Ο Ευθύμιος Μπουγάς, ο Θύμιος, βρέθηκε σώος. Ο Άλεξ, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο 13χρονος Μάκης και η Δημήτρης της Μυτιλήνης δεν είχαν την ίδια τύχη. Όλοι τους υπήρξαν θύματα, δυστυχώς νέων, ανθρώπων που εκφόβισαν, βασάνισαν και τελικά κατέστρεψαν, γιατί η βία και η επιβολή έγινε τρόπος ζωής. Σήμερα κάποιες οικογένειες θρηνούν, ενώ εκείνοι απλά συνεχίζουν τη ζωή τους. Κι εμείς; Εμείς πάντα σχολιάζουμε δημόσια όποια υπόθεση εκφοβισμού με τραγικό τέλος έρχεται στο φως, δηλώνοντας αποτροπιασμένοι, αλλά στρέφουμε το βλέμμα αλλού και σιωπάμε για όσα ίδια συμβαίνουν μπροστά μας. Πρώτα ποστάρουμε την ανακούφισή μας για τον Θύμιο, «δοξα τω Θεώ, το βρήκανε το παλικάρι» αναφωνούμε και καταριόμαστε τους αλήτες που τον εκφόβιζαν, αλλά δε στεκόμαστε στιγμή να δούμε το πρόσωπό του, κι αν τον είχαμε δίπλα μας, ίσως να μην το τολμούσαμε και να στρέφαμε το βλέμμα μας αλλού… Όχι μόνο απ’ το πρόσωπο μα κι απ’ τον εκφοβισμό… Έπειτα ποστάρουμε την αγανάκτησή μας για τον αδικοχαμένο Άλεξ και θάνατο ευχόμαστε –φυσικά- στους φονιάδες του. Αλλά πάλι στρέφουμε το βλέμμα αλλού, όταν κακοποιείται κάποιος που προέρχεται από χώρα που θεωρούμε κατώτερη απ’ τη δική μας… Γιατί να μιλήσουμε, πού να  μπλέκουμε τώρα; Τι το θέλανε κι αυτοί να ‘ρθουνε; Έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους… Στη συνέχεια ποστάρουμε τα (κροκοδείλια) δάκρυά μας για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και τους «λεβέντες» που τον οδηγήσανε στο μονοπάτι το δίχως γυρισμό… Μα στρέφουμε αλλού το βλέμμα, όταν βλέπουμε τους δικούς μας «λεβέντες» να εκφοβίζουν, να παραβιάζουν, να διαλύουν και να μη σέβονται κανέναν και τίποτα… Μετά ποστάρουμε την οργή μας για τον Μάκη και τα βρομόπαιδα, όπως αποκαλούμε, που του κάνανε bullying (αγαπημένη μας λέξη- το κάνουν πάντα ΟΙ ΑΛΛΟΙ) και τους άχρηστους δασκάλους που δεν κάνανε τίποτα. Μα στρέφουμε πάλι αλλού το βλέμμα, όταν οι ίδιοι δάσκαλοι μας λένε ότι το παιδί μας είναι βίαιο, ότι βρίζει, ότι δεν έχει όρια, ότι δεν έχει τρόπους, ότι, ότι, ότι… Αλλά το ‘χουν βάλει στο μάτι βλέπεις, μόνο το δικό μας τα κάνει αυτά; Τέλος, ποστάρουμε… αχά! Όχι, όχι, για την Δημήτρη της Μυτιλήνης δεν ποστάρουμε τίποτα, γιατί … Τι το ’θελε κι αυτός, μεγάλος άνθρωπος, και ντυνόταν με φορέματα και κοσμήματα και προκαλούσε; Δε λέμε τίποτα, γιατί έχουμε και γιο κι άσε μην πάθουμε τα ίδια και πεθάνουμε απ’ την ντροπή μας. Και στρέφουμε αλλού το βλέμμα, όταν οι διαφορετικοί από εμάς συνάνθρωποί μας, γίνονται αντικείμενα χλευασμού και βιαιοτήτων. Γιατί, τι μας νοιάζει, το δικό μας παιδί πειράζουνε; Κι ας είναι το δικό μας παιδί που πειράζει… Για τη σιωπή και τη συνενοχή μας δεν ντρεπόμαστε… Δεν είναι τόσο μακριά τα γεγονότα του Πύργου, των Ιωαννίνων, της Μυτιλήνης, της Βέροιας, της Αθήνας. Ούτε κι οι θύτες τους είναι μακριά.  Μπορεί να τους δούμε, αν κοιτάξουμε καλά γύρω μας. Μπορεί ακόμα και να τους αναθρέφουμε… Όσο υπάρχουν νέα παιδιά που εκφοβίζουν, που χρησιμοποιούν τη βία για να επιβληθούν και να βλάψουν τους άλλους, ενώ εμείς είμαστε απλά σιωπηλοί θεατές, αυτή η κοινωνία κάθε μέρα θα χτυπάει και θα σκοτώνει τον Άλεξ,  θα υποβάλλει σε βασανιστήρια τον Γιακουμάκη, θα φτύνει και  θα πετάει νεράντζια στον Μάκη, θα εισβάλλει στο σπίτι της Δημήτρη, θα την εξευτελίζει και μετά θα πηγαίνει να πετάξει κροτίδες στο σπίτι του Θύμιου για να τον τραβήξει βίντεο και να γελάσει… Πρέπει να σπάσουμε τώρα αυτόν τον ορατό ή αόρατο, φαύλο κύκλο της βίας, όπου κι αν υπάρχει, σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει να αλλάξουμε αυτήν τη στιγμή, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. Επιβάλλεται πια να δούμε καθαρά τις πράξεις των παιδιών μας και να τα βοηθήσουμε να βρουν τον δρόμο τους, να μάθουν να σέβονται, να πάψουν να κακοποιούν, προτού να είναι αργά για τα ίδια αλλά και για όποιον άτυχο βρεθεί στον δρόμο τους… Ήρθε η ώρα να μη στρέψουμε αλλού να το βλέμμα και να αναλάβουμε, ο καθένας μας, τις ευθύνες του.