Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν: «Μου λείπεις πολύ/ Νοσταλγία». Οι μαθητές και μαθήτριες δημιούργησαν ένα ποίημα με αφετηρία τον σχολικό εκφοβισμό. Στην ιστορία που εμπνεύστηκαν, η βία έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της έχοντας τραγικό αποτέλεσμα, την απώλεια του ανθρώπου ο οποίος εκφοβίζεται. Τρία πρόσωπα έχουν επιλεγεί ως κεντρικοί ήρωες, τα συναισθήματα και τις σκέψεις των οποίων διαβάζουμε: εκείνο που ασκεί τη βία, εκείνο που τη δέχεται κι εκείνο που είναι βαθιά συνδεδεμένο με τον άνθρωπο που την έχει υποστεί. Μέσα από ένα βιωματικό εργαστήρι δημιουργικής γραφής, τα παιδιά εξέφρασαν τις προσωπικές τους σκέψεις και συναισθήματα για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, όπως αυτό της βίας που μπορεί να ασκηθεί από ένα πρόσωπο νεαρής ηλικίας σε ένα άλλο, προσπαθώντας να μπουν στη θέση και των τριών προσώπων της ιστορίας μας. Το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό και αποτελεί έναν φόρο τιμής σε όλους όσοι παλεύουν με το φρικτό τέρας της βίας σε όλες τις μορφές της, εμφανείς ή όχι. Η φωνή τους έχει δύναμη και είμαστε εδώ για να τους ακούσουμε και να τους βοηθήσουμε!
Θα θέλαμε, τέλος, να ευχαριστήσουμε θερμά τον μεταφραστή και καθηγητή Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, κύριο Ορέστη Δούση, ο οποίος μετέφρασε αφιλοκερδώς στην Ιταλική γλώσσα το ποίημα των μαθητών/τριών μας! Χωρίς την πολύτιμη συνεισφορά του, η συμμετοχή μας θα ήταν ανέφικτη, καθώς αυτό ήταν το αρχικό ζητούμενο, ανεξαρτήτου αποτελέσματος: η επαφή των παιδιών τη διαδικασία της ποιητικής δημιουργίας και η βαθύτερη έκφραση μέσα από αυτή.
Απουσία Assenza
Κανείς δε μου δίνει σημασία Nessuno mi da retta
Κανείς δε με φροντίζει Nessuno si prende cura di me
Κανείς δε μ’ αγαπάει Nessuno mi ama
Μόνο βία Soltanto violenza
Θα κάνω κακό Farò del male
Θα κάνω κακό Farò del male
Θα κάνω κακό Farò del male
Σιωπή… Silenzio...
Δεν είσαι πια εδώ… Σε έχω χάσει… Qui non sei più... Ti ho perso...
Τι τους έκανες; Πού έφταιξες; Che gli hai fatto? Qual è la tua colpa?
Ο πόνος είναι πικρός Il dolore amaro
Η καρδιά μου σπαρταρά Il mio cuore agitato
Θα έχεις πάντα την αγάπη μου Avrai sempre il mio affetto
Δεν είσαι πια εδώ… Σε έχω χάσει… Qui non sei più... Ti ho perso...
Σιωπή… Silenzio...
Περπατώ μόνος Da solo cammino
Η γη είναι κάτω από τα πόδια μου La terra sotto i piedi miei
Το φεγγάρι λάμπει ψηλά La luna lassù lampeggia
Δεν έχω πού να πάω… E non ho dove andare…
Kάθε μέρα και μία μοναξιά Ogni giorno e una solitudine
Από τον κόσμο της χαράς Dal mondo della gioia
μπήκα στον κόσμο της θλίψης nel mondo della tristezza sono entrato
Ο φόβος σιγά σιγά βγαίνει προς τα έξω La paura, piano piano, compare
Τι τους έχω κάνει; Πού έφταιξα; Che gli ho fatto? Qual è la mia colpa?
Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου Dagli occhi miei scorrono lacrime
Κάθε μέρα ζω τον ίδιο εφιάλτη Ogni giorno vivo lo stesso incubo
Όπου κοιτάζω μόνο τέρατα βλέπω Ovunque io guardi vedo solo dei mostri
Βασανιστήριο! Tortura!
Βοήθεια! Aiuto!
Δεν ακούει κανείς… Nessuno sente…
Νοσταλγία όλοι έχουμε νιώσει Tutti abbiamo sentito nostalgia
Μα όταν με ρωτούν τι νοσταλγώ Ma quando mi chiedono di cosa sento nostalgia
Απαντώ Rispondo
Τη ζωή, τη χαρά, την αγάπη Della vita, della gioia, dell’affetto
Σιωπή… Silenzio…
Ε1 Τμήμα, 2ο Δημοτικό Σχολείο Σκιάθου Classe E1, 2a scuola elementare dell’isola di Skiathos