POTAMIANOS

  On the last day of July this year the nation mourned the passing of one of the most prominent Greek ship owners, the mainstay of Greek shipping for three decades, Chairman of the Greek Shipowners Association, President of the Greek-Chinese Association and of the Special Olympics Greece and the Yacht Club of Greece, who served on the boards of the National Bank of Greece and The Red Cross, and the list goes on; but obituaries rarely give the reader a glimpse behind the titles and accomplishments and into the heart and soul of a person. And for some that list may sum up the total of their human element as well. These people are their accomplishments. But Andreas Potamianos was much more than the sum of his titles. Imagine the surprise when Papa Angelo was bemoaning the fact that he ordered a great many supplies for the renovation of the Evangelistria Monastery and he didn’t have money to even buy candles when a stranger in his seventies small in stature, soft spoken with twinkling hazel eyes appeared and, unsolicited, wrote a check for two hundred thousand drachmas as his contribution in support of the renovation, and for the exact amount Papa Angelo needed plus the candles. Or when, unsolicited, he rented a helicopter and flew from Athens to Skiathos in the midst of the great fire of 2006 and informed and advised the fire chief on the ground baffled by the smoke. And as the list goes on, one begins to see that more than his titles Potamianos was a humanist. He loved people. He wanted, perhaps needed to please them. To see them enjoying themselves. The cruise ship business was perfectly designed for him. He brought the Eternal Flame from Jerusalem to Skiathos by private plane to heighten the Easter celebration for the Skiathans. And yet anyone with means might have done any of these things and the list goes on. But they didn’t. Because underneath all the titles and the contributions lay the rare beating heart and soul of a child. To witness this you must have had to have been at Koukounaries Beach any summer where, well into his eighties, Potamianos could still be seen waterskiing across the bay behind a speed boat which, for no apparent reason, would suddenly whip around towards the beach and rush full throttle towards the land whipping an old man so fast towards the shore that your heart was in your mouth because you were certain a catastrophe was about to unfold when Potamianos would ski casually onto the sand then deftly jump off the surging boards and take two quick steps to hoots and applause, then reluctantly take a small bow, smile, then run off down the beach in search of a family who wasn’t sheltered by umbrellas or lying on deck chairs and invite them onto his 23 meter 1926 sailing yacht, Thelginos, for a tour around the island with lunch on board, interested in who they were and curious what their lives were like. Who does that? Perhaps he believed that to “Love Thy Neighbor” was truly the greatest commandment and its fulfillment gave him the greatest personal pleasure. In any event, it seemed to work for him. And so Kalo taxidi, sweet prince. “And may flights of angels sing thee to thy rest.”  

ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ

  Την τελευταία μέρα του περασμένου Ιουλίου το έθνος θρήνησε την απώλεια ενός από τους πιο σημαντικούς Έλληνες εφοπλιστές, του στυλοβάτη της Ελληνικής ναυτιλίας για τρεις δεκαετίες, Προέδρου του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας, Προέδρου του Ελληνο-Κινεζικού Συνδέσμου, των Special Olympics Ελλάδος και του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος, που υπηρέτησε στα Διοικητικά Συμβούλια της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όμως οι επικήδειοι σπάνια προσφέρουν στον αναγνώστη μια ματιά στην καρδιά και στην ψυχή ενός ανθρώπου πίσω από τους τίτλους και τα επιτεύγματα. Και για μερικούς μπορεί αυτός ο κατάλογος να είναι όλο κι όλο το ανθρώπινο στοιχείο του. Άνθρωποι σαν τον Ανδρέα είναι οι ίδιοι τα επιτεύγματά τους. Ο Ανδρέας Ποταμιάνος όμως ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το άθροισμα των τίτλων του.

 Φανταστείτε την έκπληξη του Παπά Άγγελου όταν, ενώ περίλυπος θρηνούσε για το γεγονός ότι είχε κάνει μια πολύ μεγάλη παραγγελία για την ανακαίνιση της Μονής της Ευαγγελίστριας και δεν είχε χρήματα ούτε κεριά να αγοράσει, εμφανίστηκε ένας άγνωστος, μικρόσωμος, γύρω στα εβδομήντα, γλυκομίλητος με καστανοπράσινα μάτια και, χωρίς να του το ζητήσει κανένας, έγραψε μια επιταγή για διακόσιες χιλιάδες δραχμές ως συμβολή του για την υποστήριξη της ανακαίνισης, το ακριβές ποσό που χρειαζόταν ο Παπά Άγγελος, συν τα κεριά.

