Dear Diary   This is day 7288 living in Skiathos. I have been away less than twenty days for the last twenty plus years. Each day away made me long to be home. Sleep in my own bed. Feed the cat. Drive to the village for provisions. Know how to find different television programs sitting in my comfortable chair. My toilet is an old friend, ditto the shower. I don’t have to wait for room or restaurant service I simply go to the fridge. Done. No fear of getting lost, no need for maps, I know exactly where I’m going. No need for phone books. Don’t even have one. Leave the key in the car. The door unlocked. Even with packages on the seat and the windows down. No need to carry ID. No one will stop you. Except in the high season a long line in the supermarket is two. No waiting in the smaller markets. Most of the fruit and vegetables are locally organically grown. The meats are local and freshly slaughtered. The fish are straight from the crystal clean sea. The air is always clean except that rare occasion when there’s a huge sand storm in Africa which brings a light red dust. I’ve been to Africa, both north and south. It’s just like you see on television only with all the dust. I’d rather sightsee on the Travel Channel. No airport ticket lines, security indignities, crowded cabins, or mayhem from landing in a strange place where you can’t speak the language. Go to Zimbabwe to see the elephants? I’d rather see them on the Nature Channel. It’s cleaner, safer, less expensive. But what of those pictures of you standing on a beautiful elephant you’ve slaughtered? Photo shop. It’s better for the elephants and better for your soul. Besides, it makes life so much easier. And that’s the plan at some point, isn’t it? Easier.                                Αγαπημένο μου Ημερολόγιο   Βρίσκομαι στην 7288η ημέρα της ζωής μου στη Σκιάθο. Έχω λείψει από το νησί λιγότερο από είκοσι μέρες τα τελευταία πάνω από είκοσι χρόνια. Κάθε μέρα μακριά του με έκανε να νοσταλγώ να γυρίσω. Να κοιμηθώ στο δικό μου κρεβάτι. Να ταΐσω τη γάτα. Να πάω με το αυτοκίνητο στο χωριό για προμήθειες. Να ξέρω πώς να βρω τα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα καθισμένος στην αναπαυτική μου πολυθρόνα. Η τουαλέτα μου είναι παλιά μου φίλη, το ίδιο και το μπάνιο. Δεν χρειάζεται να περιμένω για δωμάτιο ή για να σερβιριστώ στο εστιατόριο, δεν έχω παρά να πάω μέχρι το ψυγείο. Τέλος. Δεν φοβάμαι μήπως χαθώ, δεν χρειάζομαι χάρτες, ξέρω ακριβώς πού πηγαίνω. Δεν χρειάζονται τηλεφωνικοί κατάλογοι. Ούτε και έχω. Αφήνω το κλειδί στο αυτοκίνητο. Η πόρτα ξεκλείδωτη. Ακόμη και με δέματα στο κάθισμα και κατεβασμένα τα παράθυρα. Δεν χρειάζεται να έχω μαζί μου ταυτότητα. Κανένας δεν θα σε σταματήσει. Μόνο την υψηλή περίοδο έχει μεγάλη ουρά στο σουπερμάρκετ. Στα μικρότερα μαγαζιά δεν περιμένεις καθόλου. Τα περισσότερα φρούτα και λαχανικά είναι ντόπιας οργανικής παραγωγής. Τα κρέατα είναι ντόπια και φρέσκα από το σφαγείο. Τα ψάρια έρχονται κατ’ευθείαν από την πεντακάθαρη κρυστάλλινη θάλασσα. Ο αέρας είναι πάντοτε καθαρός εκτός από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που τεράστιες αμμοθύελλες από την Αφρική φέρνουν μια ανοιχτή κόκκινη σκόνη. Έχω βρεθεί στην Αφρική, τόσο στην βόρεια όσο και στη νότια. Είναι ακριβώς όπως το βλέπουμε στην τηλεόραση μόνο που έχεις και όλη τη σκόνη. Προτιμώ να ξεναγούμαι στο Travel Channel. Δεν έχω να σταθώ σε ουρές για αεροπορικά εισιτήρια, να υποστώ εξευτελισμούς για την ασφάλειά μας, τα γεμάτα αεροπλάνα, ή το πανδαιμόνιο μετά την προσγείωση σε κάποιο παράξενο μέρος που δεν γνωρίζεις τη γλώσσα. Να πάω στην Ζιμπάμπουε να δω τους ελέφαντες; Προτιμώ να τους δω στο Nature Channel. Είναι πιο καθαρό, πιο ασφαλές, πιο φτηνό. Αλλά, τι γίνεται με εκείνες τις φωτογραφίες που σε δείχνουν να πατάς πάνω σε έναν όμορφο ελέφαντα που έσφαξες; Photo shop. Είναι καλύτερα για τους ελέφαντες αλλά και για την ψυχή σου. Πέρα από αυτό, η ζωή γίνεται τόσο πιο εύκολη. Και αυτός είναι τελικά ο σκοπός, έτσι δεν είναι;Πιο εύκολη. Μετάφραση Βασιλική Κυριαζή