Μια μορφή της Αθήνας | γράφει ο Βαγγέλης Προβιάς
2021-11-06 23:53:15Στις 11 Μαρτίου 2020 έγραφα αυτό για τον Ανδρέα Νομικό, την Φτερού, που απόψε πέρασε στην πέρα όχθη. Συλλυπητήρια στους οικείους του. Αιωνία του η μνήμη:
Μου συνέβη κάτι πολύ συγκινητικό, που αφορά την ιστορία της παράξενης πόλης μας της Αθήνας, και θέλω να το μοιραστώ με όλους, Αθηναίους και μη. Είναι ένα μικρό, ανθρώπινο αλλά και κοινοτικό ντοκουμέντο.
Αρκετοί σίγουρα από εμάς θυμόμαστε μια εμβληματική φιγούρα του σκληρού και αυθεντικού κέντρου της πόλης μας, την διάσημη φτερού. Έναν άντρα sui generis, πλανόδιο έμπορο, μικροκαμωμένο, λιπόσαρκο, με βαμμένα μαλλιά, και εκκεντρικό ντύσιμο, που τριγυρνούσε στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας φωνάζοντας, με θηλυπρεπή τρόπο "φτεράαααα, φτεράααααα". Ακουγόταν έως πολύ μακριά, διαπεραστικότατες και η ενέργεια και η φωνή του.
Είχε τσαχπινιά, είχε χάρη, και ο τρόπος του, γραφικός και σχεδόν γκροτέσκος, του εξασφάλιζε μεγάλη πελατεία, που αγόραζε το εμπόρευμά του, τα φτερά (ξεσκονίσματος) του.
Σήμερα, τώρα μόλις, πήρα ένα ταξί, από το Παγκράτι για κέντρο. Κουβεντιάζαμε με τον οδηγό (μπαϊλντισμένος ήταν με την έλλειψη πελατών και τους άδειους δρόμους) και σχολιάζαμε το πώς οι συμπολίτες μας χειρίζονται την τελευταία μας κρίση... Μου είπε, λοιπόν: "Ξέρεις τι με έσωσε και δεν χάνω την ψυχραιμία μου; Ότι από δεκατριών χρονών δουλεύω. Σαν σκυλί. Και πού δουλεύω; Δύσκολα πράγματα... Αθηνάς, Ομόνοια και στα πέριξ. Δύσκολα πράγματα... δύσκολα. Τα πρώτα χρόνια ξέρεις ποιος με προστάτευε; Η φτερού! Τον ξέρεις;"
Τον ξέρω, λέει! Τον έχω προλάβει, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990, γύρω από την Ομόνοια, με φόβιζε, με αγρίευε, όχι αυτός, ως άνθρωπος, με τρόμαζαν η έντασή του, το κουράγιο του να είναι, το θάρρος και το χιούμορ του. "Σοβαρά;", λέω.
"Ναι! Η φτερού! Κάθε πρωί, μου έφερνε ένα κουλούρι, για μήνες ολόκληρους, σχεδόν χρόνο. Και δεν άφηνε να με πειράξει κανείς! Δεκατριών χρονών ήμουν τότε, μόνο!"
"Πότε έγιναν αυτά;" ρώτησα.
"Αρχές δεκαετίας 1980, τέλη 1970... Και να ξέρεις, δεν είναι αδελφή ο κύριος Ανδρέας - τρία παιδιά σπούδασε, με την δουλειά του. Η φτερού, δεν είναι αδελφή."
Εξεπλάγην, πολύ. "Ναι, δεν είναι... Τον συνάντησα πριν λίγο καιρό, 86 χρονών είναι τώρα, με είχε ξεχάσει. Του θύμησα ποιος είμαι, έβαλε τα κλάματα... Ούτε να τον κεράσω μια μπύρα δεν με άφησε ο κυρ Αντρέας."
Είχαμε φτάσει, έπρεπε να κατέβω.
Καταγράφω αυτήν την ιστορία ενός ανθρώπου της Αθήνας, για να μην ξεχαστεί, και γιατί το καλό έχει ανθρώπινο πρόσωπο.
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