Το νόημα «ταυτότητα» αποτελεί ένα βασικό στοιχείο αυτοπροσδιορισμού για ένα άτομο ή υποκείμενο, π.χ. το λογότυπο ενός Δήμου, αλλά ταυτόχρονα, ουσιαστικά, σχηματίζεται με βάση το ατομικό ή το συλλογικό φαντασιακό, δηλαδή σε μια ψευδαισθητική βάση. Βασικά η ταυτότητα είναι ένα αμάλγαμα, μύθων και γεγονότων, τα οποία έχουν «ανακατευτεί» και κυριαρχήσει στον ψυχισμό ενός ατόμου ή μιας κοινωνικής ομάδας. Πρόκειται κυρίως για συναισθήματα ανακατεμένα με μνήμες, γεγονότων, τα οποία, τα άτομα, (ατομικά ή ομαδικά), έχουν επιλέξει συνειδητά, να προσδιορίζονται απ’ αυτά, μέσα από τη διαδικασία ανάπτυξης τους και σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή. Αυτό σημαίνει ότι σε άλλες ιστορικές στιγμές, μια άλλη κοινωνική ομάδα, μπορεί να επιλέξει να αυτοπροσδιορίζεται διαφορετικά, καταργώντας τα προηγούμενα σύμβολα. Κλασικό ιστορικό παράδειγμα η αλλαγή των συμβόλων στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Ουσιαστικά, ένα άτομο ή μια ομάδα, επιλέγουν κυρίως, ασυνείδητα, το καθένα, το δικό τους μύθο, ως ταυτότητα, τον οποίον «ντύνουν» με μια σειρά από «λογικά» επιχειρήματα και μάλιστα, συχνά, μ’ έναν απόλυτο τρόπο, π.χ. ο μύθος της «άριας» φυλής. Μάλιστα σε αυταρχικά καθεστώτα δίνεται ιδιαίτερη σημασία στα σύμβολα και στους ταυτοτικούς μύθους, όπως φυσικά και στα θρησκευτικά και ιδεολογικά δόγματα. Εν κατακλείδι και με βάση τη συζήτηση που άνοιξε σχετικά με το λογότυπο του Δήμου Σκιάθου, μήπως θα ήταν σκόπιμη μια ανοιχτή συζήτηση. Γιατί σε τελευταία ανάλυση για τις αυταπάτες μας συζητάμε και δεν αξίζει να τσακωνόμαστε γι’ αυτό.