Κάποτε αυτή η μέρα ήταν καθολικής χαράς και την προσμέναμε όλοι, και πιο πολύ τα παιδιά, με ξέχωρη λαχτάρα. Οι προετοιμασίες για το καλάθι μας κρατούσαν μέρες και τα καθαρά πεσκίρια γιόμιζαν καλούδια από την παραμονή. Απαραίτητα τα κεφτεδάκια και το τυρί το ντόπιο, όπως και το κρασί στη νταμιτζάνα και οι ελιές και τα παστά. Βγαίναμε σύσσωμοι στην εξοχή κι όχι στα εξοχικά. Κάτω απ’ τα δέντρα και όχι τις τέντες, τα κιόσκια και τα σκεπαστά. Μέσα στα ανθισμένα λιβάδια και όχι στις αυλές με τα καλωπιστικά φυτά. Καθόμαστε σε μεγάλες παρέες, καταγής κι όχι στα ψεύτικα μπαμπού. Οι άντρες έψηναν, οι γυναίκες έστρωναν τα σεντόνια τις κουρελούδες και τις κουβέρτες, άπλωναν τα εδέσματα, τα παιδιά έπαιζαν ασταμάτητα. Τα πειράγματα και τα χωρατά ατέλειωτα και το κρασί που έλυνε μαζί με τη γλώσσα, και τα πόδια, έφερνε τα τραγούδια και τους χορούς, αν δεν το προλάβαιναν οι οργανοπαίχτες που όργωναν τα βουνά και τα λαγκάδια. Η φύση φορούσε τα καλά της και γιόρταζε την αρμονική της συμβίωση με τον άνθρωπο που τη σεβόταν και την αγαπούσε ειλικρινά. Πρόσφερε τα καλύτερα αγριολούλουδα και τα πιο τρυφερά κοτσάνια της, για να φτιάξουμε στεφάνια, να στολίσουμε τα αγνά κεφάλια μας και να μεταφέρουμε το Μάη στις εξώπορτές μας. Φεύγαμε απ' την αγκαλιά της μετά το σούρουπο, γεμάτοι οξυγόνο και ενέργεια. Τώρα πολλοί παρακαλάμε να βρέχει για να μην βγούμε απ' τις συνήθειές μας... Ευτυχώς κάποιοι θυμόμαστε, κυρίως στις πόλεις, την εργατική πρωτομαγιά και τρέχουμε στην πορεία για να νιώσουμε κάτι απ' την περίεργη μαγεία αυτής της μέρας... φωτο Magda Ioannou Skiathos