Στη ρεματιά της Κεχριάς, την παρήγορη κιβωτό της ελπίδας, ξόδεψε τη ζωή του ο φίλος γλύπτης και κεραμίστας Σταύρος Τσιμπλιαράκης. Άνθρωπος ταπεινός, αγνός κι ανόθευτος που πορεύτηκε αταλάντευτα από παιδί χωρίς εκπτώσεις στις αξίες του, όπως ακριβώς οι δυο Αλέξανδροι και ο Ζήσης Οικονόμου. Σμίλευε το ξύλο, τις ρίζες απ’ τα ρείκια, τα βότσαλα και την πέτρα προσθέτοντας το ‘περιττό’ -αυτό που αποκαλούμε ομορφιά- στο αναγκαίο.

Συνέλλεγε σαν το μέρμηγκα το χώμα του νησιού, το καθάριζε, το έπλαθε και το έψηνε με τα μαγικά του χέρια. Ακολουθώντας πανάρχαιες τεχνικές, έφτιαξε έργα που αναδύουν τη γλυκόπικρη ευαισθησία του, όπως μανάδες με παιδιά, κορίτσια με λουλούδια. Το χειμώνα ανέβαινε λίγο πιο πάνω, στην κορυφή του βουνού, στον Άγιο Κων/νο, για να χαίρεται και την ανατολή που σκάει μέσα απ’ το κέλυφος της θάλασσας και ν’ ατενίζει από ψηλά την πολίχνη εξαγνισμένη από τις αμαρτίες της. Πάλευε ν’ ανασταίνει τις παραμελημένες πηγές, να γλυκαίνει τον καημό του θανάτου ομορφαίνοντας τους τάφους στα μνημούρια, να μαθαίνει στα παιδιά τη τέχνη του και προπαντός να τα μυεί στην άδολη αγάπη της φύσης, της μήτρας που μας γέννησε.

Επισκέπτες του νησιού αξίζει ο κόπος ν' ανακαλύψετε το πνεύμα του Σταύρου. Βρίσκεται εκεί πίσω στην Κεχριά, ανάμεσα στα γέρικα πλατάνια και τις αιωνόβιες ελιές που ρίχνουν τον ίσκιο τους πάνω στα νερά της ρεματιάς, της στερνής δροσερής όασης στο άνυδρο παρόν μας.

Συμπολίτες σήμερα γίναμε πραγματικά φτωχότεροι.

Δημοτικοί άρχοντες πρότεινα κάποτε να φιλοτεχνήσει ο Σταύρος ένα μνημείο στο σημείο που θυσιάστηκε ο ‘’φτωχός άγιος’’ και μοσχοβολά το χώμα. Ας το κάνουμε στη μνήμη του Σταύρου που τόσο έμοιαζε μ’ εκείνον…

Σταύρο δε λέω ‘’καλό ταξίδι’ γιατί ξέρω πως δεν έφυγες κι ούτε ποτέ θα φύγεις απ’ τα μέρη σου, όσο παραμένουν όπως τα έζησες…