Σκιάθος, το νησί του Παπαδιαμάντη, απερίγραπτο και λεπτομερές. Η θάλασσα μαγευτική και τα πλοία της αγκυροβολημένα στα λιμάνια, στα παλαιά και τα καινούρια. Περιμένοντας την Ανατολή του ηλίου, ξαπλωμένοι σε μια αμμουδιά, δίπλα από μια μικρή ταβερνούλα, της Μαρίας και του Κωστή, δυο ψυχές του Θεού γλυκές. Μας πρόσφεραν καφέ και κουλουράκια, έκατσαν μαζί μας και μιλήσαμε, ήπιαμε και νοσταλγήσαμε, τότε κατάλαβα ότι το νησί το διακατέχει μια μαγεία, στους ανθρώπους και στα μέρη αυτού. Καθώς η ώρα περνούσε, περάσαμε από καταπράσινα όμορφα δάση, γεμάτα ζωή , ζωή μου όμορφη, εδώ που ήρθες είπα.. Τι ομορφιά είναι αυτή!! Πανέμορφα λιβάδια, και κρύα πηγάδια ξεπετάχτηκαν στο δρόμο, τότε έκατσα και συλλογίστηκα... Θέλω να ζήσω εδώ είπα, θέλω να γεράσω εδώ και να χτίσω φιλίες, αναμνήσεις και τρελές τρελές εμπειρίες. Μεσημέριασε και πεινάσαμε, τόσες πολλές επιλογές, και όλες ίδιες, ίδιες ψυχές ανθρώπινες, μα η καρδιά μου διάλεξε ένα μέρος συγκεκριμένο. Ήταν ένας καινούριος φίλος που είχα κάνει, ήταν η ευγένειά του και η καλοσύνη του που με συνεπήρε. Κάθισα και παράγγειλα κάτι να φάω, απόλαυσα, γεύτηκα και χαλάρωσα εν τέλη. Ήταν όλα τέλεια, όπως έπρεπε να είναι.. Αργότερα έφυγα, πήγα να επισκεφτώ τον Θεό της θάλασσας, τον πανέμορφο αυτό Θεό, που ευλόγησε αυτό το νησί με παραλίες, πέρα από τον ανθρώπινο νου. Τότε κάτι με τράβηξε και είπα,<<εδώ θα κάνω το μπάνιο μου>>, ήταν το άγγιγμα του Θεού του ίδιου. Το είχα καταλάβει!!..Σκιαθίτης να γίνω το όνειρο μου, και να κινούμε ανάμεσα στο εδώ και στο τώρα, στο χθες και στο μετά, ανάμεσα σε αγγέλους και χαριτωμένα παιδιά. Είμαι τελικά μήπως? Μετράει ο τίτλος, ή η ψυχή του νησιού αυτού?.. Όνειρο μεγάλο να φτάσω ως το κάστρο, κάστρο απόρθητο και σε πολλές γενιές μέσα ευλογημένο, εκεί ψηλά θα αγναντεύω τη φύση του νησιού και θα διαλογίζομαι ανάμεσα σε ζώα, ανθρώπους και την ίδια τη φύση. Μα στάσου κάτι βλέπω μέσα στη θάλασσα βαθιά, ένας και μοναδικός Παπαδιαμάντης , είχε αφήσει την κληρονομιά του εκεί, να την χτυπάει ο θεός του φωτός και της θάλασσας, είναι εκεί για όλους να την δουν. Πέρασε η ώρα και πήγα να ξεκουραστώ, όμως μέσα μου βαθιά ήξερα τι θα γίνει. Το ίδιο βράδυ έπρεπε να φύγω, ήταν μια δύσκολη απόφαση, μα έπρεπε να γίνει, καθώς ετοιμαζόμουν για τον απόπλου, και περίμενα το πλοίο με πλησίασε ένας γέροντας, μεγάλος σε ηλικία και μου είπε, <<μην ανησυχείς αγόρι μου γλυκό, τον επόμενο χρόνο θα είσαι και πάλι εδώ, και όχι μόνο, θα δεις ακόμα περισσότερα τα οποία δεν είχες δει, θα ζήσεις ακόμα πιο πολλές στιγμές, και θα έρθεις να δεις και το σπίτι μου. >> Καθώς επιβιβαζόμουν ,σκεφτόμουν τα λόγια του γέροντα, και προσπαθούσα να θυμηθώ το πρόσωπό του... Μα για κάποιο λόγο ήταν θολό, τότε δεν κατάλαβα, αλλά αργότερα το συνειδητοποίησα. Ήτανε αυτός, το πνεύμα του νησιού, η ψυχή του. Μου μίλησε, με αγάπησε, και με ήθελε ξανά εκεί!! Φεύγοντας από το νησί γύρισα το βλέμμα μου άλλη μια φορά πίσω να τον κοιτάξω, και τότε κατάλαβα ότι θα ξανά ρθω!!.. Δέθηκα ψυχικά για πρώτη μου φορά, και χαίρομαι, νιώθω περήφανος για μένα και πανευτυχής.. Θα έρθει η στιγμή που θα ξανά ανταμώσουμε, εις το επανιδείν αγαπημένε.. Έρχομαι ανανεωμένος και βαριά συνειδητοποιημένος..Σε ρόδινα ακρογιάλια θα συναντηθούμε με τις ψυχές μας να τα πούμε , και στο Παλαιό λιμάνι θα βγούμε και θα αγκαλιαστούμε.. Σε αγαπώ πολύ!!!