Διαβάζω με θλίψη αλλά κι ελπίδα τη διπλωματική εργασία των (τότε) φοιτητριών στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Αναστασίας Καναρέλη και Μαρίας- Ειρήνης Κωνσταντινίδη Μάνεση με θέμα «Ελαιουργείο με εγκαταστάσεις ελαιοτουρισμού στη Σκιάθο» (2020).* Θλίψη γιατί το νησί με τη μεγάλη παράδοση στην ελαιουργεία, τα 14 λιοτρίβια που διέθετε κάποτε, τον πρωτοπόρο ελαιουργικό συνεταιρισμό και τις χιλιάδες ελιές που υπάρχουν ακόμα στα πλούσια εδάφη του, δεν συντηρεί πια ούτε μια βιοτεχνία παραγωγής ελαιόλαδου. Όσοι ακόμα παράγουν ελιές αναγκάζονται να τις μεταφέρουν αλλού για να βγάλουν το λαδάκι τους κι αυτό αποθαρρύνει και τους τελευταίους που ασχολούνται μ’ αυτή την ασημένια παραγωγή. Πέρασαν ήδη έξι χρόνια απ’ τη στιγμή που έκλεισε το μοναδικό λιοτρίβι και ουδείς φαίνεται να συνεχίζει μια δραστηριότητα που νομίζω πως μπορεί να είναι βιώσιμη και στη σημερινή Σκιάθο η οποία εξακολουθεί ν’ ασχολείται αποκλειστικά με τον τουρισμό. Ωστόσο, οι μεγάλες κρίσεις του καιρού μας κατέδειξαν πως η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού είναι εξαιρετικά επισφαλής –το έλεγα πάντοτε- κι έτσι πιστεύω πως όλο και περισσότεροι θα θυμηθούν τώρα και τον πρωτογενή τομέα. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι οι νέοι- όπως οι παραπάνω νεαρές επιστήμονες- από τη φύση τους βλέπουν μπροστά και μακριά, γεννά μια ελπίδα να βρεθούν κάποιοι από τους νέους μας και να επενδύσουν στην ίδρυση εργοστασίου λαδιού στο νησί. Μάλιστα, η συγκεκριμένη μελέτη πάει ένα βήμα μακρύτερα το όλο εγχείρημα. Συνδέει τον επισκέπτη- τουρίστα με τον ελαιοπαραγωγό. Ας δούμε πως ορίζει τον ελαιοτουρισμό: «Ο ελαιοτουρισμός, εκτός από το χώρο του ελαιοτριβείου, επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο της ελιάς. Ελαιοτουρισμός είναι η μεταφορά γνώσεων, εμπειριών αλλά και εικόνων στο άτομο μέσα από δράσεις που οργανώνονται έχοντας ως βασικό στοιχείο τον ελαιόκαρπο» Να λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό στα πρότυπα του οινοποιείου… *http://www.gradreview.gr/2017/06/elaiourgeio-me-egkatastaseis-elaiotourismou-sth-skiatho.html