Ο Αντώνης Πολυγερινός κλείστηκε με τη φαμίλια του στη Σκιάθο, με την κήρυξη του πολέμου του 40. Είχαν έρθει στην πατρογονική γη ως επισκέπτες απ’ την Αμερική όπου διέμεναν μόνιμα. Θέλοντας και μη προσαρμόστηκαν στη δύσκολη ζωή του νησιού, ιδιαίτερα στην Κατοχή. Το σπίτι τους ήταν στην αρχή απ’ το Γλυφονέρι, πρώτο στη θάλασσα. Στο κατώι είχαν οικόσιτα ζώα, όπως οι πιο πολλοί. Μπροστά στο σπίτι ήταν δεμένη η βάρκα τους. Μια ανοιξιάτικη μέρα του 43, ο Αντώνης κίνησε με τη βάρκα να πάει απέναντι στην Πούντα, να μαζέψει κλάρες για τα ζωντανά.Τον ακολούθησε κι η κόρη του Νίνα, που έκανε σχέδια για το μέλλον. Μετέφραζε μάλιστα τη ‘Φόνισσα’ για να διαβάσουν το έργο του σπουδαίου συμπατριώτη της, στην Αμερική, σαν τέλειωνε ο πόλεμος κι επέστρεφε. Καθώς πλησίαζαν το Δασκαλειό, έπεσε ένας πυροβολισμός. Ο πατέρας πήρε αμέσως στροφές. Θυμήθηκε πως για να πας έστω απέναντι με τη βάρκα, χρειαζόταν άδεια απ’ τη Φινάτσα, την ιταλική διοίκηση που έδρευε στο Μπούρτζι. Έκανε ανάποδα τα κουπιά να επιστρέψει. Και τότε ακούστηκε ένας δεύτερος πυροβολισμός και μια σφαίρα ήρθε και βρήκε τη Νίνα στην καρδιά. Η κοπέλα πέθανε ακαριαία. Στην κηδεία της κατέβηκε όλη η Σκιάθος. Έμαθαν πως τη σκότωσε ο ίδιος ο Διοικητής πυροβολώντας απ’ το Μπούρτζι. Πενήντα χρόνια μετά, το 1993, ένας Ιταλός ήρθε στο νησί και βρήκε τον συνονόματο εγγονό του Αντώνη, που δουλεύει στην Εθνική. Του είπε πως ήταν ένας απ’ εκείνους τότε στο Μπούρτζι και του άφησε λεφτά για να ρίξουν λουλούδια στο τάφο της θειάς του κι έπειτα χάθηκε… Σήμερα φέρει το όνομά της, η ανιψιά της Νίνα Πολυγερινού, με την οποία υπήρξαμε συμμαθητές και παραμένουμε φίλοι.