Ηταν Αύγουστος του 1974. Στο ξενοδοχείο «Καστρί», μια ομάδα νέων πολιτικών, μεταξύ των οποίων και ο κ. Θανάσης Τσούρας, συζητεί για το σήμα του νέου κόμματος. Τότε δεν χρειάστηκε να προβληματιστούν ιδιαίτερα αφού ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, λίγες μέρες πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, είχε αποφασίσει μαζί με τους Αντώνη Λιβάνη και Γιώργο Κίσσωνα, στην Ιταλία, για το έμβλημα­ το σύμβολο του ήλιου που ανατέλλει. Στην πορεία διατυπώθηκαν και άλλες προτάσεις, όπως, για παράδειγμα, το σπαθί ή η φλόγα. Ως σκέψεις κρίθηκαν καλές αλλά αφού το «είπε ο πρόεδρος» δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια διαφοροποίησης. Έτσι οι συζητήσεις περιορίστηκαν στο αν ο ήλιος θα είχε εννέα ή οκτώ ή λιγότερες ακτίνες. Τελικά, για λόγους συμμετρίας περισσότερο, παρά για κάποιον ειδικό συμβολισμό, οι ακτίνες έγιναν εννέα με φόντο το πράσινο της ελπίδας. Με την κίνηση αυτή ο Παπανδρέου έβαζε οριστικό τέλος στο παρελθόν, στα ονόματα και τα σήματα των κομμάτων τα οποία τον περασμένο αιώνα εξέφρασαν τη «δημοκρατική παράταξη». Αγνόησε το «στάχυ» και το «κλαδί» ελιάς που ήταν το σήμα της Ένωσης Κέντρου πριν από τη δικτατορία. (Το σήμα αυτό απέφυγε να το χρησιμοποιήσει στη Μεταπολίτευση και ο Γεώργιος Μαύρος, ο οποίος προτίμησε τον «φρυγικό σκούφο»). Δεν στάθηκε καν στο «τιμόνι» της ΕΠΕΚ του Πλαστήρα. Ενώ και η «άγκυρα», το έμβλημα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου, δεν απασχόλησε την επιτροπή. Άλλωστε ως σύμβολο δεν συγκίνησε ιδιαίτερα τους μετέπειτα αρχηγούς των δημοκρατικών κομμάτων. Μόνο ο Πλαστήρας, σε μια προσπάθεια να δείξει ότι αποτελεί συνέχεια του Βενιζέλου, κάτω από τη φωτογραφία του στα ψηφοδέλτια είχε το ναυτικό τιμόνι.