Φθάνω πολύ πρωί με το αεροπλάνο στη Σκιάθο, σε ένα νησί που φημίζεται για τις παραλίες του και τα τελευταία χρόνια έγινε διάσημο (μαζί με την Σκόπελο) από την ταινία Mamma Mia, όπου το επισκέπτομαι για πρώτη φορά. Πρωινή βόλτα με ελάχιστο κόσμο, στην κεντρική οδό της χώρας, την οδό Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μαγαζιά να ανοίγουν σιγά σιγά, σε έναν δρόμο που σφύζει από ζωή όλη μέρα, αλλά και το βράδυ. Περπατώ από το λιμάνι ως το τέλος του δρόμου περίπου που είναι το σχολείο και βλέπω παραδοσιακούς φούρνους, μαγαζιά με αναμνηστικά, καταστήματα ρούχων και αξεσουάρ, πολύ κομψά θα πω, όπως τα Λαλάρια, που έμαθα και την ετοιμολογία της λέξης και καθώς στέκομαι για λίγο έξω από το σπίτι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, επί της οδού, το οποίο δεν έχει ανοίξει ακόμη, κατεβαίνω προς τη θάλασσα, τη μαρίνα με τα κότερα και ανηφορίζω δεξιά προς το ήσυχο, το πρωί, παλιό λιμάνι με τα καφέ, τα βραδινά κλαμπ και τα καραβάκια που πάνε τους τουρίστες ημερήσιες εκδρομές στις παραλίες.   Κατευθύνομαι προς το Μπούρτζι, μια πευκόφυτη, πνιγμένη στο πεύκο, χερσόνησο, μπαίνω να δω λίγο τον περίβολο του σημερινού πολιτιστικού κέντρου, που γίνονται και τα δημοτικά συμβούλια του δήμου και παλιό δημοτικό σχολείο του νησιού (από τα κομψοτεχνήματα των παλαιών δημοτικών ανά την Ελλάδα, με δωρεά Συγγρού). Ανεβαίνω δεξιά το Μπούρτζι, έχοντας τη θάλασσα από κάτω, με κάκτους στα βράχια και μικρά κανόνια στα τείχη να υποδηλώνουν την ιστορία του και τις μάχες που δίνονταν παλαιότερα με τους πειρατές. Από κάτω στη μικρή παραλία με τα βράχια, βλέπω τουρίστες να απολαμβάνουν την πρωινή τους βουτιά, από τη μικρή σιδερένια σκάλα και κάθομαι σε ένα τραπέζι, κάτω από τα πεύκα, περιμένοντας να ανοίξει το μαγαζί, για να πιω έναν κρύο πρωινό καφέ. Το Μπούρτζι εξαιρετικό και με θέα όλη τη χώρα, το απέναντι ρολόι, τα καμπαναριά των εκκλησιών και το παλιό λιμάνι με τα καΐκια. Εντυπωσιακό είναι να βλέπεις επίσης τις απογειώσεις και προσγειώσεις των αεροπλάνων στο πολύ κοντινό αεροδρόμιο, που περνάνε ξυστά από την παραλία δίπλα στο αεροδρόμιο και πολύ χαμηλά λίγο έξω από το λιμάνι. Απόγευμα πια, μετά τη μεσημεριανή ζέστη, κατευθύνομαι προς τη διάσημη παραλία του νησιού, τις Κουκουναριές, που είναι πνιγμένη μέσα στο πράσινο, από Κουκουναριές και άλλα δέντρα και με μια χρυσαφένια αμμουδιά και καταπληκτικά νερά. Την περπατώ απ’ άκρη σε άκρη, από το παλιό Ξενία, που σήμερα έχει γίνει πολυτελές ξενοδοχείο ως περίπου το ιστορικό Skiathos Palace, πνιγμένο στο πράσινο, με την παραλία Μάραθα από κάτω του, που κολυμπούν εκεί κάθε καλοκαίρι εμίρηδες και πρίγκιπες και πριγκίπισσες από το Κατάρ, το Ντουμπάι και χώρες του Αραβικού Κόλπου, με τις τεράστιες θαλαμηγούς τους αραγμένες ανοιχτά να εντυπωσιάζουν. Αφού βουτώ στις Κουκουναριές και περπατώ μέσα στο οικοσύστημα των Κουκουναριών αργά το απόγευμα, λίγο πριν νυχτώσει, επιστρέφω στη Χώρα και περπατώ στη νυχτερινή οδό Αλ. Παπαδιαμάντη και έπειτα αργά βόλτα και ποτό στο παλιό λιμάνι. Επόμενο πρωί παίρνω το καραβάκι από το παλιό λιμάνι, την Αριάδνη, για να ανακαλύψω την Σκόπελο και τα Λαλάρια. Πρώτη στάση ο Αι Γιάννης, ένας σχεδόν κάθετος βράχος με το ομώνυμο εκκλησάκι, που έγινε διάσημος μετά από σκηνές που γυρίστηκαν εκεί στην ταινία Mamma Mia. Βουτώ στη μικρή παραλία με τα βράχια και ανεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά του κάθετου βράχου και φθάνω ψηλά στο εκκλησάκι, αγναντεύοντας τη θέα από ψηλά, τα καταγάλανα νερά