''Στις κατανυκτικές αγρυπνίες του Αγίου Ελισσαίου στην Πλάκα ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης γνώρισε την αθηναία Βασιλική Φουλάκη, της οποίας ο βαθύς εσωτερικός κόσμος και τα πνευματικά της χαρίσματα τον συγκίνησαν βαθειά. Τα κοινά πνευματικά τους ενδιαφέροντα είλκυσαν το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο και στις 18 Φεβρουαρίου του 1901 ο Αλέξανδρος και η Βασιλική ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου στην Καπνικαρέα, δίδοντας ωστόσο κοινή υπόσχεση να ζήσουν ως αδελφοί, ‘‘παρθενίαν φυλάσσοντες’’. Στο Μυστήριο ήταν παρόν και ο Παπαδιαμάντης. Για την σχέση τους ο Λαυριώτης μοναχός Σπυρίδων Καμπανάος έγραψε ότι ‘‘ἡ εὐγένεια τοῦ χαρακτήρος καὶ ἡ χρηστότης τοῦ ἤθους κατέκτησαν τὴν καρδίαν τοῦ Μωραϊτίδου, ἀλλὰ καὶ τούτου τὸ ἐπίχαρι, τὸ ἀπαράμιλλον καὶ ἀκαταπόνητον καὶ πλῆρες ζήλου ἐν τῇ ἐργασίᾳ τῶν ἀρετῶν, κατέκτησαν τὴν καρδίαν ἐκείνης. Καὶ ἐπειδὴ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει, συνεφώνησαν συμφωνίαν ἀπίστευτον καὶ μάλιστα εἰς τὴν ἐποχὴν μας’’, την παρθενία εντός του γάμου.

Η παράδοξη αυτή απόφαση καταδεικνύει ότι αφ᾿ ενός μεν και οι δύο έτρεφαν ιδιαίτερη αγάπη για τον μοναχικό βίο, αφ᾿ ετέρου η σχέση τους στηριζόταν στην ίδια την πίστη τους. Έζησαν με ομόνοια και αγάπη έχοντας ως απώτερο σκοπό την ολοκληρωτική αφιέρωσή τους στο Θεό. Το 1914 εκάρη πρώτη μοναχή η Βασιλική με το όνομα Αθανασία, στην Ιερά Μονή Κεχροβουνίου της Τήνου. Ο θάνατός της, λίγες μέρες αργότερα, λύπησε τον Μωραϊτίδη και τον ώθησε στην απομόνωση του στο μικρό σπίτι του στην Αθήνα. Την ακολούθησε μερικά χρόνια αργότερα, όταν εκάρη μοναχός στη Σκιάθο με το όνομα Ανδρόνικος. Η επιλογή των ονομάτων τους δεν ήταν τυχαία. Έλαβαν τα ονόματα των Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας, των οποίων η αγία βιωτή υπήρξε κανόνας και υπόδειγμα στην ασκητική συμβίωσή τους'' (Από μεταπτυχιακή μελέτη του Κωνσταντίνου Κουτούμπα, Η Λειτουργική παράδοση στο έργο του Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη, που εκδόθηκε φέτος από την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος και το Σεπτό Ίδρυμα Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου).