Τελικά μόνοι μένουν όλοι όσοι κάνουν όνειρα που φαντάζουν στους άλλους τρελά, απίθανα, άπιαστα. Μόνοι μεγαλώνουν, μόνοι ζουν, γιατί στοιχειωμένοι από την ανάγκη να δουν τι κρύβεται πίσω από τον ορίζοντα δύσκολα βρίσκουν συνοδοιπόρους, δύσκολα συνταιριάζουν το όνειρο με την φθορά της καθημερινότητας. Παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια κάποιοι αφήνουν πίσω τους ένα φωτεινό φάρο.

Ο λόγος για τον φίλο μας τον Νικόλα Φλώρους. Σαράντα ημέρες συμπληρώνονται από το θάνατο του, σαράντα ημέρες χωρίς το Νικόλα. Είχα την τύχη να τον γνωρίζω πολλά χρόνια από μικρό παιδί. Τον θαύμαζα και τον αγαπούσα για την αγάπη που είχε για τον συνάνθρωπο, για την αγάπη που έτρεφε για τον τόπο του, πού ήταν η Ιθάκη του, παρότι γύρισε όλο το κόσμο ταξιδεύοντας, για την πίστη του ότι το νησί του μπορούσε να γίνει πρότυπο.

Πραγματικά ο λόγος του πολλές φορές με μάγευε και μου έδινε τροφή για σκέψη. Άνθρωπος πληθωρικός, απαιτητικός εισέβαλε σαν οδοστρωτήρας και πολλές φορές ήταν εύκολο να τον παρεξηγήσεις και να συγκρουστείτε , του συγχωρούσες όμως τα πάντα όταν γνώριζες την παιδική καρδιά του, γιατί είχε καρδιά μικρού παιδιού γεμάτη αγάπη.

Αναρωτήθηκε κανείς γιατί κάθε τραγούδι έχει μια τελευταία νότα κάθε βιβλίο μια τελευταία σελίδα; Μπορεί να μην δίνουμε απάντηση, αναγνωρίζουμε όμως ότι υπάρχει πάντα η τελευταία νότα, η τελευταία σελίδα. Έτσι και για τους φίλους υπάρχει μια τελευταία στιγμή αποχαιρετισμού . Μόνο που αυτοί που φεύγουν παραμένουν ζωντανοί όσο τους κρατάμε ζωντανούς στην καρδιά μας .

Καλό ταξίδι Νικόλα! Ο φίλος σου Ιωάννης Ευσταθίου.