Η τραγική ιστορία ενός 60χρονου γιατρού γράφεται κάθε μέρα στους δρόμους του Βόλου, που είναι το “σπίτι” του. Τις κουβέρτες που είναι η μόνη περιουσία του, τις περιφέρει από πυλωτή σε πυλωτή και από εκκλησία σε εκκλησία, εκεί δηλαδή που βρίσκει στέγη τα βράδια. Ο δρόμος είναι το σπίτι του και φαγητό βρίσκει στους κάδους. Ο 60χρονος γιατρός αντιμετωπίζει την ακραία μορφή κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς είναι άστεγος με ψυχικά νοσήματα. Παθολόγος με ιδιωτικό ιατρείο, αρχικά στη Νέα Ιωνία και μετά στο κέντρο του Βόλου, άνθρωπος που υπηρέτησε και στο ΕΣΥ, βρίσκεται στους δρόμους τα τρία τελευταία χρόνια περίπου, χωρίς οι κοινωνικές υπηρεσίες να δίνουν σημασία. Είναι αδύνατον να μην τον έχει συναντήσει κανείς στο κέντρο, να περιφέρεται και να κυνηγάει γατάκια που θέλει να υιοθετήσει. Όταν ήταν 50 χρόνων πήρε σύνταξη για λόγους υγείας καθώς κρίθηκε βαρύ ψυχιατρικό περιστατικό. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ιατρικός Σύλλογος Μαγνησίας, με αποφάσεις του Δ.Σ., φρόντισε για τις οφειλές του στα ταμεία, ανέλαβε τις διαδικασίες που εκείνος αδυνατούσε να διεκπεραιώσει και κάλυψε χρέη που ο γιατρός δεν ήξερε πώς είχε γιατί δεν έδινε σημασία λόγω της ασθένειάς του. Οι συνάδελφοί του γνώριζαν πως η μόνη του οικογένεια ήταν ο αδελφός του, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες ζει εκτός Βόλου Ο γεροδεμένος - κάποτε - παθολόγος, έχει μείνει σκιά του εαυτού του από την πείνα, με την ιστορία του να κρύβει πόνο, πίκρα και απογοήτευση. Όποιος τον πλησιάζει και τον ρωτάει εάν χρειάζεται βοήθεια για μεταφορά στο Νοσοκομείο, εκείνος απαντά πως θα καλέσει ασθενοφόρο για να μεταφέρει όλους όσοι κυκλοφορούν στον δρόμο, στο τρελοκομείο. Αρνείται κάθε βοήθεια, είναι οξύθυμος, ενώ φαίνεται καθαρά πως η κατάσταση της υγείας του είναι εύθραυστη. Την ίδια στιγμή ο δήμος με τις κοινωνικές υπηρεσίες απουσιάζει από μια κατάσταση που μόνο θα χειροτερεύει εάν δεν υπάρξει άμεση επέμβαση.