Αυτή η εικόνα μου θύμισε το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, Ευλογημένο καράβι’ που αν και το μάθαμε στα παιδικά μας χρόνια, ωριμάζοντας καλούμαστε να εμπεδώσουμε το βαθύ νόημά του… «Πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό; Σε μάχεται η θάλασσα, δεν τη φοβάσαι; Άνεμοι σφυρίζουν και πέφτει νερό, πού πας, καραβάκι, με τέτοιον καιρό;» «Για χώρα πηγαίνω πολύ μακρινή. Θα φέξουνε φάροι πολλοί να περάσω. Βοριάδες, νοτιάδες θα βρω, μα θα φτάσω με πρίμο αγεράκι, μ’ ακέριο πανί.» «Κι οι κάβοι αν σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;