Ή, πάλι χωρίς να του ζητηθεί, νοίκιασε ένα ελικόπτερο και πέταξε από την Αθήνα στη Σκιάθο μέσα στη μεγάλη πυρκαγιά του 2006 δίνοντας πληροφορίες και οδηγίες στον πνιγμένο από τον καπνό επικεφαλής πυροσβέστη στο έδαφος. Και, καθώς ο κατάλογος συνεχίζεται, αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο Ποταμιάνος, πέρα από τους τίτλους του, ήταν ένας ανθρωπιστής. Αγαπούσε τους ανθρώπους. Ήθελε, ίσως το χρειαζόταν, να τους ευχαριστήσει. Να τους βλέπει να περνούν καλά.

Ο χώρος των κρουαζιερόπλοιων ήταν ακριβώς στα μέτρα του. Μετέφερε με ιδιωτικό αεροπλάνο το Άγιο Φως από την Ιερουσαλήμ στη Σκιάθο για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στον εορτασμό του Πάσχα από τους κατοίκους του νησιού. Η αλήθεια είναι ότι οποιοσδήποτε με οικονομική επιφάνεια θα μπορούσε να είχε κάνει οποιαδήποτε από αυτά που περιλαμβάνονται σε έναν ατελείωτο κατάλογο. Όμως δεν το έκαναν. Γιατί κάτω από όλους τους τίτλους και τις συνεισφορές κρυβόταν η σπάνια παλλόμενη καρδιά ενός παιδιού. Για να το διαπιστώσει αυτό κανείς θα έπρεπε να είχε βρεθεί ένα οποιοδήποτε καλοκαίρι στις Κουκουναριές όπου θα έβλεπε τον Ποταμιάνο, διανύοντας ήδη την ένατη δεκαετία του, να κάνει θαλάσσιο σκι σε αυτόν τον κόλπο πίσω από ένα ταχύπλοο. Χωρίς κανέναν εμφανή λόγο το σκάφος έστριβε ξαφνικά προς την παραλία και ορμούσε ολοταχώς προς την ξηρά πετώντας έναν ηλικιωμένο άνδρα τόσο γρήγορα πάνω στην ακτή που η καρδιά σου πήγαινε να σπάσει. Ήσουν σίγουρος πως επρόκειτο να γίνεις μάρτυρας κάποιου τραγικού δυστυχήματος όταν ο Ποταμιάνος έβγαινε με τα σκι στην άμμο σαν να μην συμβαίνει τίποτε και έπειτα πηδούσε επιδέξια από τα πέδιλα του σκι που τα έσπρωχνε στην ακτή το φουσκωμένο κύμα. Έκανε ένα δύο γρήγορα βήματα μέσα σε ένα πανδαιμόνιο χειροκροτημάτων και επευφημιών, ακολουθούσε μια μικρή ντροπαλή υπόκλιση, ένα σκαστό χαμόγελο, και εκείνος έτρεχε ήδη κατά μήκος της παραλίας αναζητώντας κάποια οικογένεια που δεν προστατευόταν από ομπρέλες ή λιάζονταν σε ξύλινες πολυθρόνες. Τους καλούσε στο μήκους 23 μέτρων ιστιοπλοϊκό του, τον «Θελγίνο», για μια βόλτα γύρω από το νησί προσφέροντας γεύμα στο πλοίο, ρωτώντας τους με ενδιαφέρον και περιέργεια για το ποιοί ήταν και πώς ήταν η ζωή τους. Ποιός το κάνει αυτό ; Ίσως να πίστευε ότι το «Αγάπα τον Πλησίον σου» είναι στ’ αλήθεια η σημαντικότερη από τις εντολές και η εκπλήρωσή της του πρόσφερε την μεγαλύτερη προσωπική ικανοποίηση. Σε κάθε περίπτωση, όπως φαίνεται για εκείνον ήταν αποτελεσματική. Και τώρα Καλό Ταξίδι, γλυκιέ πρίγκηπα. «Και στρατιές αγγέλων να σε νανουρίζουν».