Η μανία του νεοέλληνα να ξεριζώσει κάθε τι το παλιό, δεν άφησε φυσικά ανέγγιχτη και την αρχιτεκτονική της Σκιάθου που είχε τα δικά της ξεχωριστά χαρακτηριστικά που έμοιαζαν με των υπολοίπων Σποράδων και του γειτονικού Πηλίου και διέφεραν σημαντικά από εκείνα του νοτίου Αρχιπελάγους.

Τα σπίτια λοιπόν κάποτε στο νησί ήταν πετρόχτιστα με λάσπη, συνήθως δίπατα, αγροτικού τύπου, με τσατμάδες, ασβεστωμένα, απλά, μικρά και στριμωγμένα ένεκα του εθίμου να δίνεται στις κόρες ως προίκα κι από ένα για να παντρευτούν.

Οι στέγες με τα κεραμίδια, τα μετρημένα μακρόστενα καφασωτά παραθυρόφυλλα και τα τα χαγιάτια, δικαιολογούνταν απ' το ήπιο κλίμα και τη μεγάλη ηλιοφάνεια, αλλά κι απ' τα των υλικά που υπήρχαν διαθέσιμα στο νησί. Το εσωτερικό των σπιτιών, λιτό κι απέριττο. Στο ισόγειο υπήρχε το κατώι για την αποθήκευση του λαδιού και του κρασιού, μα και για τα ζωντανά. Το πάνω πάτωμα ήταν συχνά αβέρτο, ενώ το τζάκι κολλούσε συνήθως δίπλα στην κουζίνα.

Οι εξώπορτες, δίφυλλες, σανιδωτές και ασφάλιζαν με αμπάρες. Οι αυλές στρωμένες με σχιστόπλακες που χωρίζονταν με ασβεστωμένους αρμούς. Υπήρχαν εδώ πηγάδια και ξυλόφουρνοι. Λίγα τ' αρχοντικά με νεοκλασικά στοιχεία που ανήκαν κυρίως σε παλιούς καπεταναίους και βρίσκονταν πέριξ του λιμανιού. Οι δρόμοι στενοί, τεθλασμένοι, τυχαίοι, χαραγμένοι κατά συνθήκη. Φτιαγμένοι με πέτρινες πλάκες, με ψαροκόκκαλο σχήμα στη μέση για να φεύγουν τα νερά. Έμοιαζαν με στρωμένο δημόσια κιλίμι. Σήμερα κυριαρχεί το τσιμέντο κι η πόλη σε μεγάλο κομμάτι της, έγινε απρόσωπη κι αν για τους δρόμους ευθύνεται ο δήμος, για τα σπίτια μας φταίμε αποκλειστικά εμείς. Απόμειναν να μας θυμίζουν τα παλιά, το σπίτι του Παπαδιαμάντη κι ελάχιστα από εκείνες τις εποχές κι αυτά ετοιμόρροπα…