Στον θλιβερό απόηχο της στυγερής δολοφονίας του Άλκη Καμπανού και της ταυτόχρονης συζήτησης που αφορούσε σε ενδυμασία μαθητή γυμνασίου, θα ήθελα να αναφέρω τα εξής.

Προσωπικά, δε με πειράζει ένας άντρας- αγόρι να νιώθει γυναίκα- κορίτσι και το αντίστροφο. Δε με πειράζει να ντύνεται κανείς με τρόπο που να νιώθει ο ίδιος/η ίδια όμορφα και να τον/την εκφράζει. Δε με πειράζει να αγαπιούνται δυο άτομα του ίδιου φύλου, να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένειες. Καθόλου δε με πειράζουν αυτά. Ούτε η διαφήμιση της Pantene με πειράζει.

Τι με πειράζει; Με πειράζει η βία, ο ρατσισμός, ο φασισμός, ο μισογυνισμός, οι κακοποιητικες και παραβιαστικες συμπεριφορές , η μισαλλοδοξία, η συγκάλυψη και ο κάθε είδους φιλοτομαρισμός. Με πειράζει που όταν μαθαίνουμε ότι καποι@ κακοποιείται ή βιάζεται, αναφωνούμε: «Τα ‘θελε και τα ‘παθε», «Μα καλά, γιατί δεν έφευγε;», «Τι φορούσε;», «Μήπως το προκάλεσε;» κι άλλα τέτοιου είδους σχόλια, αντί να πούμε: «Είμαι εδώ για σένα! Σε πιστεύω!».

Με πειράζουν οι μαυροντυμένοι, χαροκαμένοι γονείς που κλαίνε τα παιδιά τους, γιατί κάποιοι ψευτόμαγκες, έτσι το αποφασίσανε. Με πειράζουν τα ορφανά από μάνα παιδιά, που τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες και παππούδες τους, επειδή οι πατεράδες τους, έτσι το αποφασίσανε. Με πειράζει που η Μάγδα φτιάχνει κάθε μέρα δυο καφέδες και τον δεύτερο καφέ, δεν τον πίνει κανείς. Με πειράζουν τα μακριά μαλλιά και γένια του πατέρα Γιακουμάκη που δεν θα κοπούν και δεν θα δικαιωθούν ποτέ. Με πειράζει που ένας άνθρωπος ξυλοκοπείται στη μέση του δρόμου μέχρι θανάτου, αλλά κανείς δεν επεμβαίνει. Με πειράζει που μια μάνα, ακόμα δεν έχει θάψει τα λείψανα του παιδιού της, ενώ η υπόθεση έχει μπει στο αρχείο.

Με πειράζει που ο Άλκης και η Ελένη, παιδιά συναδέλφων που είχαν υπηρετήσει κάποια στιγμή μαζί, αντί να συναντηθούν σε κάποιο πάρτι, εκδρομή, μεταπτυχιακό κλπ. και να πουν: « Ξέρεις; Οι γονείς μας μια χρονιά ήταν δάσκαλοι στο ίδιο σχολείο!», θα συναντηθούν κάπου αλλού… Όλα αυτά με πειράζουν κι άλλα πολλά και τίποτα από αυτά δεν το χωράει ο νους μου… Σαν εκπαιδευτικός αγωνιώ και σαν μητέρα τρέμω…

Ας σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε τι είναι «φυσιολογικό» και ας καταπιαστούμε με το τι είναι ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ. Δεν έχουμε κράτος πρόνοιας και θα αργήσουμε πολύ να το αποκτήσουμε, ίσως μάλιστα να μην το αποκτήσουμε και ποτέ. Ας δημιουργήσουμε τουλάχιστον μια κοινωνία πρόνοιας, συμπερίληψης, αποδοχής του έτερου, του άλλου, μια κοινωνία αλληλεγγύης, όπου δεν θα υπάρχει ούτε βία, ούτε συγκάλυψη… Όχι άλλη βία… όχι άλλη συγκάλυψη… Ευτυχώς, βλέπω τα πρώτα ψήγματα αλλαγής και είμαι αισιόδοξη…

Όσοι με γνωρίζετε, γνωρίζετε κι ότι γράφω… Χθες, δυστυχώς, γεννήθηκε ένα τραγούδι πόνου, το τραγούδι του Άλκη και της Ελένης… Αυτά τα λόγια τα πικρά είναι αφιερωμένα στη μνήμη τους και τον άδικο, τον αβάσταχτο χαμό τους…