επηρεάζει όλα τα ζωτικά όργανα του ανθρώπου, αλλά κυρίως τους πνεύμονες- στην Ελλάδα που ξύπνησε από καταστολή (και παγκοσμίως η πρώτη που ξυπνάει μετά από τόσες πολλές ημέρες) και τα μάτια μου βουρκώνουν αυτόματα καθώς σκέφτομαι τη 17χρονη ξαδέρφη μου και τη δική της ιστορία με τον δότη εθελοντή μυελού των οστών. Κολλάω στο χαμόγελό της που ταιριάζει απίστευτα με το κόκκινο φόρεμά της, δυναμική στέκεται με το πι της έτοιμη να τα ζήσει όλα. Θέλω να μάθω γι' αυτή τη μαχήτρια της ζωής, για την Ημέρα 0 της, οπότε χωρίς πολλή σκέψη τής στέλνω μήνυμα για να ακούσω την ιστορία της. Η φωνή της από το τηλέφωνο είναι γλυκιά, ήρεμη, μου περιγράφει με ζωντάνια και θετικότητα όσα έζησε: «Προχθές επέστρεψα στο σπίτι μου και νιώθω καλά. Μου φτάνει που ζω. Πιστεύω πολύ σ' εμένα. Την ημέρα που έβγαινα από το νοσοκομείο ήξερα ότι ήταν όλοι απ' έξω, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, και φρίκαρα στην αρχή, δεν μπορούσα να το πιστέψω και έκλαιγα. Η μαμά μου με ρώτησε αν είμαι καλά. Ήθελα να δω τα σκυλιά μου, την Ρόζα και τον Γλύκα, μετά από 8 μήνες φοβόμουν ότι θα έχουν μεγαλώσει και δεν θα με θυμούνται» μου λέει. Οnassis Stegi, Ελένη Χριστοπούλου, Δούκισσα Νομικού, Kατερίνα Βρανά, απλές γυναίκες και άντρες είναι μερικοί μόνο από τους λογαριασμούς που σχολίασαν κάτω από το post της δίνοντας τη θετική τους ενέργεια και κάπου εκεί βλέπω και το σχόλιο της cate_marini. «Ήμουν έξω από το νοσοκομείο όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Περίμενα γιατί ήταν στο χειρουργείο η μαμά μου. Μόλις σε είδα, χωρίς να σε ξέρω, ένιωσα την χαρά σου και έγινε δικιά μου. Αυτή η δύναμη της ελπίδας ήταν ακατανίκητη. Το ποστ το σκεφτόμουν μέρες, μου αρέσει να γράφω άλλωστε, αλλά δεν περίμενα ότι θα έχει τέτοια ανταπόκριση και θα γινόταν viral. Έχω συγκινηθεί με πολλά σχόλια και μηνύματα που έλαβα. Ωστόσο, το πρώτο μήνυμα ήταν από μια κοπέλα που περιμένει τώρα μόσχευμα ανοιχτής καρδιάς. Μου είπε ότι της έδωσα ελπίδα, χάρηκα πολύ, αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να μεταδώσω σε όλους με τη δημοσίευσή μου, αυτό είναι που έχει μόνο νόημα, ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί για τους ανθρώπους γύρω του και να γίνει δωρητής οργάνων. Υπάρχουν ελλείψεις σε πολλά πράγματα στα νοσοκομεία αλλά δεν είναι ούτε μιας ώρας διαδικασία να πάει κάποιος και να δώσει αίμα μια φορά το εξάμηνο ή να εγγραφεί στο εθνικό μητρώο δωρεάς οργάνων και ιστών. Τη στιγμή που μπορούμε να σώσουμε τους συνανθρώπους μας και να γίνουμε δωρητές, επιλέγουμε να σαπίζουμε κάτω από το έδαφος, είναι πραγματικά κρίμα».