Κάποτε, καμιά άλλη υπαίθρια γιορτή δε συγκρινόταν με το πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής. Ακόμα και η πρωτομαγιά είχε το χαρακτήρα της παρέας, ενώ στη Ζωοδόχου Πηγής μαζεύονταν οι πάντες. Τι άλλο όμως, εκτός απ’ τη μαζική συμμετοχή, έκανε το πανηγύρι τόσο ξεχωριστό; -Σίγουρα ο μαγευτικός τόπος όπου διεξαγόταν: ανάμεσα στα δυο ξωκλήσια -το παλιό και το νέο- στο καταπράσινο λιβάδι με τις παπαρούνες -πριν καταντήσει πάρκινγκ!- στην απλωσιά, δίπλα στο αλώνι της Βαγγελίστρας, κάτω απ’ την κορφή της Καραφλιτζανάκας, πάνω απ’ την απέραντη θάλασσα, εκεί που σε κυρίευε το αίσθημα του υψηλού χωρίς να σε τρομάζει και που έκανες μια ώρα πεζοπορία για να φτάσεις φουσκώνοντας το στήθος σου με οξυγόνο. -Ασφαλώς και η υπέροχη πρωινή λειτουργία στο καταπληκτικό εκκλησάκι, κάτω απ’ τις κουκουναριές, που τελείται προς τιμή της Παναγίας, δεν ανήκει όμως στις Θεομητορικές γιορτές, αλλά σχετίζεται με τη Ζωή! -Βεβαίως ότι το πανηγύρι γίνεται την Παρασκευή μετά την Ανάσταση, δηλαδή μέσα στην Πασχαλινή χαρά και στη μυροβόλο άνοιξη. -Οπωσδήποτε όμως το έκανε ξεχωριστό το μεγάλο, ολοήμερο γλέντι με τα σουβλιστά αρνιά, τον άφθονο οίνο και τα εδέσματα, τα όργανα και οι παραδοσιακοί χοροί, όπως και τα τραγούδια και προπαντός, γιατί αποτελούσε σύγκαιρα τη γιορτή της κοινοκτημοσύνης! -Και ήταν φυσικά και η χαρά των παιδιών που έπαιζαν ασταμάτητα, όπως και των νέων που φλέρταραν αδιάκοπα πίσω απ’ τα μεθυσμένα μάτια των μεγάλων. Όλα αυτά μαζί λοιπόν κι ακόμα ένα: η αξία της προσμονής! Πράγματι, ο κόσμος τότε είχε συγκεκριμένες μέρες που γιόρταζε, τις λαχταρούσε να έρθουν, τις πρόσμενε πως και πως και τις τιμούσε δεόντως. Γι’ αυτό και αποκτούσαν αξία, επειδή δεν ισοπέδωνε τα πάντα για να προκόψει ο καταναλωτισμός και η παγκοσμιοποίηση…