και την ταπεινότητα που έχει ο εσωτερικός χώρος της εκκλησίας εκεί. Επόμενη στάση, η Χώρα Σκοπέλου, όπου περπατώ κατά μήκος της παραλιακής οδού, με τις εξαιρετικές ψαροταβέρνες, μέχρι το δημαρχείο και το λιμεναρχείο και κάθομαι για καφέ και σκιά κάτω από έναν πελώριο πλάτανο, όπου γεύομαι την παραδοσιακή στριφτή τυρόπιτα Σκοπέλου. Ανεβαίνω στα μικρά στενάκια της χώρας, με τα κομψά μαγαζιά με τα ρούχα και τα αναμνηστικά και δοκιμάζω παραδοσιακά γλυκά και αμυγδαλωτά από τον τοπικό γυναικείο συνεταιρισμό. Αφού περπατήσω και χαθώ στα ανηφορικά στενάκια της χώρας της Σκοπέλου, με τον παραδοσιακό οικισμό, παίρνω το πλοίο για να πάω πίσω στην Σκιάθο και αφού δω τη σπηλιά του Δράκου, πάω για απογευματινή βουτιά στη διάσημη παραλία, τα Λαλάρια, με τους βράχους από πάνω και τον κάθετο βράχο στο πλάι και όπου η πρόσβαση γίνεται μόνο δια θαλάσσης. Βουτάω στα απίστευτα νερά στα Λαλάρια αργά το απόγευμα και αγγίζω τα περιβόητα στρογγυλά βότσαλα της παραλίας, που την κάνει ξεχωριστή και που ευτυχώς πλέον οι τουρίστες δεν παίρνουν μαζί τους για ενθύμιο. Επιστροφή στη Χώρα της Σκιάθου και επόμενο πρωί βουτιά κάτω από το Μπούρτζι, στη μικρή παραλία με τους βράχους και μετά βόλτα στη Χώρα και στάση για επίσκεψη στο σπίτι που έζησε και πέθανε ο μεγάλος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, που ήταν από τη Σκιάθο. Το σπίτι παραδοσιακό, με λευκούς χοντρούς τοίχους, ξύλινα πατώματα που τρίζουν, ξύλινη οροφή και αφού μπαίνω στον πρώτο όροφο,  βλέπω το κρεβάτι του, εκεί που πέθανε, με ένα μικρό τζάκι για να ζεσταίνεται τους χειμώνες, το κρεβάτι του πατέρα του που ήταν ιερέας στο νησί, ο παπά Αδαμάντιος (κοιμόταν ξεχωριστά από την πρεσβυτέρα και τα παιδιά, όπως συνηθίζονταν τότε) και κατεβαίνω από την πίσω σκάλα στον κάτω όροφο και βγαίνω στην αυλή και μπαίνω στο εσωτερικό του ισογείου που έχει δεκάδες βιβλία του κοσμοκαλόγερου Παπαδιαμάντη σε ξένες μεταφράσεις και ακούω την υπεύθυνη του μουσείου να μου λέει ιστορίες για τη ζωή του, όπως ότι ήταν φτωχός και ζούσε μόνο από μεταφράσεις ξενόγλωσσες που έκανε (όντας αυτοδίδακτος) και από κείμενα και λογοτεχνία που έγραφε στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής. Το πατρικό του σπίτι το πήρε η μεγάλη του αδερφή ως προίκα (δεν υπάρχει πια στο νησί, έχει κατεδαφιστεί) και πως οι υπόλοιπες αδερφές του δεν παντρεύτηκαν, γιατί δεν είχε τα χρήματα να τις προικίσει. Όπως και αυτός, χωρίς παιδιά και οικογένεια, έζησε απομονωμένος από την υπόλοιπη τότε κλειστή κοινωνία της Σκιάθου, γράφοντας ιστορίες και διηγήματα, έχοντας ως επίκεντρο τοποθεσίες του νησιού (σπηλιά, Η Φόνισσα), αλλά και τη ζωή εκεί (Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα). Ο μεγάλος κοσμοκαλόγερος πέθανε φτωχός στη Σκιάθο. Η επίσκεψη μου στο σπίτι του-μουσείο ήταν συναρπαστική για μένα. Μεσημέρι πια, παίρνω το μικρό πλοίο και σε είκοσι λεπτά είμαι απέναντι στο καταπράσινο νησί, στην Τσουγκριά, ακριβώς απέναντι από τις Αχλαδιές, όπου βουτώ στα καταπληκτικά γαλαζοπράσινα νερά αυτού του απίθανου ιδιωτικού παραδείσου απέναντι από τη Σκιάθο, με το Isla σήμερα, εκεί που κάποτε ήθελαν να αγοράσουν οι Beatles αυτό το μοναδικό μέρος. Απόγευμα επιστροφή στη Χώρα και πίνοντας έναν τελευταίο καφέ στο Μπούρτζι, αποχαιρετώ τις Βόρειες Σποράδες, την Σκιάθο, αλλά και την Σκόπελο, με τις καλύτερες αναμνήσεις, με τις μοναδικές τους παραλίες και τα γαλαζοπράσινα νερά τους, που δύσκολα συναντάς αλλού.     *Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης