Ο Μύλος στον Αη Γιώργη λειτουργούσε από το 19ο αιώνα και ονομαζόταν 'ο μύλος του Αλμπάνη'. Απ' τις αρχές του 20ου, ανήκε στον Αργύρη το μυλωνά που απ' αυτόν συντηρούσε τη μάνα του και τις δύο αδελφές του, την Αναστασία και τη Βασιλική που την αποκατέστησε με το αξάι, τον κόπο του δηλαδή απ' το άλεσμα του σιταριού, του κριθαριού και του καλαμποκιού. Όταν γέρασε, πούλησε το μύλο στον Παύλο Γεωργίου και συνέχισε αυτός τη σκληρή δουλειά. Πριν πεθάνει, τον πούλησε στο Θωμά Επιφανειάδη που άνοιξε ξανά το μύλο στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, με επιστάτη τον καπταν Θανάση Δαμάσκο, για να εξυπηρετήσει τους κατοίκους. Ας διαβάσουμε πως κλείνει το άρθρο του ο Γιάννης Ν. Παρίσης, για το μύλο, απ' όπου πήρα τις πληροφορίες: "Τώρα βρίσκεται παντέρημος σαν σκιάχτρο χωρίς πανιά, χωρίς αντένες, με χαλασμένη σκεπή... Πρέπει όμως να ξαναφτιαχτεί όπως ήταν τα παλιά χρόνια, όχι για να αλέθει μα για να μας θυμίζει πως ζούσαν οι παππούδες μας και πιο πολύ για στολίδι του λιμανιού..." (από το άρθρο του στο περιοδικό του δήμου ''Με του βορηά τα κύματα' 2002.) Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια;